Schneider uczy swojego byłego arcybiskupa: papież–heretyk nie traci urzędu

1. Były naciski i próby obalenia papieża Benedykta XVI przez mafię Sankt Gallen (dowód - książka jednego z „kardynałów” biorącego w tym procederze udział).
2. Były złamane pieczęcie do miejsca, gdzie przebywali kardynałowie w dniu wyboru Jorge Bergoglio (jest na ten temat notatka służbowa Gwardii Szwajcarskiej).
3. Były 4 głosowania w dniu wyboru Jorge Bergoglio (co jest udokumentowane), a wg wytycznych papieża Jana Pawła II w jednym dniu mogły być przeprowadzone maksymalnie 3 głosowania. W tym przypadku kardynałowie zastosowali „kreatywną księgowość” i unieważnili jedno głosowanie, żeby było „dobrze”.

Trzeba dodać, że w dniu, kiedy Benedykt XVI podał się do dymisji, nadrzędna instytucja finansowa przywróciła funkcjonowanie Banku Watykańskiego, gdyż był zablokowany, czyli mamy do czynienia z innego rodzaju naciskami na Benedykta.

Benedykt był również podsłuchiwany przez szpiegowskie służby amerykańskie, które mogły mieć jakieś haki, zapewne nie na samego Benedykta, ale mogły dotrzeć do tuszowania kościelnych spraw homoseksualnych, pedofilskich i innych.

Każdy z powyższych 3 powodów z osobna mówi jedno, Jorge Bergoglio nigdy nie był prawnie wybranym papieżem.

Dysputy teologiczne o herezjach Jorge Bergoglio (nie zapominajmy o jego bałwochwalstwie i profanacji Bazyliki św. Piotra, czyli promowaniu bożka Pachamamy) w celu udowodnienia, że nie jest on papieżem, można by rzec, są zbędne, choć z innej późniejszej strony (w sensie czasowym) również potwierdzają, że nie jest papieżem.