Ks.prof.dr hab.J.Salij wszystko pomieszał i poplątał, co dało tekst zupełnie niezrozumiały.

A więc po kolei. Jest dogmat o nieomylności Papieża w sprawach wiary, później dodano, że też w sprawach moralności. Natomiast Papież nie jest jej źródłem, moralność bowiem wynika z dekalogu a nie z widzimisię jakiegoś człowieka.

Dogmatu o nieomylności kościoła nie ma i być nie może. Dlaczego? Ano dlatego, że kościół cierpiący w czyśćcu jest to właśnie ten kościół, który się pomylił. Co innego kościół, a co innego lud boży. Co innego nieomylność, a co innego źródła wiary. Jeżeli zaś chodzi o te źródła wiary mamy ich trzy:
1. Pismo Święte.
2. Powszechne przekonanie ludu bożego czyli tradycja.
3. Nauka papieży.

Nie mieszajmy jednak pojęć. Co innego nieomylność, a co innego powszechne, oparte na tradycji przekonanie. Nie ma też dogmatu o nieomylności ludu bożego. Suma błędów nie daje prawdy na tej samej zasadzie na jakiej kupa idiotów nie czyni mędrca. Chyba, że ks. profesor Salij jest marksistą, wtedy ilość przechodzi w jakość, a im większa liczba tym słuszniejsza racja.

Dalej. Nie ma dogmatu o nieomylności księży, biskupów, episkopatów, synodów ani nawet soborów. Tak też wychodzi na to, że wszystkie te instytucje są omylne.

I tu właśnie znajduje się źródło pychy. Episkopaty poszczególnych krajów uważają się za nieomylne, już nie wspomnę o soborach czy tak zwanych "ojcach soborowych". Każdy to może sprawdzić. Raz wprowadzają takie grzechy, potem inne a na końcu je usuwają. Inaczej jest Niemczech, inaczej w Polsce, jeszcze co innego w Argentynie.

"Ogół wiernych, mających namaszczenie od świętego, nie może zbłądzić w wierze i tę szczególną swoją właściwość ujawnia przez nadprzyrodzony zmysł wiary całego Ludu, gdy poczynając od biskupów aż po ostatniego z wiernych świeckich ujawnia on swą powszechną zgodność w sprawach wiary i obyczajów" (Konstytucja o Kościele, nr 12).
Nieomylność ludu Bożego bierze się więc stąd, że wspólnotę Kościoła ożywia sam Duch Święty. Kościół nie może utracić swojej nieomylnej wiary, bo nigdy nie utraci Ducha Świętego: nie mogą przecież bramy piekła przemóc kiedykolwiek Kościoła Chrystusowego.

Zrozumcie wreszcie,że papież jest omylny,bo jest człowiekiem takim jak my!Jestem nieomylny tylko a raczej aż w sprawach wiary i moralności,a nie w sprawach innych,politycznych czy społecznych.Ale właśnie dlatego,że istnieje w Kościele dogmat o jego nieomylności my jako wierni mamy obowiązek posłuszeństwa wiary względem niego i nauczania całego Kościoła,którego zarówno jego jak i papieża prowadzi Duch Święty

Ja sluchalam na ten temat bardzo dobre kazanie: Papiez jest nieomylny ale ma wolna wole, i moze postepowac zgodnie z wola Boza, albo przeciw woli Bozej. Podobnie jak Apostolowie. Wszyscy znamy historie Judasza. Jesli Papiez postepuje niezgodnie z wola Boza, to nie oznacza, ze jest falszywym papiezem, tak samo jak Judasz nie byl falszywym apostolem. Kazdy odbierze swoja Nagrode, albo kare stosownie do swojej funkcji i lask, ktore albo rozwijal, albo zaprzepascil

Szczególnym znakiem i widzialnym węzłem jedności Kościoła jest biskup Rzymu, następca Piotra. Wokół niego gromadzą się wszyscy biskupi wraz ze swymi owczarniami i wszyscy razem wyznajemy tę samą wiarę, co on. O to zaś, żeby wiara Piotra była prawdziwa, troszczy się sam Chrystus: "Szymonie, Szymonie -- mówił do Piotra, zapowiadając jego niedługą apostazję -- oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę. Ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała wiara twoja. Ty więc, kiedy się nawrócisz, utwierdzaj braci swoich" (Łk 22,31); "Tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19).
To z woli Chrystusa Piotr jest w Kościele pierwszym nauczycielem nieomylnej wiary. Jemu powierzono klucze Królestwa, sam Chrystus nakazał mu utwierdzać braci w wierze. Zatem dar szczególnej nieomylności w nauczaniu wiary otrzymał Piotr ze względu na nas wszystkich: łączność z wiarą Piotra jest znakiem nieomylności wiary każdego z nas, jest świadectwem, że nie popełniamy błędu w rozumieniu bezbłędnego słowa Bożego.

