Jak przeciwstawić się masonerii
I cóż czynić wobec tego? Czy patrzeć na to spokojnie? Nie, bo byłoby to grzechem przeciw Bogu, zdradą religii i Kościoła, samobójstwem chrześcijańskiego społeczeństwa; pewną też jest rzeczą, że jeżeli się nie będzie przeciwdziałać, masoneria wraz z innymi czynnikami przyprawi to społeczeństwo o zgubę.
Ale czy wystarczy lamentować i modlić się, prosząc Boga, by jakimś cudem starł moc szatana, zgładził ziemskich jego sojuszników i zapewnił katolikom zupełny triumf na wszelkim polu? I to nie, bo Pan Bóg takich cudów nie czyni, ale jeżeli ludzkości objawia religię prawdziwą, wymaga zarazem, aby ludzkość jej strzegła i broniła; jeżeli daje człowiekowi swą łaskę, żąda od niego, by z nią współdziałał, co bez pracy i walki nie jest możliwe. Pięknie powiedziała błogosławiona wojowniczka Joanna d’Arc: Niech rycerze walczą, a Bóg da zwycięstwo.
Trzeba tedy walczyć z masonerią, używając broni odpierającej i zaczepnej, z walką zaś łączyć rozumną, zbożną i wytrwałą pracę.
Przede wszystkim trzeba pogłębiać w sobie i w drugich zasady katolickie, by one kierowały zarówno życiem prywatnym, jak i publicznym i krzewić ducha iście chrześcijańskiego w jednostkach, w rodzinach i w społeczeństwie. Zależy to głównie od duchowieństwa; niechże ono wszędzie jaśnieje pobożnością, nauką i zapałem apostolskim; ale to zadanie ciąży także na katolikach świeckich, zwłaszcza na rodzicach, nauczycielach, przełożonych, publicystach i mężach stanu. Konsekwentnie należy się starać o dobre urządzenie seminariów, podniesienie duchowe kleru, rozwój zakonów i wpływ religii na wszelkie stosunki społeczne.
Trzeba czuwać nad wychowaniem młodzieży, tak domowym, jak i szkolnym, aby na jednym i drugim religia katolicka wycisnęła swoją pieczęć, a natomiast bronić się przed szkołami bezwyznaniowymi i międzywyznaniowymi.
Trzeba tworzyć takie instytucje, jak bractwa dobrze prowadzone, stowarzyszenia katolickie, czytelnie katolickie, wiece katolickie, zakłady dobroczynne, związki społeczne i ludowe, nie szczędząc na to wszystko ofiar z trudu i grosza. Ojciec św. Leon XIII w encyklice swojej Humanum genus poleca tu szczególnie Trzeci Zakon św. Franciszka i stowarzyszenia św.Wincentego à Paulo.
Trzeba popierać prasę katolicką i wyrabiać przez nią opinię publiczną, a wystrzegać się prenumerowania pism liberalnych i żydowskich, jak to nieraz katolicy robią.
Trzeba organizować katolików warstw wszelkich, bo dziś siła tylko w organizacji, i wybierać do sejmów czy parlamentów jedynie ludzi znanych z silnych zasad religijnych i z troskliwości o dobro Kościoła i społeczeństwa.
Słowem, każdy ma spełniać wiernie wszystkie obowiązki, czy religijne, czy rodzinne, czy społeczne, czy polityczne.
Jeżeli gdzieś masoneria już się zagnieździła, nie wystarczą działania obronne, ale konieczne jest działanie zaczepne.
