Wobec skandalicznej decyzji amerykańskiego parlamentu, który nakazał amerykańskiemu resortowi spraw zagranicznych (podległemu prezydentowi Donaldowi Trumpowi), w ramach aktu 447, opisanie w raporcie sytuacji prawnej mienia, które przed wojną należało do Żydów, i po wojnie w wyniku braku spadkobierców przeszło na własność 40 państw, należy przypomnieć jak wyglądała historia z mieniem żydowskim na terenach okupowanych przez Niemców podczas II wojny światowej. Nam Polakom pozostaje nadzieja, że raport dla amerykańskiego kongresu opracowany przez amerykańską administrację stwierdzi zgodnie z prawdą, że żądania Żydów są wobec Polski bezzasadne. Od początku II wojny światowej Niemcy dokonywali masowego zaboru mienia obywateli Polski. Mienie mordowanych Polaków i Żydów przejmowała Rzesza Niemiecka. Na ziemiach polskich okupowanych przez Niemców, Niemcy grabili w ramach instytucji niemieckiego państwa dla skarbu Rzeszy Niemieckiej i indywidualnie do własnych kieszeni (indywidualną niemiecką grabież wspierali żydowscy policji i urzędnicy – mienie z gett Żydzi rabowali w ramach nielegalnych porozumień z Niemcami, Żydzi). Zrabowane oficjalnie przez Niemców w Polsce mienie sprzedawane było w Europie zachodniej (w tym i biżuteria i ubrania), dotyczyło też to mienia zrabowanego Żydom w gettach. Grabież polskiego mienia dokonywana przez Niemców była zaplanowana, systematyczna, dotyczyła wszystkiego (od urządzeń po ubrania). Niemcy surowo karali za nielegalną grabież (dokonywaną przez Niemców do własnej kieszeni a nie do skarbu Rzeszy Niemieckiej). Państwo niemieckie karało śmiercią Niemców w tym i esesmanów – absurdem jest twierdzenie, że Niemcy pozwoliliby Polakom na jakiekolwiek ograbianie Żydów.
Niemcy bardzo dokładnie przeprowadzili grabież własności żydowskiej, do grabieży bardzo skrupulatnie się przygotowywali. Od pierwszych dni niemieckiej okupacji Niemcy powołali Urzędy Powiernicze zajmujące się rabunkiem mienia obywateli Polski. Żydów zmuszono do oddania Niemcom całej własności. Polacy więc nie mogli zrabować żydowskiej własności bo ta własność już wcześniej została zrabowana przez Niemców. Niemcy mordowali Żydów, którzy ośmielili się ukryć i nie oddać Niemcom swojego majątku. Kłamliwe relacje Żydów mają obciążyć „Polaków winą za eksterminację. Ma to na celu wymuszenie na Polsce wypłacenia niebotycznych kwot za majątek utracony przez Żydów”. Amerykańscy Żydzi „wykorzystują Holocaust do osiągnięcia korzyści finansowych. Nie dla ofiar ale dla siebie”. Amerykańscy Żydzi dziś domagający się „restytucji” mienia żydowskiego, nic nie zrobili dla ratowania Żydów, których mienie chcą dziś przejąć, podczas II wojny światowej. Żydowskie żądania „restytucji” mienia są bezpodstawne bo: nie ma spadkobierców majątków, które przeszły na skarb państwa, nie żyją właściciele tych majątków, minęło prawie 80 lat od śmierci poprzednich właścicieli, zniszczeniu uległy dokumenty świadczące o własności. Dodatkowo Żydzi domagają się odszkodowań za własność z Kresów (gdzie żyła większość Żydów w II RP), które przestały być terytorium Polski (a stanowiły przed wojną 1/3 terytorium terytorium Polski), na ziemiach zachodnich, które po wojnie włączono do Polski było mało Żydów.
