VRS, ,,Teza pana Fartuszniaka jest i tak dość oględna w porównaniu do pani tezy że Jan Paweł II sprawiał że w Kościele "zasiadła ohyda spustoszenia".
----------------------------------------

Co mówi Matka Boża o «ohydzie spustoszenia»?
Na to pytanie odpowiedzieć można przytaczając kilka charakterystycznych Orędzi, przekazanych ks. Gobbiemu w okresie otrzymywania przez niego przesłań Niebieskiej Mamy (1973-1996).
Po pierwsze, Maryja zwraca uwagę na to, że ohydę spustoszenia wprowadzają do Świątyni Bożej ci, którzy dopuszczają się nieprawości, nie przestrzegając przykazań. Pozwalają bowiem szatanowi zająć miejsce należne Bogu w swoim sercu.

Po drugie, ohyda stanowi dla Kościoła wielką próbę, w której, jak napisał św. Jan, „okazuje się wytrwałość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa." (Ap 14,12)

Po trzecie, Maryja uprzedza nas, iż ohyda spustoszenia to akt znieważenia Eucharystii,

wynikający z braku wiary w rzeczywistą obecność Jezusa w Niej.

Po czwarte, Maryja zapowiada ujawnienie się Antychrysta jako osoby – zgodnie z tym, co napisał św. Paweł (2 Tes 2) – który wprowadzi w Świątyni Bożej ohydę spustoszenia.

Po piąte, Matka Boża wyjaśnia, iż ohyda spustoszenia stanowi znak końca czasów, zapowiadający równocześnie powrót Jezusa w chwale. Ona pragnie nas na przyjęcie Jezusa przygotować.
---------------------------

Kto wprowadzi do Świątyni ohdyę spustoszenia?
...ci, którzy dopuszczają się nieprawości, nie przestrzegając Przykazań Bożych. Pozwalają bowiem szatanowi zająć miejsce należne Bogu w swoim sercu.

I to własnie dotyczy kapłanów z bractwa i wiernych z bractwa!
-------------------------------------------
VRS , w głowie sieczka, bielmo na oczach w duszy ciemność, w sercu nienawiść do wszystkich Świętości i na dodatek jesteś kolejną oślą szczęką w łapskach szatana.

Co szatan może zrobić z człowieka?

@fartuszniak leszek
"W Ewangeliach jest jasno napisane że za wielu nie ma "za wszystkich", a to jest bardzo ważna różnica"
"Słowo "za wszystkich" jest sprzeczne z zasadą Zbawienia i czyni taką konsekrację bezsensowną"

---
Włoskim chyba pan nie bardzo włada, bo widzę brak reakcji i dalsze brnięcie w bezwstyd. To może chociaż po angielsku, bo to teraz modniejszy język?
youtu.be/lalSIpzU0I4?t=7438

Św. Mateusza 26:26-28
,,A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.
Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy,
bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów."

Św. Marka 14:22-24
,,A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: Bierzcie, to jest Ciało moje.
Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy.
I rzekł do nich: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana."
---
W Ewangeliach jest jasno napisane że za wielu nie ma "za wszystkich", a to jest bardzo ważna różnica i to jest bardzo logiczne, bo nie może być "za wszystkich", bo byli tacy i są tacy, którzy swoje życie oddali szatanowi i w chwili śmierci nie nawrócili się i poszli za szatanem, to nie mogą zostać zbawieni, to niemożliwe. Słowo "za wszystkich" jest sprzeczne z zasadą Zbawienia i czyni taką konsekrację bezsensowną.
Całe Pismo Święte przestrzega przed szatanem, a jeżeli ktoś oddał się szatanowi i do ostatniego tchnienia nie nawrócił się to staje się demonem i nie może być zbawionym.

Cała kampania jest kuriozalna. Podsumujmy:
1. W roku 1969, wprowadzając Novus Ordo Missae zmieniono część rytu dotyczącą Konsekracji z jednoznacznego Ustanowienia na charakter narracyjny. Kapłani Tradycji odrzucają ten ryt, m.in. z uwagi na wyżej wymienioną okoliczność. (patrz np.: Krótka analiza krytyczna *).
2. W latach 70-tych i 80-tych "św." Paweł VI i "św." Jan Paweł II aprobowali zmiany z "za wielu" na "za wszystkich" w innych językach m.in. angielskim i włoskim. Kapłanów Tradycji to nie dotyczyło bo patrz pkt 1.
3. W roku 2021 w Polsce zaczyna się wprowadzać z opóźnieniem "zdobycze" posoborowia z pkt 2, będące konsekwencją 1. Kapłanów Tradycji ponownie to nie dotyczy bo - patrz pkt 1.

