,,Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.
Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone,,
,,Ponieważ z napaściami na wiarę katolicką spotykamy się nieustannie, dobrze jest nie przejmować się nimi. W dwóch jednak przypadkach trzeba szukać odpowiedzi na przychodzące do nas argumenty przeciwko wierze katolickiej: po pierwsze wtedy, kiedy jakiś zarzut zmącił moją wiarę, po drugie — gdy jest szansa, że moja obrona wiary katolickiej zostanie usłyszana przez kogoś, kto właśnie z powodu tego zarzutu w nią zwątpił.
Kim jest Duch Święty?

(...),,W Starym Testamencie prawda o Trójcy Świętej nie była jeszcze objawiona.

Jednak trudno krytykować chrześcijanina, który werset Psalmu 33,6 interpretuje trynitarnie: „Przez Słowo Pana powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez Tchnienie ust Jego”. Bo chrześcijaninowi werset ten przecież spontanicznie kojarzy się z prologiem Ewangelii Jana, gdzie napisano, że przez Słowo, które jest Bogiem, wszystko zostało stworzone.

Analogicznie, chociaż Duch Święty nie był jeszcze wówczas wyraźnie objawiony, już w Starym Testamencie pojawia się przeczucie, że należy się do Niego modlić. Oto słowa skierowane do proroka Ezechiela, aby zanosił błagania o wskrzeszenie umarłych:

„Prorokuj do Ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do Ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, Duchu, i powiej po tych pobitych, aby ożyli” (Ez 37,9).,,

,,Co mówi Nowy Testament

Twarde świadectwa, że Duch Święty jest Boską Osobą, znajdują się w Nowym Testamencie. Spróbujmy wyliczyć:

Zacznijmy od następującej obietnicy Pana Jezusa: „Ja będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela [Parakleta] da wam, aby z wami był na zawsze — Ducha Prawdy” (J 14,16). Pan Jezus — nasz Pocieszyciel, Rzecznik, Obrońca, bo taką treść wyraża grecki wyraz Parakletos — Ducha Świętego nazywa tutaj „innym Pocieszycielem”. Zauważmy: Pocieszycielem, a nie jakąś bezosobową siłą!

Jednoznacznie o Duchu Świętym jako o kimś, a nie o czymś, mówi Pan Jezus we fragmencie J 16,5—15. Aż trzy razy — w wersetach 8, 13 oraz 14 — określa Go męskim zaimkiem „ten” (ekeinos), mimo że słowo „duch” (pneuma) jest w języku greckim wyrazem rodzaju nijakiego.

„Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego” (Ef 4,30) — pisze apostoł Paweł. Czy siłę bezosobową można zasmucić?(..)

Duch Święty jest Osobą Boską, wskazują również słowa Pana Jezusa, że przeciwko Niemu można zgrzeszyć i że jest to grzech nieporównywalnie cięższy niż grzech przeciwko Synowi Człowieczemu, czyli przeciwko Synowi Bożemu w Jego ludzkiej naturze (por. Mt 12,31—32).

Zauważmy również teksty nowotestamentalne, w których wymienia się, na zasadzie równorzędności, wszystkie trzy Osoby Boskie. Pan Jezus mówił o chrzcie „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). Przywołajmy ponadto apostoła Pawła: „Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan [Jezus Chrystus]; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg [Ojciec], sprawca wszystkiego we wszystkich” (1 Kor 12,4—6); „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga [Ojca] i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!” (2 Kor 13,13).

Spójrzmy jeszcze na trynitarny werset Ap 22,1: „I ukazał mi rzekę wody życia, lśniącą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka”. Zauważmy: Bóg i Baranek są to różne osoby, ale tron jest jeden. Bo Ojciec i Syn są jednym Bogiem. Natomiast wypływająca od nich Woda to oczywiście Duch Święty. W tym obrazie przedstawiał Ducha Świętego Pan Jezus, kiedy wołał: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie — niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (J 7,37—39).

Warto wiedzieć, że autor Apokalipsy używa tu greckiego czasownika ekporeuein, który w teologii wschodniej stał się terminem technicznym, na określenie pochodzenia Ducha Świętego.

Nie musimy umieć odpowiedzieć na wszystkie zarzuty przeciwko wierze, z którymi się spotykamy.

Jednak „zawsze bądźmy gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od nas uzasadnienia tej nadziei, która w was jest” (1 P 3,15).,,

Boska Osoba Ducha Świętego

15 października ŚW. TERESY OD JEZUSA, DZIEWICY I DOKTORA KOŚCIOŁA
(...),,Poznała znikomość świata i nauczyła się rozumieć cierpienia innych. Podczas długich godzin samotności i cierpienia zaczęło się jej życie mistyczne i zjednoczenie z Bogiem. Utalentowana i wrażliwa, odkryła, że modlitwa jest tajemniczą bramą, przez którą wchodzi się do "twierdzy wewnętrznej". Mistyczka i wizjonerka, a jednocześnie osoba o umysłowości wielce rzeczowej i praktycznej.,,(..).refomatorka...
,,Nie wszystkie klasztory chciały przyjąć reformę. Siostry zmobilizowały do "obrony" wiele wpływowych osób. Doszło do tego, że Teresie zakazano tworzenia nowych klasztorów (1575). Nałożono na nią nawet "areszt domowy" i zakaz opuszczania klasztoru w Avila. Nasłano na nią inkwizycję, która przebadała pilnie jej pisma, czy nie ma tam jakiejś herezji. ,,