Warto pamiętać, że mityczne majątki żydowskie realnie często nie istniały. Żydzi kłamią, że ich ponad stanowiąca 10% populacja w społeczeństwie II RP płaciła 40% podatków – w rzeczywistości 1/3 Żydów w II RP była tak uboga, że żyła z pomocy organizacji charytatywnych. „W 1938 roku 50% Żydów w Polsce nie było wstanie zapłacić 5 zł koniecznego podatku”. 2/3 populacji Żydów w II RP żyło w ubóstwie. Realia przedwojennej żydowskiej biedy kolejny raz pokazują jak absurdalne są antypolskie kłamstwa Żydów głoszących, że Polacy rzekomo mordowali Żydów z chciwości, by przejąć posiadane przez nich luksusowe rzeczy. Po II wojnie światowej „rząd PRL na żądanie krajów europejskich oraz USA i Kanady w okresie od 1946 roku do stycznia 1987 roku wypłacił rekompensaty za pozostawione w Polsce mienie” obywateli państw zachodnich. W żydowskich roszczeniach nie bierze się pod uwagę pożyczek hipotecznych, które brali pod zastaw nieruchomości Żydzi – należało by obliczyć odsetki od tych pożyczek i o kwotę pożyczek i odsetek pomniejszyć wysokość roszczeń”. Więcej informacji na temat relacji Żydów z Polakami można znaleźć w wydanej nakładem wydawnictwa Capital pracy „Zakłamany Holokaust” autorstwa Ireneusza Lisiaka. Fot. Pixabay
Joe Chal: - Kto finansował Adolfa Hitlera i Nazizm w Niemczech? Dział: Gospodarka 1395 8 2 A A A JC W 1939 roku rozpoczęła się największą rzeź w historii świata. Aby podjąć kwestię odpowiedzialności za wojnę, najpierw trzeba odpowiedzieć na kluczowe pytanie: kto pomógł nazistom dojść do władzy? Kto wysłał ich w podróż do światowej katastrofy? Cała przedwojenna historia Niemiec pokazuje, że …Więcej
Joe Chal: - Kto finansował Adolfa Hitlera i Nazizm w Niemczech? Dział: Gospodarka 1395 8 2 A A A
JC
W 1939 roku rozpoczęła się największą rzeź w historii świata. Aby podjąć kwestię odpowiedzialności za wojnę, najpierw trzeba odpowiedzieć na kluczowe pytanie: kto pomógł nazistom dojść do władzy? Kto wysłał ich w podróż do światowej katastrofy? Cała przedwojenna historia Niemiec pokazuje, że narzucanie "koniecznych" polityk było zarządzane przez powiązania finansowe w które, nie będzie przesady powiedzieć - pogrążył się cały świat. Kluczowymi strukturami, które określały powojenną strategię rozwoju zachodu, były Centralne instytucje finansowe Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych - Bank Anglii i System Rezerwy Federalnej (FRS) - a stowarzyszone organizacje finansowe i przemysłowe postanowiły, że celem jest ustanowienie absolutnej kontroli nad systemem finansowym Niemiec w celu kontrolowania procesów politycznych w Europie Środkowej. Wdrożenie tej strategii następowało etapami: 1. - od 1919 do 1924 r. - przygotowanie gruntu pod ogromne amerykańskie inwestycje finansowe w niemieckiej gospodarce; 2. - od 1924 do 1929 r. - ustanowienie kontroli nad systemem finansowym Niemiec i wsparcie finansowe dla narodowego socjalizmu; 3. - od 1929 do 1933 r. - prowokowanie i rozpętanie głębokiego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapewnienie władzy nazistowskiej; 4. - od 1933 do 1939 r. - współpraca finansowa z rządem nazistowskim i wsparcie ekspansjonistycznej polityki zagranicznej, mające na celu przygotowanie i rozpętanie nowej wojny światowej. W pierwszym etapie główne dźwignie zapewniające penetrację kapitału amerykańskiego do Europy zaczęły się od długów wojennych i