Używana dzisiaj potocznie nazwa “masoneria” –jest w istocie nazwą umowną, która określa cały zbiór różnorodnych organizacji tajnych, zakonspirowanych stowarzyszeń, odzwierciedlających szeroką paletę poglądów teologicznych, filozoficznych, politycznych i społecznych. Papież Benedykt XIV pisał o “stowarzyszeniach nazwanych potocznie wolnomularskimi”, Leon XII, Pius VIII i Pius IX o “tajnych stowarzyszeniach”, jak podkreślał Pius IX – istniejących “pod różnymi nazwami”. Najważniejszymi tajnymi stowarzyszeniami, posiadającymi największe wpływy w XIX i XX wieku, było wolnomularstwo “francuskie” i tzw. “szkockie” oraz europejski karbonaryzm. Warto jednak w tym miejscu wymienić jeszcze pomniejsze, choć równie niebezpieczne sekty: Iluminanci, Zakon Martynistów, włoska sekta Mazziniana oraz Societa Emancipatrice della Chiesa Romana Cattolica, irlandzcy Fenianie, gnostyccy Różokrzyżowcy, tzw. pruskie loże “niehumanitarne” czy tajne związki żydowskie, jak np. B’nai B’rith

cd.listu ks Łuczaka kierowanego do jeszcze żyjącego wtedy arcybiskupa, którego działalność tak wiele szkody przyniosła i Kościołowi i Ojczyźnie naszej:
"Nie potrafię pojąć, jak doszło do tego, że Ksiądz Arcybiskup publicznie manifestuje swoją nienawiść wobec słuchaczy Radia Maryja i za wszelką cenę pragnie zniszczyć o. Tadeusza Rydzyka. Libertyńscy dewianci intelektualni i moralni nazywają ich pogardliwie "moherowymi bertami" i upatrują w nich reprezentantów rzekomo gorszej Polski - nienadążającej za duchem czasu i zdominowanej przez "kaznodzieję nienawiści" w zakonnym habicie. Nie szanują zatem ich godności osobistej i nie uznają ich praw otrzymanych od Boga. Zarzucają im prymitywizm intelektualny i bezmyślną pobożność. Wyszydzają to, co mówią o swoich odczuciach, przemyśleniach, niepokojach, bo - jak twierdzą liberalni celebryci - nie ma sensu wsłuchiwać się w głos "nieuków", zbałamuconych fanatyków różańca", bez-krytycznych "obrońców ciemnogrodu". Wspierają wszelkie działania, które mają ich ośmieszyć i upodlić. Czy jakikolwiek duchowny może stanąć po stronie liberałów, znajdujących upodobanie w podejmowaniu iście judaszowskich działań? "

A oto jeden z listów - kierowany do jeszcze żyjącego wtedy arcybiskupa, którego działalność tak wiele szkody przyniosła i Kościołowi i Ojczyźnie naszej:
Wdzięk europejskiej ogłady… Czcigodny Księże Arcybiskupie! Niepokoi mnie jedna rzecz. Ksiądz Arcybiskup posiadł wdzięk europejskiej ogłady, o czym świadczy sposób posługi-wania się kunsztowną tonacją głosu, umiejętność roztaczania wokół siebie uroków swego intelektu i zamieszczanie na łamach liberalno-laicyzujących czasopism tekstów pisanych w duchu modernistyczno-liberalnego światopoglądu. Wydaje mi się, że hierarcha, stanowiący "wielką nadzieję nowej wiary", nie powinien interesować się jedynie katolewicą, lecz musi poczuwać się do osobistej odpowiedzialności za prawowiernych katolików, oczekujących od niego właściwych pouczeń, elementarnej wyrozumiałości i niekłamanej życzliwości. A jednak na co dzień spotykam osoby, które gorszą się tym, co Ksiądz Arcybiskup mówi w mediach, w jakim stylu pełni swoją posługę pasterską w Kościele polskim, jak traktuje "moherowe berety". Nie potrafię uspokoić ich rozżalonych serc. W dyskusjach z nimi czuję się bezsilny, niepewny w udzieleniu odpowiedzi na prowokujące pytania, pozbawiony rzeczowych argumentów. Czyżby mnie zdeformowali moi profesorowie i mistrzowie uniwersyteccy? A może powinienem ograniczyć się do korzystania z najważniejszego prawa, które obecnie gwarantuje się księżom - prawa do milczenia? W imię jakich racji mam odrzucić to, co przejąłem z nauczania ks. kard. Stefana
Wyszyńskiego - Prymasa Tysiąclecia, który miłował "do szaleństwa" nie tylko Kościół, lecz także Polskę? Szanuję autorytet moralny, którym Ksiądz Arcybiskup cieszy się ze względu na posłannictwo pełnione w Kościele partykularnym. Nie lekceważę faktu, że każdy Pasterz - będąc wybrany do pasienia owczarni Pańskiej - jest sługą Chrystusa i włodarzem tajemnic Bożych, co określa jego styl duszpasterzowania.

