Stąd aby pokora była cnotą, potrzeba dwóch warunków: POZNANIA siebie i POGARDY dla siebie, czyli — jak mówi tenże Święty — dwie rzeczy schodzą się w pokorze: prawda i cnota. Prawda jest przedsionkiem, cnota świątynią; prawda fundamentem, cnota budową; pierwsza objawia człowiekowi jego nicość i nędzę, druga uczy człowieka miłować swoją niskość; pierwsza ma siedzibę w rozumie, druga w sercu i woli.
Pierwsza, czyli pokora rozumu, nie jest zbyt rzadką; mało jest bowiem ludzi, którzy by nie znali swego początku. Druga natomiast, czyli pokora woli, rzadko się w kim znajduje, bo mało jest takich, co by podobali się sobie w upokorzeniach„.
Poznanie siebie nie jest jeszcze cnotą, ale środkiem do nabycia cnoty; ono bowiem, przy pomocy łaski Bożej, skłania duszę do uniżenia się przed Bogiem i ludźmi, jako też do umiłowania własnej niskości, aby przez to Boga uwielbić. Jeżeli tedy chcesz nabyć pokory, staraj się najpierw poznać siebie, a w tym celu, ująwszy w rękę pochodnię rozumu i wiary przypatrz się, czym jesteś.