To fakt i super, że to zamieśiłeś "Ogół wiernych, mających namaszczenie od świętego, nie może zbłądzić w wierze i tę szczególną swoją właściwość ujawnia przez nadprzyrodzony zmysł wiary całego Ludu, gdy poczynając od biskupów aż po ostatniego z wiernych świeckich ujawnia on swą powszechną zgodność w sprawach wiary i obyczajów"

Poszczególny ksiądz, biskup, świecki może zbłądzić, ale jest właśnie coś takiego jak owy sensus fidei ludu Bożego pochodzący od Ducha Świętego. Było wielu papieży nieobyczajnych (okres pornokracji), krętaczy itd a jednak wiara katolicka przetrwała nienaruszona. Nieomylność papieża w sprawach wiary i moralności jest uwarunkowana. Papież musi przemawiać ex cathedra, czyli uroczyście na mocy swojego autorytetu określa naukę dotyczącą wiary i moralności, ma intencję ogłoszenia nauki jako ostatecznej. Bywa to rzadko zazwyczaj w ogłaszaniu dogmatu wiary a nie zwykłego nauczania jak np adhortacje. Nie opiera się bowiem na osobistej mądrości czy świętości.

Kościół nie może utracić swojej nieomylnej wiary, bo nigdy nie utraci Ducha Świętego: nie mogą przecież bramy piekła przemóc kiedykolwiek Kościoła Chrystusowego. Zarazem jednak obecność Ducha Świętego w Kościele jest przyćmiona przez nasze grzechy. Zatem i jedność Kościoła, w tym również jedność naszej nieomylnej wiary, jest zaciemniona naszymi grzechami. Wszakże nasze grzechy nie są w stanie zniszczyć jedności Kościoła ani pozbawić jej znamienia widzialności. Jedność Kościoła, mimo naszych grzechów, jest faktem i to faktem w znacznej mierze widzialnym.
Szczególnym znakiem i widzialnym węzłem jedności Kościoła jest biskup Rzymu, następca Piotra. Wokół niego gromadzą się wszyscy biskupi wraz ze swymi owczarniami i wszyscy razem wyznajemy tę samą wiarę, co on. O to zaś, żeby wiara Piotra była prawdziwa, troszczy się sam Chrystus: "Szymonie, Szymonie -- mówił do Piotra, zapowiadając jego niedługą apostazję -- oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę. Ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała wiara twoja. Ty więc, kiedy się nawrócisz, utwierdzaj braci swoich" (Łk 22,31); "Tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19).
To z woli Chrystusa Piotr jest w Kościele pierwszym nauczycielem nieomylnej wiary. Jemu powierzono klucze Królestwa, sam Chrystus nakazał mu utwierdzać braci w wierze. Zatem dar szczególnej nieomylności w nauczaniu wiary otrzymał Piotr ze względu na nas wszystkich: łączność z wiarą Piotra jest znakiem nieomylności wiary każdego z nas, jest świadectwem, że nie popełniamy błędu w rozumieniu bezbłędnego słowa Bożego.

Ja tu mówię ogólnie o nieomylności Kościoła, Pan zaś pyta mnie szczegółowo o nieomylność papieża. Zauważmy jednakże, iż jednego nie da się oddzielić od drugiego: pierwszy z biskupów, następca Piotra, jest tylko szczególnym sługą nieomylnej wiary Kościoła. Żeby zrozumieć, czym jest nieomylność papieża, przedtem trzeba sobie bardzo cenić to, że Kościół jest nieomylny w wierze, że ucząc nasze dzieci o Chrystusie Zbawicielu i jego Niepokalanej Matce, możemy mieć niewzruszoną pewność -- jeśli czynimy to w wierze Kościoła -- iż uczymy je zbawczej prawdy. Oto co na temat nieomylnej wiary całego Kościoła mówi ostatni Sobór: "Ogół wiernych, mających namaszczenie od świętego, nie może zbłądzić w wierze i tę szczególną swoją właściwość ujawnia przez nadprzyrodzony zmysł wiary całego Ludu, gdy poczynając od biskupów aż po ostatniego z wiernych świeckich ujawnia on swą powszechną zgodność w sprawach wiary i obyczajów" (Konstytucja o Kościele, nr 12).