ściśle związanego problemu reparacji niemieckich. Po oficjalnym wejściu USA do pierwszej wojny światowej, dali sprzymierzeńcom (głównie Anglii i Francji) pożyczki na kwotę 8,8 miliarda dolarów. Łączna suma długów wojennych, w tym pożyczek udzielonych Stanom Zjednoczonym w latach 1919-1921, wyniosła ponad 11 miliardów dolarów. Aby rozwiązać ten problem, kraje dłużników próbowały narzucić ogromne ilości niezwykle trudnych warunków wypłaty odszkodowań kosztem Niemiec. Było to spowodowane ucieczką kapitału niemieckiego za granicę, a odmowa płacenia podatków doprowadziła do deficytu budżetu państwa, który mógł zostać pokryty jedynie masową produkcją niezabezpieczonych niemieckich marek DM. Rezultatem był upadek niemieckiej waluty - "wielka inflacja" z 1923 r., która wyniosła 578 (512%), kiedy dolar był w tym czasie wart 4,2 tryliona marek. Niemieccy przemysłowcy zaczęli jawnie sabotować wszystkie działania w zakresie spłaty zobowiązań reparacyjnych, co ostatecznie spowodowało słynny "kryzys Ruhry" - francusko-belgijską okupację Zagłębia Ruhry w styczniu 1923 r. Anglo-amerykańskie koła rządzące, aby przejąć inicjatywę w swoje ręce, czekały, aż Francja nie będzie w stanie rozwiązać problemu. Sekretarz stanu USA Hughes wskazał: "Należy czekać, aż Europa dojrzeje, aby zaakceptować amerykańską propozycję". Nowy projekt został opracowany wewnątrz "JP Morgan & Co." pod kierownictwem szefa Banku Anglii Montagu Normana. Rdzeniem jego pomysłów był reprezentant "Dresdner Bank" Hjalmar Schacht, który sformułował go w marcu 1922 r. Z inicjatywy Johna Fostera Dullesa (przyszłego Sekretarza Stanu w Gabinecie Prezydenta Eisenhowera) i radcy prawnego prezydenta W. Wilsona. na konferencji pokojowej w Paryżu. Dulles przekazał tę notatkę głównemu powiernikowi "JP Morgan & Co.", a następnie JP Morgan zarekomendował H. Schachta, M. Normana i ostatniego z władców Weimaru. W grudniu 1923 r. H. Schacht został szefem Reichsbanku i odegrał kluczową rolę w zbliżeniu angloamerykańskich i niemieckich środowisk finansowych. „Nie chciałbym się powtarzać, ale to zagadnienie jest opisane szerzej pod linkiem”:www.salon24.pl/…/855329,joe-chal… Latem 1924 r. Na londyńskiej konferencji przyjęto projekt znany jako "plan Dawesa" (nazwany na cześć przewodniczącego komitetu ekspertów, który go stworzył - amerykańskiego bankiera i dyrektora jednego z banków grupy Morgan). . Wezwał do zmniejszenia o połowę odszkodowań i rozwiązania pytania o źródła ich pokrycia. Jednak głównym zadaniem było zapewnienie korzystnych warunków dla inwestycji amerykańskich, co było możliwe tylko dzięki stabilizacji niemieckiej marki DM. W tym celu dano Niemcom dużą pożyczkę w wysokości 200 milionów dolarów, z czego połowę wypłacił JP Morgan. Podczas gdy anglo-amerykańskie banki zyskały kontrolę nie tylko nad transferem niemieckich płatności, ale także nad budżetem, systemem obiegu monetarnego i w dużym stopniu systemem kredytowym kraju. Do sierpnia 1924 r. stare niemieckie marki zostały zastąpione przez nową walutę co ustabilizowało nieco sytuację finansową w Niemczech i jak napisał badacz GD Preparta, Republika Weimarska została przygotowana na "najbardziej malowniczą pomoc gospodarczą w historii po to tylko, aby nastąpiły najbardziej gorzkie żniwa w historii świata "," niepowstrzymana powódź amerykańskiej krwi wlała się w finansowe żyły Niemiec ".CDN
