Nauka Kościoła katolickiego

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza zdecydowanie, powszechnie i bez niedomówień, że "życie ludzkie od chwili poczęcia powinno być szanowane i chronione w sposób absolutny. Już od pierwszej chwili swego istnienia istota ludzka powinna mieć przyznane prawa osoby, wśród nich nienaruszalne prawo każdej niewinnej istoty do życia" (KKK 2270, por. 2270-2275; "Evangelium vitae", nr 60; B. Gacka, Kościół w obronie godności osoby ludzkiej, w: Cz.S. Bartnik, Teologia i świat osoby, Lublin 2008, s. 115-127; tenże, Poczęcie i rodzenie dotyczy osoby, tamże, s. 128-132).

W Piśmie Świętym czytamy, że Bóg jest pierwszym Dawcą wszelkiego życia i Stwórcą każdej jednostki ludzkiej zgodnie ze swym odwiecznym zamysłem, chociaż stwarza On człowieka w "głębi ziemi":

"Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię" (Jr 1, 5);

*

Istnieje wielki spór wśród inteligencji, zwłaszcza świeckiej, kiedy zaczyna się człowiek:

czy od samego momentu zapłodnienia, czy od określonych tygodni potem, czy od końca rozwoju embrionu, czy dopiero od wyjścia z łona matki, czy też wreszcie od momentu wystąpienia zjawiska rozumności.

Nauka Kościoła jest tylko jedna, choć niedosłownie wszyscy ją przyjmują: cały człowiek istnieje od momentu zapłodnienia, czyli od zygoty ludzkiej.

Co więcej, w ostatnich czasach dopełnia się tę naukę w tym sensie, że od momentu poczęcia jest nie tylko sam organizm cielesny i biologiczny, ale także struktura psyche (dusza) i integralny człowiek jako misterium osobowe.

Dziś prawda ta okazuje się absolutnie podstawowa i istotna dla całej ludzkości.