.....Jan Paweł II z upodobaniem rozważał Mękę Zbawiciela. Jezus był Jego Mistrzem i Wzorem, a Jezusa biczowano, pluto Mu w twarz, bito pięścią. Ojciec Święty wiedział, że i na niego nieustannie będą spadały ciosy. Nie tylko w dniu zamachu, kiedy bicz kuli przeszył jego ciało, ale i w jego codziennej pracy. Ileż to razy przedrzeźniano go, manipulowano jego słowami, obrażano, wykrzywiano mu twarz na gazetowych fotografiach, oskarżano o średniowieczny fanatyzm, żądano abdykacji. Ileż razy był biczowany lekceważeniem jego nauk....Ale on nie usuwał się spod ciosów. Papież znosił to wszystko w milczeniu i w pokorze. Wiedział, że ma do wypełnienia swoją misję i pozostał wierny temu, co objawił mu Bóg.
Cierpliwość, milczenie i pokora – te cnoty Matki Najświętszej praktykował w stopniu heroicznym. Wiedział, że kiedy człowiek służy Bogu, nic nie może odwieść go z drogi, którą kroczy....