@VRS I mamy słów kilka wróbla świrka

Wotk
Każdy uważający się za katolika i Polaka człowiek, który świadomie i dobrowolnie nienawidzi Żydów tylko dlatego, że są Żydami, nie jest prawdziwym Polakiem i nie jest autentycznym katolikiem, ponieważ prawdziwi Polacy i autentyczni katolicy od wieków odnoszą się życzliwie do rodaków Pana Jezusa (patrz na temat błędnej teorii chazarskiej: radtrap.wordpress.com/…/david-duke-prze….) Taka jest nasza polska tradycja narodowa. Prawdziwi Polacy z narażeniem życia ratowali Żydów podczas II wojny światowej. Polska od wieków nazywana jest "Rajem dla Żydów". Kto nienawidzi Żydów jest uczniem Marcina Lutra.

Judaizacji Kościoła i Polski ciąg dalszy. I tak nieprzerwanie od soboru wat II.
Żaden ze współczesnych kościelnych hierarchów nie bierze pod uwagę przestrogi papieża Benedykta XIV o żydowskiej perfidii.

BENEDYKT XIV - O NADMIERNEJ ROLI ŻYDÓW W KRÓLESTWIE POLSKIM

...
Czy w świetle tych różnic warto z judaizmem rozmawiać? Przez długi czas Kościół nie prowadził dialogu mogącego sugerować równość stron. Postrzegał żydów jako świadków prawdziwości Biblii i poniekąd Chrystusa, gdyż przechowywali przepowiadające Go księgi Starego Testamentu. Pojawiały się też oskarżenia o Bogobójstwo, co zdaniem części osób prowadziło do antysemityzmu czy pogromów.

Kościół popierał nawracanie żydów czy pewne ograniczenia ich praw, nigdy jednak nie ulegał antysemityzmowi motywowanemu rasowo. Wydarzenia II Wojny Światowej, Shoah i generalna atmosfera otwarcia na świat, doprowadziły jednak do uchwalenia deklaracji Nostra Aetate. Ojcowie Soboru Watykańskiego II potępiają w niej antysemityzm i oskarżenia wszystkich Żydów o Bogobójstwo. Wzywają także do dialogu. Podejmuje go między innymi święty Jan Paweł II. W 1986 roku odwiedza rzymską synagogę. Wywołuje podziw jednych i zgorszenie innych.

W ocenie tego dialogu pojawiają się skrajne opinie. Pamiętajmy jednak, że choć większość Żydów uznaje jednak 13 zasad wiary przyjętych przez Majmonidesa, to współczesny judaizm rabiniczny nie jest monolitem. Trudno więc go w całości chwalić albo potępiać w czambuł. Dzieli się on na ultraortodoksyjny, ortodoksyjny, konserwatywny i reformowany (liberalny). Odłamy te różni choćby stosunek do chrześcijan. Dla „ortodoksów” wyznawcy Chrystusa, jako wierzący w Trójcę Świętą, to po prostu poganie – zauważa ksiądz Chrostowski. Żyd nawrócony na katolicyzm przestaje być już uznawany za żyda. Trudno tu o jakikolwiek dialog.
Odmienne podejście do chrześcijan cechuje zaś zwolenników judaizmu reformowanego i liberalnego. Oni bowiem, zdaniem księdza Chrostowskiego, widzą niekiedy w wyznawcach Chrystusa popularyzatorów przesłania judaizmu. W efekcie są bardziej otwarci na rozmowy i warto to docenić. Jednak także i w tym przypadku poprowadzą ona na manowce, jeśli ich uczestnicy zapomną o istniejących różnicach.
Marcin Jendrzejczak

Dialog Kościoła z judaizmem – jak wyjść z gąszczu błędów