„BOŻE MÓJ, CZEMUŚ MNIE OPUŚCIŁ?”
Tyle razy wydaje się, że Ojciec nas opuszcza. Nie, On jedynie się ukrywa, aby wzrosła pokuta i aby udzielić większego przebaczenia. Czy może się z gniewem uskarżać na to człowiek - ten, który nieskończoną ilość razy opuszczał Boga? I czy powinien rozpaczać dlatego, że go Bóg doświadcza?
Ileż umieściliście w swoim sercu spraw, które nie były Bogiem! Ileż razy byliście wobec Niego obojętni! Iloma sprawami odtrącaliście Go i wypędzali. Mieliście serce wypełnione wszystkim. Potem skuliście je żelazem i dobrze zaryglowaliście, gdyż baliście się, że Bóg wchodząc, mógłby przeszkodzić waszej gnuśnej apatycznej bierności i oczyścić Swą Świątynię, wypędzając uzurpatorów. Kiedy byliście szczęśliwi, jakie znaczenie miało posiadanie Boga? Mówiliście: „Mam już wszystko, bo sobie na to zasłużyłem.” A kiedy nie byliście szczęśliwi, czy nigdy przed Nim nie uciekaliście, uznając Boga za przyczynę każdego waszego nieszczęścia?
O, dzieci niesprawiedliwe! Pijecie truciznę, chodzicie krętymi drogami, wpadacie w jary i w legowisku węży oraz innych dzikich zwierząt, a potem mówicie: „To wina Boga”. Gdyby Bóg nie był Ojcem, i to Świętym Ojcem, cóż musiałby odpowiedzieć na wasze jęki w godzinach bólu, skoro w chwilach szczęścia o Nim zapominacie?
O, synowie niesprawiedliwi! Jesteście pełni win, a domagacie się, by was potraktowano tak, jak Syn Boży nie był potraktowany w godzinie całopalnej ofiary. Powiedzcie, kto był bardziej opuszczony? Czyż nie Chrystus, Niewinny, Ten, który dla zbawienia przyjął całkowite opuszczenie przez Boga, chociaż czynem zawsze okazywał miłość? A czy wy nie nosicie miana „chrześcijan”? Czy nie macie obowiązku zbawić przynajmniej samych siebie? Nie jest zbawieniem mętna gnuśność, znajdująca upodobanie w samej sobie i obawiająca się, że zakłóci ją przyjęcie Działającego.
Naśladujcie więc Chrystusa, wydającego ten okrzyk w chwili największego lęku. Niech jednak w tonie tego zawołania będzie nuta łagodności i pokory, a nie - bluźnierstwa i wyrzutu. „Dlaczego mnie opuściłeś, Ty, który wiesz, że bez Ciebie nic nie potrafię? Przyjdź, o, Ojcze, przyjdź i ocal mnie i daj mi siłę do tego, bym sam siebie ocalił, gdyż straszliwe są uściski śmierci, a Przeciwnik mistrzowsko zwiększa ich moc i syczy, że Ty mnie już nie kochasz. Spraw, że Cię usłyszę, o Ojcze, nie dla moich zasług, ale właśnie dlatego, że jestem niczym bez zasług, które samo nie może zwyciężyć i które rozumie teraz, że życie było pracą dla Nieba”.
Biada samotnemu, jest powiedziane. Biada temu, kto jest sam w godzinie śmierci, sam naprzeciw szatana i ciała! Ale nie lękajcie się. Jeśli zawołacie Ojca, On przyjdzie. I to pokorne wezwanie Go będzie wynagrodzeniem za wasze grzechy obojętności wobec Boga, za fałszywą pobożność, będzie skruszeniem miłości samego siebie, która was obciążała.
„Przygotowanie na spotkanie z Ojcem” M. Valtorta
BOŻE MÓJ, CZEMUŚ MNIE OPUŚCIŁ