,,Liczba wszystkich, osobiście założonych przez Teresę domów, doszła do 15.
Św. Jan od Krzyża zreformował 22 klasztory męskie. Grzegorz XIII w roku 1580 zatwierdził nowe prowincje: karmelitów i karmelitanek bosych.
Pan Bóg doświadczył Teresę wieloma innymi cierpieniami. Trapiły ją nieustannie dolegliwości ciała, jak choroby, osłabienie i gorączka. Równie ciężkie były cierpienia duchowe, jak oschłości, skrupuły, osamotnienie. Wszystko to znosiła z heroicznym poddaniem się woli Bożej.
Zmarła 4 października 1582 r. w wieku 67 lat w klasztorze karmelitańskim w Alba de Tormes koło Salamanki. Tam, w kościele Zwiastowania NMP, znajduje się jej grób. Została beatyfikowana w roku 1614 przez Pawła V, a kanonizował ją w roku 1622 Grzegorz XV.

Św. Teresa Wielka ma nie tylko wspaniałą kartę jako reformatorka Karmelu, ale też jako autorka wielu dzieł. Kiedy 27 września 1970 r. Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła, nadał jej tytuł "doktora mistycznego". Zasłużyła sobie na ten tytuł w całej pełni. Zostawiła bowiem dzieła, które można nazwać w dziedzinie mistyki klasycznymi. W odróżnieniu od pism św. Jana od Krzyża, jej styl jest prosty i przystępny. Jej dzieła doczekały się przekładów na niemal wszystkie języki świata. Do najważniejszych jej dzieł należą: Życie (1565), Sprawozdania duchowe (1560-1581), Droga doskonałości (1565-1568), Twierdza wewnętrzna,,(...)

Św Teresomódl się za nami a perspektywy nieba bardziej widzisz ,proszę zmieniaj media by służyły bardziej Panu Bogu

(..),,łaskę i prawdę, co dla nas brzmi nieco dziwnie, bo łaska i prawda wydają się zupełnie różnymi pojęciami, odnoszącymi się do odmiennych zagadnień. Łaskę najczęściej kojarzymy z darem Bożym, który umożliwia osiągnięcie lub zrealizowanie czegoś. Zatem wiążemy łaskę raczej z mocą, zdolnością, sprawnością. Natomiast prawda jest dla nas zgodnością naszych myśli z rzeczywistością, do której się one odnoszą.

Nieco inaczej rozumiane są te pojęcia w języku biblijnym. Prawda przede wszystkim odnosi się do tego, na czym można się oprzeć, czemu można zawierzyć. Prawdą jest orędzie, na którym – jeżeli mu zawierzymy – nie zawiedziemy się i osiągniemy to, co ono obiecuje. Łaska natomiast to przede wszystkim miłość życzliwości, którą Bóg nam ofiarował i nawet zaprzysiągł w przymierzu. W ten sposób przymierze jest tym, co łączy łaskę i prawdę. Prawdą w przymierzu z Bogiem jest Jego miłość względem nas. Na tej miłości możemy się oprzeć i jej zaufać. Jest niezawodna. A ona właśnie jest Bożą łaską względem nas. Najpełniej objawiła się w Osobie Jezusa Chrystusa, który jest narodzonym w ludzkiej postaci Bożym Synem. Przez to narodzenie Bóg stał się naszym Bratem, naszym najbliższym krewnym, czyli Goel! Oznacza to, że zobowiązał się wybawić nas z niewoli. Wziął na siebie wszystkie nasze grzechy i ich konsekwencję – śmierć, aby nas z nich uwolnić. W ten sposób w Nim otrzymujemy wszelką łaskę, wszelkie obdarowanie, o czym pisze św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu.

Jeżeli zatem Bóg tak bardzo nas umiłował, że Syna swego Jednorodzonego dał, abyśmy żyli, czy miałby nas potępić i oddać Złemu? Jest to niemożliwe! Na tym polega wspaniałe orędzie Ewangelii. W nim zawiera się nadzieja naszego życia, dlatego zgłębienie jej jest samą mądrością. Nie ma dla nas niczego ważniejszego. Święty Paweł modli się o to, byśmy ją poznali i coraz bardziej zgłębiali. Kiedy wnikamy w tę tajemnicę, otwierają się przed nami jeszcze większe, wręcz niewyobrażalne prawdy:

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec
Pana naszego Jezusa Chrystusa,
który napełnił nas
wszelkim błogosławieństwem duchowym
na wyżynach niebieskich w Chrystusie.
W Nim bowiem wybrał nas

przed założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani
przed Jego obliczem (Ef 1,3n).

Okazuje się, że Bóg umiłował nas jeszcze przed założeniem świata! Wybrał nas, zanim zaistnieliśmy, do szczególnej bliskości ze sobą! Wszystko to z miłości i dla miłości. Te prawdy nas przerastają i powalają swoją głębią. Możemy wobec niej stanąć w zachwycie i pozwolić się jej ogarnąć. Oby modlitwa, jaką św. Paweł wypowiada na końcu dzisiejszego drugiego czytania, wypełniła się w nas:

Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych (Ef 1,17n).,,

Bóg stał się naszym Bratem, naszym najbliższym krewnym