Łaska uświęcająca czyni usprawiedliwionego człowieka dzieckiem Bożym i daje mu tytuł do odziedziczenia Nieba (De fide)
Według nauczania Soboru Trydenckiego usprawiedliwienie stanowi "przeniesienie w stan łaski i przybranego synostwa Bożego" - translatio (...) in statum gratiae et adoptionis filiorum Dei (D 796). Usprawiedliwiony jest "dziedzicem według nadziei żywota wiecznego": heres secundum spem vitae aeternae (Tt 3,7, D 799). Pismo Święte opisuje stan usprawiedliwienia jako podobny do relacji dziecięcej człowieka wobec Boga (Rz 8,15-17): nie otrzymaliście ducha niewoli znów ku bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów i w duchu tym wołamy: Abba (Ojcze)! A sam Duch daje świadectwo duchowi naszemu, żeśmy synami Bożymi. A jeśli synami, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa. (por. także Ga 4,5 i nast.: aby tych, którzy byli pod Zakonem, odkupił, żebyśmy i my dostąpili synostwa. A że jesteście synami, zesłał Bóg Ducha Syna swego w serca wasze wołającego: Abba, Ojcze. A zatem nie masz już niewolnika, lecz syn, a jeśli syn, to i dziedzic przez Boga, J 1,12 i nast.: A wszystkim, którzy go przyjęli i uwierzyli w imię jego, dał moc, aby się stali synami Bożymi; którzy nie z krwi ani z żądzy ciała, ani też z woli ludzkiej, ale z Boga się narodzili, 1 J 3;1,2,9: Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, żeśmy zostali nazwani dziećmi Bożymi i że nimi jesteśmy. Dlatego nie zna nas świat, że nie zna i jego. Najmilsi! Teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się okaże, będziemy podobni do niego, bo ujrzymy go, jako jest... Każdy, który się narodził z Boga, grzechu się nie dopuszcza, bo zaród Boży w nim trwa). Adopcja stanowi łaskawe przybranie osoby spoza czyjegoś potomstwa na syna i dziedzica (personae extraneae in filium et heredem gratuita assumptio). Podczas gdy ludzka adopcja zakłada wspólnotę natury między adoptującym a adoptowanym i ustanawia wyłącznie moralną oraz prawną więź między nimi, Boże przybranie dokonuje się przez przekazanie życia nadprzyrodzonego, udział w Boskiej naturze, analogiczny do narodzenia (J 1,13: którzy nie z krwi ani z żądzy ciała, ani też z woli ludzkiej, ale z Boga się narodzili, J 3,3 i nast.: jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego), ustanawiające fizyczną komunię między przybranym dzieckiem a Bogiem. Wzorem Bożego przybranego dziecięctwa jest Boże synostwo Chrystusa oparte na zrodzeniu w wieczności (Rz 8,29): tych, których przewidział, tych i przeznaczył, aby się stali na podobieństwo Syna jego, aby był pierworodnym między wielu braćmi; por. ST III 23, 1.