Do niego przede wszystkim należy zdzieranie z masonerii maski kłamliwej, którą swoje zasady i dążności pokrywa, a stąd rozprowadzanie czasopism, książek i broszur wyjaśniających otwarcie, ale bez przesady, czym jest właściwie masoneria i jakie z jej strony grożą niebezpieczeństwa. Wykazują to sami papieże, co więcej Leon XIII w przytoczonej encyklice wzywa rodziców, duszpasterzy i nauczycieli, by przy udzielaniu nauki chrześcijańskiej przestrzegali dzieci i wychowanków przed „zbrodniczą naturą tajnych związków”, tam zwłaszcza, gdzie one na młodzież dojrzalszą zarzucają swoje sieci. (…)
Magazyn Naszego Dziennika
Ale czy wystarczy lamentować i modlić się, prosząc Boga, by jakimś cudem starł moc szatana, zgładził ziemskich jego sojuszników i zapewnił katolikom zupełny triumf na wszelkim polu? I to nie, bo Pan Bóg takich cudów nie czyni, ale jeżeli ludzkości objawia religię prawdziwą, wymaga zarazem, aby ludzkość jej strzegła i broniła; jeżeli daje człowiekowi swą łaskę, żąda od niego, by z nią współdziałał, co bez pracy i walki nie jest możliwe. Pięknie powiedziała błogosławiona wojowniczka Joanna d’Arc: Niech rycerze walczą, a Bóg da zwycięstwo.
Trzeba tedy walczyć z masonerią, używając broni odpierającej i zaczepnej, z walką zaś łączyć rozumną, zbożną i wytrwałą pracę.
Przede wszystkim trzeba pogłębiać w sobie i w drugich zasady katolickie, by one kierowały zarówno życiem prywatnym, jak i publicznym i krzewić ducha iście chrześcijańskiego w jednostkach, w rodzinach i w społeczeństwie. Zależy to głównie od duchowieństwa; niechże ono wszędzie jaśnieje pobożnością, nauką i zapałem apostolskim; ale to zadanie ciąży także na katolikach świeckich, zwłaszcza na rodzicach, nauczycielach, przełożonych, publicystach i mężach stanu. Konsekwentnie należy się starać o dobre urządzenie seminariów, podniesienie duchowe kleru, rozwój zakonów i wpływ religii na wszelkie stosunki społeczne.
Trzeba czuwać nad wychowaniem młodzieży, tak domowym, jak i szkolnym, aby na jednym i drugim religia katolicka wycisnęła swoją pieczęć, a natomiast bronić się przed szkołami bezwyznaniowymi i międzywyznaniowymi.
Trzeba tworzyć takie instytucje, jak bractwa dobrze prowadzone, stowarzyszenia katolickie, czytelnie katolickie, wiece katolickie, zakłady dobroczynne, związki społeczne i ludowe, nie szczędząc na to wszystko ofiar z trudu i grosza. Ojciec św. Leon XIII w encyklice swojej Humanum genus poleca tu szczególnie Trzeci Zakon św. Franciszka i stowarzyszenia św.Wincentego à Paulo.
Trzeba popierać prasę katolicką i wyrabiać przez nią opinię publiczną, a wystrzegać się prenumerowania pism liberalnych i żydowskich, jak to nieraz katolicy robią.
Trzeba organizować katolików warstw wszelkich, bo dziś siła tylko w organizacji, i wybierać do sejmów czy parlamentów jedynie ludzi znanych z silnych zasad religijnych i z troskliwości o dobro Kościoła i społeczeństwa.
Słowem, każdy ma spełniać wiernie wszystkie obowiązki, czy religijne, czy rodzinne, czy społeczne, czy polityczne.
Jeżeli gdzieś masoneria już się zagnieździła, nie wystarczą działania obronne, ale konieczne jest działanie zaczepne.
Do niego przede wszystkim należy zdzieranie z masonerii maski kłamliwej, którą swoje zasady i dążności pokrywa, a stąd rozprowadzanie czasopism, książek i broszur wyjaśniających otwarcie, ale bez przesady, czym jest właściwie masoneria i jakie z jej strony grożą niebezpieczeństwa. Wykazują to sami papieże, co więcej Leon XIII w przytoczonej encyklice wzywa rodziców, duszpasterzy i nauczycieli, by przy udzielaniu nauki chrześcijańskiej przestrzegali dzieci i wychowanków przed „zbrodniczą naturą tajnych związków”, tam zwłaszcza, gdzie one na młodzież dojrzalszą zarzucają swoje sieci. (…)
Magazyn Naszego Dziennika