Wniosek: Ktoś próbuje robić dziś wojnę nie wiadomo o co ( o obronę Novus Ordo Missae? Kto ma tego rytu bronić? Kapłani Tradycji? - to oczekiwanie irracjonalne - patrz pkt 1). Batalia ta jest oparta na fałszywych przesłankach oraz wybiórczej selekcji faktów, wręcz groteskowa. Całość wynika, jak się wydaje, z niezrozumienia czym jest ryt Mszy Św. tj. że jest to swoisty wzorzec, matryca, która ma zabezpieczać to że Sakrament ma miejsce i wyraża Wiarę Kościoła na temat Sakramentu i Prawdy, której Sakrament jest znakiem (prawd związanych z ofiarnym charakterem Mszy Św., Rzeczywistą Obecnością Eucharystyczną, etc.). Jeżeli powyższej roli ryt nie spełnia, jeżeli lex orandi budzi wątpliwości co do przekazywanego legis credendi, jeżeli stanowi jego rozmywanie - patrz pkt 1 należy go odrzucić (bo niejasny, wątpliwy ryt prowadzi do wątpliwych Mszy) a nie dywagować czy nie spełnia ww. w większym czy mniejszym zakresie.

*) "Formuły konsekracji.
Dawna formuła konsekracji była ściśle sakramentalna, nie zaś wyłącznie narratywna, na co wskazują trzy zasadnicze punkty:
a) Tekst Pisma Św., który nie został podjęty słowo w słowo. Włączenie pawłowego „mysterium fidei” stanowi natychmiastowe wyznanie wiary kapłana w tajemnicę urzeczywistnianą przez Kościół za pośrednictwem hierarchicznego kapłaństwa.
b) Interpunkcja i druk. W starym Mszale usytuowanie słów konsekracji po kropce i od nowego wiersz oznaczało przejście od trybu narracyjnego do sakramentalnego i twierdzącego. Ponadto słowa konsekracji pisane były większymi literami, pośrodku strony, często w innym kolorze, co wyróżnia je z kontekstu historycznego. Wszystko to nadaje im własne i niezależne znaczenie.
c) Anamneza („Haec quotiescumque feceritis in mei memoriam facietis” – „To, ile razy czynić będziecie, na moją pamiątkę czyńcie”), która po grecku brzmi „eis ten emou anamnesin” („zwróceni ku mej pamiątce”). Odnosi się ona nie tylko do prostej pamiątki osoby Chrystusa, albo Ostatniej Wieczerzy, ale każe pamiętać to, co uczynił (haec… in mei memoriam facietis) i sposób w jaki to uczynił. Odnosi się do działającego Chrystusa, nie zaś do Jego pamiątki czy wydarzenia z przeszłości. Zastąpienie w Novus Ordo dawnej formuły przez pawłową („Hoc facite in meam commemorationem” – „To czyńcie na moją pamiątkę”), która codziennie będzie rozbrzmiewać w językach narodowych, spowoduje niechybnie u słuchających przeniesienie nacisku na pamiątkę Chrystusa jako cel akcji eucharystii, podczas gdy jest ona jej źródłem. Idea pamiątki bądź wspomnienia niezadługo zajmie miejsce pojęcia rzeczywistej akcji sakramentalnej[14].
Tryb narracyjny jest podkreślony przez określenie konsekracji jako „narratio institutionis” (opowiadanie ustanowienia – nr 55d) oraz przez definicję anamnezy, gdzie stwierdza się, że „Kościół sprawuje pamiątkę Chrystusa” (55c).
Jednym słowem, skutkiem teorii zawartej w epiklezie, zniekształcenia słów konsekracji oraz anamnezy jest zmiana modus significandi słów konsekracji. Brzmią one odtąd w ustach kapłana jak gdyby stanowiły tylko historyczną narrację, nie zaś kategoryczne i afirmatywne stwierdzenie wypowiadane przez Tego, w którego osobie kapłan działa: „Hoc est Corpus meum” (a nie: „Hoc est Corpus Christi”)[15]."