Poczęcie dziecka na drodze in vitro narusza porządek prokreacyjny – twierdzi ksiądz profesor. Jego zdaniem metoda zapłodnienia pozaustrojowego jest zła także w wypadku gdy nie niszczy się zarodków. Prawo naturalne dotyczy nie tylko katolików, a wszystkich ludzi. – Emanuel Kant, który nie był katolickim filozofem, stwierdził, że życie ludzkie jest taką wartością, że człowiek powinien być traktowany zawsze jako cel sam w sobie a nie jako środek – dodaje ks. Warzeszak.

W naszych czasach wiele małżeństw pozostaje niepłodnych. Zapłodnienie in vitro jest dla nich niekiedy jedyną szansą na posiadanie dziecka. Czy w ich przypadku usprawiedliwiona jest sztuczna prokreacja?

— Oczywiście, że nie. Małżonkowie są powołani przez Boga do przekazywania życia, ale w warunkach odpowiadających godności ludzkiej prokreacji. Jeśli nawet obydwoje bardzo pragną mieć dziecko, które byłoby owocem ich miłości, to w przypadku sztucznej prokreacji ta miłość nie znajduje swego właściwego wyrazu. Choć samo pragnienie dziecka jest tu wyrazem miłości, to spełnia się ono poza płodnym aktem małżeńskim. Dziecko zostaje poczęte w probówce, tj. w akcie technologicznym i reprodukcyjnym, gdzie nie ma miejsca na zaangażowanie miłości osobowej ani na relację seksualną. Mamy więc do czynienia z reprodukcją, którą trudno byłoby nawet nazwać ludzką prokreacją. Ta bowiem wymaga relacji osobowej, dzięki której przychodzi na świat nowe życie jako owoc miłości i małżeńskiego zjednoczenia. Nie należy także zapominać o niegodziwym sposobie nabywania spermy drogą masturbacji, co w przypadku małżonków oznacza naruszenie ich więzi osobowej i seksualnej.''