Abp Vigano ostro przesadził...
Dlaczego arcybiskup nie podał żadnych cytatów na potwierdzenie swojej tezy?
Wystarczy przytoczyć fragmenty Lumen gentium (10 i 28), aby przekonać się, że tradycyjna doktryna Kościoła na temat kapłaństwa została zachowana[2].
Jedyne, co uczciwie można zarzucić dokumentom Soboru Watykańskiego II, to brak precyzji i dwuznaczne sformułowania zawarte w niektórych fragmentach tekstu, co otwarło pole do mylnych interpretacji[3].
Poza tym nie wolno zapominać, że nauczanie to nie ma charakteru dogmatycznego i nieomylnego, lecz duszpasterski: są to wskazania duszpasterskie będące odpowiedzią na wyzwania stawiane przez świat po II wojnie światowej.
Gdyby właściwie, tzn. w świetle Tradycji Kościoła odczytano to nauczanie, dzisiaj Kościół byłby w stanie wielkiego rozkwitu..
Tak naprawdę to ostatni sobór był błogosławieństwem dla Kościoła, ponieważ umożliwił ujawnienie się wszystkich wilków w owczych skórach, które w czasach przedsoborowych działały bardziej w ukryciu i mniej zuchwale (dzięki temu Kościół może zostać oczyszczony i odnowiony).
Obecny kryzys nie zaczął się w czasach posoborowych, gdyż nie wolno zapominać, że na skutek masońskiej rewolucji francuskiej odrzucony został na świecie Boży porządek: upadła monarchia i zapanował „porządek” masoński, a masońskie idee ogarnęły świat i wcisnęły się do Kościoła.
Papież Grzegorz XVI usiłował reagować do tego stopnia, że nazywał kolej żelazną „drogą do piekła”, uważając, że jej wybudowanie w Państwie Kościelnym przyczyni się do wzmocnienia antymonarchistycznej burżuazji[4], jednak Leon XIII pogodził się z masońskim światem[5].
Jednocześnie modernizm powoli i stopniowo coraz bardziej zarażał wielu duchownych, aż doszło do tego, że św. Pius X uległ niemieckim modernistom[6].
Oprócz tego na skutek doświadczenia potworności II wojny światowej i nagłego rozwoju techniki Kościół zmuszony został do wyjścia z dotychczasowego stanu izolacji wobec świata i skonfrontowania się z nowymi, nieznanymi dotychczas wyzwaniami.
Od momentu wynalezienia i użycia bomby atomowej każda wojna mogła zakończyć się całkowitą zagładą ziemi, dlatego z konieczności zaczęto kłaść nacisk na dążenie do pokoju między narodami, a także na pokojowe współżycie między wyznawcami wszystkich religii (masoneria popierała te dążenia i skrzętnie wykorzystała do swoich celów).
Jednocześnie znajdujące się w bezbożnych rękach mass media zawładnęły umysłami ludzkimi, zniekształcając i zagłuszając głos Kościoła (brak zaangażowania w tworzenie katolickich mass mediów jest jednym z największych zaniedbań ze strony katolików żyjących w XX wieku).
Mimo że rozpętana na Wschodzie rewolucja bolszewicka nie zdołała rozprzestrzenić się na Zachód, to jednak kilka dekad później rewolucja obyczajowa lat 60. dopełniła wszystkiego, niezwykle gwałtownie wpływając na zmianę mentalności niemal całej ludzkości.
Posoborowi papieże zastali sytuację świata ogromnie zmienionego, a ta zmiana utrwaliła się do tego stopnia, że nie byli w stanie się temu przeciwstawić, dlatego usiłowali przekazywać niezmienną prawdę Ewangelii w nowoczesnej formie, co nie zawsze przynosiło rezultaty.
Napotykali przy tym na przeciwności nie tylko ze strony świata, ale także na sprzeciw ze strony wielu członków samego Kościoła. Szczególnym przykładem jest odrzucenie przez wpływowe europejskie episkopaty encykliki „Humanae vitae”. Po tym wydarzeniu Paweł VI był przekonany, że pozostał osamotniony w Kościele[7].
Św. Jan Paweł II, który był wykształcony w nurcie tomistycznym[8], dążył do zestawienia nauki św. Tomasza z bardziej współczesnymi nurtami teologicznymi i filozoficznymi. Zawsze jednak trwał przy niezmiennym depozycie wiary katolickiej i niestrudzenie głosił Ewangelię całemu światu, a przykład jego świętego życia wpłynął na wiele milionów ludzi.
Ten wielki papież doskonale zdawał sobie sprawę z sytuacji panującej w Kościele i na świecie, lecz niewiele mógł uczynić. Na przykład nie jest tajemnicą, że niektóre nominacje biskupie dokonały się bez jego wiedzy i zgody, o czym wspominał także sam abp Jan Paweł Lenga[9]
Jeszcze mniej był w stanie uczynić Benedykt XVI, który zwłaszcza od momentu rozpoczęcia przywracania bardziej tradycyjnego charakteru obrzędów posoborowej liturgii był ignorowany przez ogromną większość hierarchów Kościoła i zaciekle atakowany przez mass media, aż w końcu ustąpił z urzędu papieskiego[10].
Obecnie dochodzimy do punktu kulminacyjnego, dlatego Kościół ogarnął wielki chaos, a świat pogrążył się w ciemności. Jednocześnie u wszystkich ludzi dobrej woli budzi się coraz większa świadomość tragizmu obecnej sytuacji i pragnienie całkowitego powrotu do dawnego porządku, który tak naprawdę może przywrócić tylko sam Bóg przez bezpośrednią interwencję.
Wszystko wskazuje na to, że nadchodzi nowa wiosna Kościoła zapowiedziana przez św. Jana Pawła II. Nadchodzi Triumf Niepokalanego Serca Maryi zapowiedziany podczas objawień w Fatimie. Nadchodzi nowe średniowiecze, lecz udoskonalone. Nadchodzi epoka największego rozkwitu Kościoła, który najpierw musi przejść ostatnią próbę i za wzorem swego Założyciela zostać ukrzyżowany, by zmartwychwstać i zajaśnieć blaskiem prawdy wobec wszystkich narodów.
Przypisy
[1] www.diesirae.pt/…/sois-um-povo-co…
[2] portal.tezeusz.pl/…/konstytucja-dog…
[3] www.pch24.pl/biskup-schneide…
[4] pl.wikipedia.org/wiki/Grzegorz_XVI
[5] www.pch24.pl/od-modernizmu-d….
[6] www.pch24.pl/jak-pius-x-rozb…
[7] www.fronda.pl/a/piecdziesiat-la…
[8] teologiapolityczna.pl/eliza-litak-mis…
[9] www.pch24.pl/dramatyczny-lis…
[10] www.pch24.pl/benedykt-xvi--p…
