Jak katolicy dają sobie narzucić błędne definicje pewnych aktów przez swych wrogów. …
Ktoś stwierdził sobie, że ustąpienie miejsca to wyraz pogardy.
Albo nawet używał przykładu tego zachowania jako oczywistego, "bezkomentarzowego" dowodu niegodziwości pewnej grupy ludzi.
A jak ta grupa ludzi zaczęła się bronić?
Wobec nieustannego powtarzania sugestii, jakoby ustępowanie miejsca było wyrazem pogardy sami zaczęli wierzyć, że tak jest.
Jedni z nich zaczęli bić się w piersi i przepraszać za to, że ustępując miejsca kobietom sugerowali im, że są gorsze.
Inni zaczęli się wypierac, jakoby nigdy zasadą ich grupy nie była "zbrodnia ustępowania miejsca".
Jeszcze inni zaczęli twierdzić, że takowego "pogardliwego zwyczjaju" nigdy u nich nie bylo.
Ci zaś, co cenili sobie bardziej lojalność wobec swojej grupy i wierzyli jej zwyczajom uznali, że skoro ich przodkowie ustępowali miejsca, to pogarda wobec kobiet, starszych, i bardziej uprzywilejowanych jest czymś właściwym.
Ci ostatni zauważyli slusznie, że współcześni błądzą. Chcąc odeprzeć ich twierdzenia dali sobie narzucić błędne skojarzenie ustępowania miejsca z pogardą. Nieświadomie więc przyjęli błąd, przeciwko któremu występowali. Ale był to błąd nie ich, a tych, którzy wprowadzili owo błędne skojarzenie.
Ostatecznie w wyniku błędnego skojarzenia wszystkie strony sporu się myliły.
Wystarczyło, nie reagując na fałszywe zestawienie powiedzieć, że ustępowanie miejsca nie jest wyrazem pogardy, ale szacunku.
Wystarczyło powiedzieć, że Intronizacja jest przyjęciem przez państwo Nauki Chrystusa jako definiującej co dobre i sprawiedliwe. Że SVII nie jest zaprzeczeniem dotychczasowej tradycji, ale tylko w jej świetle mozę byćinterpretowany.
Że rytuały "katolickiej pobożności" to nie magia, a forma modlitwy
że skromne stroje kobiet, to afirmacja i obrona tajemniczej świętości, którą w sobie kryją, że posłuszeństwo żony wobec męża, to nie wyraz gorszości kobiety, a potrzeby logicznej koegzystencji- bo ktoś musi ostatecznie decydować, gdy nie ma zgody, co do pewnych spraw. Bo dyskutować można bez końca, ale trzeba podjąć decyzję. Bo jakby zaczęli dyskutować, czy uciekać przed powodzią w prawo, czy w lewo, to by się utopili... To posłuszeństwo, to obraz(a nie przeniesienie wprost tej samej relacji) zależności między Chrystusem, a Kościołem, między Bogiem, a człowiekiem.
...
że nakazy i zakazy moralne, i prawne nie odbierają wolności, tylko wyznaczają jej słuszną miarę
itd...
Albo nawet używał przykładu tego zachowania jako oczywistego, "bezkomentarzowego" dowodu niegodziwości pewnej grupy ludzi.
A jak ta grupa ludzi zaczęła się bronić?
Wobec nieustannego powtarzania sugestii, jakoby ustępowanie miejsca było wyrazem pogardy sami zaczęli wierzyć, że tak jest.
Jedni z nich zaczęli bić się w piersi i przepraszać za to, że ustępując miejsca kobietom sugerowali im, że są gorsze.
Inni zaczęli się wypierac, jakoby nigdy zasadą ich grupy nie była "zbrodnia ustępowania miejsca".
Jeszcze inni zaczęli twierdzić, że takowego "pogardliwego zwyczjaju" nigdy u nich nie bylo.
Ci zaś, co cenili sobie bardziej lojalność wobec swojej grupy i wierzyli jej zwyczajom uznali, że skoro ich przodkowie ustępowali miejsca, to pogarda wobec kobiet, starszych, i bardziej uprzywilejowanych jest czymś właściwym.
Ci ostatni zauważyli slusznie, że współcześni błądzą. Chcąc odeprzeć ich twierdzenia dali sobie narzucić błędne skojarzenie ustępowania miejsca z pogardą. Nieświadomie więc przyjęli błąd, przeciwko któremu występowali. Ale był to błąd nie ich, a tych, którzy wprowadzili owo błędne skojarzenie.
Ostatecznie w wyniku błędnego skojarzenia wszystkie strony sporu się myliły.
Wystarczyło, nie reagując na fałszywe zestawienie powiedzieć, że ustępowanie miejsca nie jest wyrazem pogardy, ale szacunku.
Wystarczyło powiedzieć, że Intronizacja jest przyjęciem przez państwo Nauki Chrystusa jako definiującej co dobre i sprawiedliwe. Że SVII nie jest zaprzeczeniem dotychczasowej tradycji, ale tylko w jej świetle mozę byćinterpretowany.
Że rytuały "katolickiej pobożności" to nie magia, a forma modlitwy
że skromne stroje kobiet, to afirmacja i obrona tajemniczej świętości, którą w sobie kryją, że posłuszeństwo żony wobec męża, to nie wyraz gorszości kobiety, a potrzeby logicznej koegzystencji- bo ktoś musi ostatecznie decydować, gdy nie ma zgody, co do pewnych spraw. Bo dyskutować można bez końca, ale trzeba podjąć decyzję. Bo jakby zaczęli dyskutować, czy uciekać przed powodzią w prawo, czy w lewo, to by się utopili... To posłuszeństwo, to obraz(a nie przeniesienie wprost tej samej relacji) zależności między Chrystusem, a Kościołem, między Bogiem, a człowiekiem.
...
że nakazy i zakazy moralne, i prawne nie odbierają wolności, tylko wyznaczają jej słuszną miarę
itd...
