Dlaczego Franciszek boi się rytu rzymskiego
Franciszek stwierdził, że w latach 60 "tradycja modlitewna" Kościoła wymagała "nowego wyrazu bez utraty tysiącletniego bogactwa.". Jednak w rezultacie zmian "tysiącletnie bogactwo" utracono, a "nowe wyrazy" okazały się totalnym przekrętem.
Jakby chciał naśmiewać się z katastrofy, Franciszek wezwał do kontynuowania tych przemian "rozsądną wytrwałością".
Używając wstrząsającej Lebensphilosophie z XIX wieku powiedział, że liturgia jest "życiem, które kształtuje", a nie "ideą, której trzeba się nauczyć" i że "rzeczywistość jest ważniejsza od idei". Ale życie formuje się dzięki ideom, a za liturgią stoi życie Boga, Jego idee i rzeczywistość – nie nasze.
Franciszek nazwał liturgię "objawieniem społeczności duchowej". Coś takiego mogłoby być prawdą dla spotkania partyjnego, ale liturgia katolicka jest objawieniem Boga, nie człowieka.
Jego największy strach to liturgia w rycie trydenckim, przeciwko której przypuścił wściekły atak:
"Patrzenie wstecz z nostalgicznymi tendencjami niesie ze sobą ryzyko ponownego ich wprowadzenia, ryzyko postawienia całości przed częścią, "ja" przed Ludem Bożym, abstrakcji przed konkretem, ideologii przed wspólnotą i, co znamienne, tego, co ze świata, przed tym, co duchowe.""
Prawda jest taka, że przyszłość należy do rodzin Rytu Trydenckiego, a nostalgia panuje wśród tych, którzy - jak Franciszek – idealizują nieudane reformy. "Narzucany" jest Novus Ordo, narzucany na wiernych, którzy świadomie wybierają jednak ryt trydencki.
Franciszek stawia częściową, wąsko pojmowaną "reformę" w sposób egocentryczny przed dobrem Kościoła, swoje abstrakcyjne liturgiczne idee przed wiernymi, ideologię liberalną przed prawdą, a modę przed wiecznością Ducha.
Grafika: © Joseph Shaw, CC BY-NC-SA, #newsVglkrsujqs
