Natomiast za to, że się publicznie modliła, skierowano ją w końcu do zimnego karceru. Za karę spała na podłodze, razem ze szczurami.
Ponieważ w tym czasie poważnie chorowała, dość dużo czasu spędzała w więziennym szpitalu. Ale lekarze nie radzili sobie z jej dolegliwościami. Wreszcie wydali orzeczenie lekarskie: "Nie wyleczy jej żadna medycyna, gdyż jest bardzo nerwowa i uczulona na krzyż. Oto jej psychoza".
Gdy to zobaczyła, pomyślała sobie wtedy: "Głupi wy jesteście, choć lekarze". Ale po chwili, jak zapisała w Dzienniczku, miała wyrzuty sumienia, bo przecież "tak myśleć nie wolno".
Uczyła religii kardynała Gulbinowicza
Kiedy w 1956 r., po odwilży w ZSRR, ogłoszono, że s. Wanda była nieprawnie sądzona, wróciła do Polski. Tu (tzn. w Polsce) katechizowała i prowadziła kursy maszynopisania. Potem mieszkała w Częstochowie. Zajmowała się pielgrzymami, którzy przybywali na Jasną Górę. Słynęła i z tego, że z szarych koralików drzewa różańcowego, które siostry hodowały w ogrodzie, sama robiła różańce.
W Częstochowie uległa wypadkowi: potrącił ją samochód i złamała biodro. Od tamtej pory aż do śmierci musiała poruszać się o kulach, a potem już tylko na wózku inwalidzkim.
W 1988 r. osiadła w Domu Generalnym Zgromadzenia w Konstancinie-Chylicach.
- Prowadziła życie ciche i spokojne - mówi s. Irena, która pamięta ją jeszcze z czasów młodości, kiedy wstąpiła do zakonu.
S. Wanda nie od razu zdecydowała się na Zgromadzenie Sióstr od Aniołów. Przyglądała się bernardynkom, benedyktynkom. Także nazaretankom, które mieszkały wtedy w jej rodzinnym Nowogródku. Ostatecznie na jej decyzję miały chyba wpływ względy rodzinne. Bo jej dwie siostry były już zakonnicami Sióstr od Aniołów. Prawdopodobne jest też, że fascynował ją ten zakon także dlatego, że był stosunkowo młody. Ks. Wincenty Kluczyński założył go w 1889 r.
Jej marzeniem było realizować charyzmat Zgromadzenia, czyli - jak głosi reguła - "na wzór Aniołów służyć ludziom, szczególnie księżom, prowadzić ich do Boga, pomagać wytrwać w dobrym". Stąd z wielką pasją zajęła się katechizacją dzieci i młodzieży. Jednym z jej uczniów był wtedy Henryk Gulbinowicz - dzisiejszy kardynał, metropolita wrocławski. - S. Wandzie Boniszewskiej zawdzięczam wiele - wspomina. - Ona przygotowała mnie do Pierwszej Komunii Świętej, nauczyła służenia do Mszy św. i była w przyjaźni z moimi rodzicami, a szczególnie z moją matką.
Konwalia leśna
Mimo że wiele w życiu cierpiała: chorowała na anemię, zapalenie płuc, woreczka żółciowego, na grypy i anginy, miała operację guza piersi i guza mózgu, przyjmowała też na siebie choroby innych. Gdy zachorował jej ojciec, wzięła na siebie jego dolegliwości. Znany jest też przypadek księdza, który musiał przerwać rekolekcje, ponieważ bolało go gardło. S. Wanda pomodliła się wtedy za niego i poprosiła, by cały ból przeszedł na nią. Tak też się stało. Ów kapłan spokojnie mógł dokończyć kazanie.
Czuło się, że była jakaś wyjątkowa, niezwykła - twierdzą siostry. Po prostu inna od pozostałych zakonnic. Do Chrystusa zwracała się: "Najukochańszy". Gdy się modliła, wydawała się prawie nieobecna. Po przyjęciu Komunii św. zapadała jakby w śpiączkę.
- Lubiłam z nią rozmawiać. To, co mówiła, było czymś w rodzaju życiowego przesłania - wyznaje s. Beata, która od dwóch lat jest w Zgromadzeniu.
S. Wanda nazywała siebie "konwalią leśną". Mówiła, że z nieba będzie miała większe możliwości pomagania ludziom i wypraszania im łask, niejako zrzucając stamtąd płatki konwalii.
Co wokół stygmatów s. Wandy będzie się działo dalej?
O. Gabriel Bartoszewski tłumaczy, że gdyby pojawiły się jakieś nadzwyczajne znaki pośmiertne, wtedy będzie podstawa, by rozpocząć proces beatyfikacyjny, a co za tym idzie, by udowodnić świętość jej życia i heroiczność cnót. Same stygmaty bowiem dla orzeczenia świętości życia nie wystarczają. Są znakami dla innych, mają pomagać na drodze do wiary, nie odgrywają jednak pierwszorzędnej roli.
- Najważniejsza była jej modlitwa za kapłanów i zakony - mówi o. Bartoszewski. I przede wszystkim w ten sposób s. Wanda wniosła wkład w życie duchowe Kościoła.