.....a np. w książce „Zniszczmy obraz bestii” ks. Łuczak przytacza swoje kapłańskie listy do Ojca Świętego, arcybiskupów, biskupów, polityków i dziennikarzy. Do przeciwników i zwolenników apokaliptycznej Bestii. Książka ma formę listów dedykowanych tym, którzy stoją jeszcze na gruncie i na straży katolicyzmu oraz listów kierowanych do zagorzałych lub ukrytych przeciwników Kościoła i Polski. We stepie ks Łuczak napisał
"Współczesna Europa jest w znacznej części zdechrystianizowana i ulega przybierającej na sile "bestialskiej nawałnicy", która bezcześci wszystko, co w człowieku - jako "ikonie Boga" - jest święte. Wpływowi "szaleńcy" ideologiczni i polityczni starają się za wszelką cenę wypędzić Chrystusa z umysłów dzisiejszych Europejczyków w przeświadczeniu, że jest to konieczny warunek wyplenienia zła z ziemi i uczynienia z niej wymarzonego "raju bez Boga". Należy bardzo poważnie potraktować ostrzeżenie Benedykta XVI, który wypowiedział prorocze słowa: "Usuwając Boga z powierzchni ziemi, zapala się na niej piekło". Czy to przypadek, że w obecnej cywilizacji znaczonej ateizmem i pieczęcią Antychrysta zwierze stało się święte, natomiast człowiek przeistacza się w istotę, którą można na różne sposoby profanować?"

Polecamy książkę ks Łuczaka „Głupota wzbudza grozę”... będącą zbiorem listów do osób publicznych i nie tylko, pisanych odpowiedzi na ich wystąpienia publiczne zawierające w swej treści liczne nieprawdy i niesprawiedliwe osądy. Wyrażają one protest przeciwko m.in.: ukazywaniu Kościoła w Polsce jako instytucji głoszącej przesądy i ograniczającej wolność człowieka, przeciwko celowemu ukazywaniu zdeformowanego obrazu katolicyzmu polskiego i ośmieszaniu go w kraju i za granicą.

…a np. w książce „Podnieście głowy, młodzi Polacy” .. ks. Łuczak pisze "Człowiek oddzielony od Boga staje się straszny dla siebie i dla drugiego człowieka" to ostrzeżenie Jana XXIII wydaje się być bardzo aktualne. W Polsce urasta obecnie do niebywałych rozmiarów pokusa, by zepchnąć w niepamięć pytanie o Boga i działać bez Niego. Próbuje się uwieść zwłaszcza młode pokolenie Polaków. Ks. Henryk Łuczak, salezjanin, udziela w swojej książce rozumnych i szczerych odpowiedzi na najistotniejsze pytania młodzieży. Piętnuje w niej podważanie świętych zasad i wartości znajdujących się u podstaw chrześcijańskiej cywilizacji europejskiej. Ukazuje Chrystusa jako Tego, który zbawia - już samo spotkanie z Nim rozpoczyna szereg pięknych wydarzeń. Zachęca młode dziewczęta i młodych chłopców, by przeciwstawiali się odważnie każdemu, kto przyczynia się do "wygaszania Bożego znicza" w naszej Ojczyźnie.”