Jorge Mario Bergoglio jest zasłużonym dopustem Bożym za obrzydliwości całego posoborowia, którego stanowi groteskową kulminację. Oraz za pójście duchowieństwa i ludu za tymi obrzydliwościami bez żadnej refleksji, nie mówiąc o zażenowaniu.

Czasami trzeba ludem i wziętym z niego duchowieństwem wstrząsnąć. Tak było wielokrotnie w historii. Tak było, gdy "wiosna arianizmu" doprowadziła do panowania Juliana Apostaty, gdy pycha i upór doprowadziły do tego że na początku XV wieku było trzech panów (w tym jeden Jan XXIII) przedstawiających się jako Następca św. Piotra, gdy pierwsze tchnienie humanizmu i neopogańskich trendów zakończyło się oderwaniem od Kościoła 1/3 Europy i rzezią Rzymu przez luderan - oficjalnie na służbie arcykatolickiego cesarza, gdy flirt duchowieństwa z masońskimi lożami i ideologiami w XVIII wieku zakończył się zdobyciem Rzymu przez Napoleona i Legiony piekłoszczyka Dąbrowskiego oraz śmiercią w niewoli Papieża Piusa VI.

Tyle że wtedy ludzie byli bardziej kumaci i mniej oderwani od rzeczywistości więc szybciej się orientowali w sytuacji. A dziś są tak zaślepieni (zwłaszcza różni nieogarnięci, którzy uważają że kryzys zaczął się w roku 2013) i nie obudziły ich nawet okropności tzw. pandemii więc też wstrząs musi być znacznie silniejszy. Czyli że będzie bolało.