Powiedzial mi kiedys madry kaplan ze nie mozesz kochac kogo nie znasz. Przekonalam sie jak wazne jest poznac historie czlowieka. Piekne ksiazki by powstaly gdybysmy to zapisywali. Wszelkie zyciowe zmagania, tesknoty, porazki i sukcesy, zycie pelne przygod i bochaterstwa ukrytego w niesmialosci, w codziennej walce o milosc drugiego czlowieka. Nie tylko o starszych chodzi, ale tez o tych nieznosnych ludzi ktorych tylko czubek nosa potrafimy zauwazyc, gdybysmy ich poznali, ich cierpienia, wysilki i wyzeczenia to wiedzielibysmy kim naprawde sa, napewno pokochalibysmy ich serdecznie. Czesto prosze ludzi aby opowiedzieli mi swoja historie.

„A wy za kogo Mnie uważacie?” Trzeba usłyszeć to pytanie, jako konfrontację swoich wyobrażeń o Nim, z tym, co On sam o sobie objawia. Ludziom idącym za Nim wydaje się czasem, że Jezus jest takim fajnym kumplem, takim pomocnikiem w życiu, do którego, kiedy chcemy to sięgamy, słuchamy Go, ale kiedy staje się niewygodny i wymagający, to przestajemy się Nim przejmować.
Nie będziemy nigdy prawdziwymi przyjaciółmi Pana, jeśli nie będziemy ludźmi modlitwy, czyli takim, którzy każdego dnia siadają i odpowiadają Panu na dzisiejsze pytanie: „za kogo Mnie uważasz?” Nigdy nie będziemy prawdziwymi przyjaciółmi, jeśli na zewnątrz i wewnątrz Kościoła będziemy na siebie pluć i obgadywać, czyli się nie szanować. Nigdy nie będziemy prawdziwymi przyjaciółmi, jeśli nie będziemy żyć Ewangelią wtedy, kiedy nikt nas nie widzi. Nie może być tak, że ludzie Kościoła się upijają, uważają, że seks przedmałżeński jest dopuszczalny, że można komuś „zadek obrobić”, a później ot tak pójść do spowiedzi, jak do pralni. Tak myślą ludzie, którzy nie spotkali Jezusa. Nie będziemy prawdziwymi przyjaciółmi Boga, jeśli na fejsie, w gazetach, mediach będziemy mówić o obronie życia, a później będziemy mieli życie konkretnego człowieka za nic nie znaczące; kiedy będziemy mówić z ambon o konieczności ubóstwa, a po Sumie wsiądziemy w samochód by zjeść obiad z najbogatszymi parafianami.
To nigdy nie zadziała.(o.Kramer)