Św. Ignacy rozróżnia trzy stopnie pokory. Pierwszy polega na zupełnym poddaniu się prawu Bożemu, tak dalece, aby żadne ofiary, ani żadne groźby nie zdołały nas nakłonić do złamania ani jednego z przykazań Boskich i kościelnych, obowiązujących nas pod grzechem śmiertelnym.

OBJAWY POKORY W PIERWSZYM JEJ STOPNIU.
1. Dusza pokorna nie przypisuje sobie niczego i z niczego się nie wynosi.
Dusza pokorna uznaje, że jest nicestwem i sama z siebie nic nie ma, — że wszystko, co posiada, od Boga posiada, i to posiada, aby Boga w sobie uwielbić; stąd uniża się zawsze przed Bogiem, jako nicestwo przed Stwórcą, nie przypisuje sobie niczego i z niczego chwały swej nie szuka, lecz wszelką chwałę odnosi do Boga. Tak i ty czyń, miła duszo.
Pamiętaj najprzód, że Bóg jest wszystkim, ty zaś niczym a stąd uniżaj się przed Bogiem i zstępuj aż do głębi swego nicestwa, mianowicie gdy mówisz do Boga, gdy Bóg mówi do ciebie przez swoje natchnienia, albo gdy się zbliża do ciebie przez pociechy i dary. Pamiętaj również, że prócz grzechu nic nie masz swojego, lecz wszystko jest Boże; „co wasz, czegoś niewziął – pyta cię Apostoł. — A jeśli żeś wziął, przeczże się chlubisz, jak byś nie wziął? (I Kor. IV. 7). Jeżeli zaś wszystko jest Boże, tedy ze wszystkiego chwała Bogu i tylko Bogu się należy. Stąd nie przywłaszczaj sobie niczego i z niczego chwały własnej nie szukaj, bo inaczej okradłbyś Boga samego, „który wszystko uczynił dla chwil swojej“, i tej chwały szuka we wszystkim. „Twojem, o Panie mówi Augustyn św. — jest wszelkie dobro i wszelka chwała, więc swojej tylko chwały szuka, ten jest złodziejem i rozbójnikiem, iż Tobie, Panie, chwałę odbiera.” Wprawdzie Pan Bóg nie potrzebuje chwały od stworzeń, jako samych stworzeń nie potrzebował, lecz słusznie jej od nich wymaga , bo On winien celem dla wszystkich, jako jest wszystkich początkiem.