W momencie, w którym skłoniłem głowę świat się przewrócił, stając na nogach, wszedłem, gdzie stara bieleje droga, Kroczyłem, słysząc wkrąg ludzką mowę: lasy języków – październikowe liście na drzewach, dziwne choć znane, z uśmiechem lekkim, w ciszy żegnane stare zagadki i creda nowe.
Mędrzec map setkę w pracowni kryje, co śledzą kosmos pełznący w błoto, by sprawdzić rozum sita użyje co piasek zbiera i gubi złoto: wszystko to dla mnie prochem, lichotą, bo imię moje Łazarz. I żyję.
