Wychowanie do indultyzmu: notyfikacja z 28 października 1974
CONFERENTIARUM EPISCOPALIUM (28 października 1974) – Notyfikacja Kongregacji Kultu Bożego w sprawie mszału używanego przez kapłanów chorych lub w podeszłym wieku“Niniejsza święta Kongregacja w notyfikacji opublikowanej 14 czerwca roku 1974 i zaaprobowanej przez Najwyższego Pasterza określiła rolę konferencji episkopatów w przygotowaniu ludowych wersji ksiąg liturgicznych oraz regulacje dotyczące ich zatwierdzania przez Stolicę Apostolską. Stopniowo zastosowanie wersji ludowych rozprzestrzeniło się wszędzie w takim stopniu, że po upływie właściwego czasu, jasno widać że dzieło jest niemal kompletne. Co do Mszału Rzymskiego [tj. Mszału Pawła VI nie mylić z Mszałem Rzymskim skodyfikowanym przez Św. Piusa V – przyp. wł.]: jeśli konferencja episkopatu ustaliła, że ludowa wersja Mszału Rzymskiego – lub jej część, taka jak Porządek Mszy – ma być używana na jej terytorium, od tego momentu nie można celebrować Mszy po łacinie ani w języku ludowym w rycie innym niż Mszał Rzymski promulgowany przez Pawła VI 7 kwietnia 1969 roku.
Odnośnie regulacji wydanych przez tę świętą kongregację na rzecz kapłanów, którzy z powodu zaawansowanego wieku lub słabego zdrowia mają trudności z używaniem Nowego Porządku Mszału Rzymskiego lub lekcjonarza mszalnego, jest jasne że ordynariusz może udzielić zezwolenia na używanie, w całości lub części, edycji 1962 Mszału Rzymskiego ze zmianami wprowadzonymi dekretami z roku 1965 i 1967. Jednakże zezwolenie to może zostać udzielone wyłącznie dla Mszy sprawowanych bez zgromadzenia. Ordynariusze nie mogą udzielić go dla Mszy sprawowanych ze zgromadzeniem. Ordynariusze, zakonni i miejscowi, powinni raczej próbować uzyskać akceptację przez kapłanów i świeckich porządku Mszy z nowego Mszału Rzymskiego. Powinni dopilnować aby kapłani i świeccy, dzięki zwiększonemu wysiłkowi i z większą czcią pojmowali skarby Bożej mądrości oraz liturgicznego i duszpasterskiego nauczania jakie [nowy mszał] zawiera. To co powiedziano nie odnosi się do oficjalnie uznanych rytów innych niż rzymski, lecz ma zastosowanie wbrew wszelkim [innym] podstawom, nawet obowiązującemu od niepamiętnych czasów zwyczajowi”.
Takimi to środkami, wbrew starożytnym zwyczajom i przywilejom, wprowadzano posoborowe bezprawie.