Świątynia
Architektura i wnętrze

Kształt i wyposażenie naszego kościoła jest efektem głębokiego pragnienia, żeby zachować sugestie przemian Soboru Watykańskiego II, które konsekwentnie prowadzą do uczynienia sprawowanych nabożeństw zgromadzeniami liturgicznymi wspólnoty Kościoła.

Budynek jest kwadratem o boku długości 24 m. Większy nie zmieściłby się na posiadanym przez nas placu. Projektując bryłę należało wybrać kształt najbardziej „pasujący” do granic wyznaczonej przez władze w 1981 r. działki. Twórcy założyli, że nie powinna to być jednak konstrukcja długa i wąska.

Zgromadzenie liturgiczne ma umożliwić każdemu uczestnikowi liturgii bliski kontakt z ołtarzem, a kapłanowi dać możliwość ogarnięcia wzrokiem wszystkich obecnych. W kościele nie ma filarów i zakamarków pozwalających „ukryć się”, dlatego prezbiterium ma ołtarz wysunięty możliwiej najdalej w kierunku centrum kościoła. Krzesła umożliwiają spędzenie dłuższego czasu w wygodnej pozycji.

Kruchta, ograniczona szklanymi ścianami i odpowiednimi drzwiami umożliwia otwieranie bezpieczne Domu Bożego, bez obawy przed kradzieżą.

Tabernaculum jest tak usytuowane, aby z każdego miejsca kościoła było widoczne. Jego usytuowanie umożliwia odbywanie adoracji również będąc w kruchcie.

Krzyż umieszczony centralnie nad ołtarzem ma za zadanie koncentrować uwagę i przypominać drogę Zbawienia, jako daru Jezusa Chrystusa. W prezbiterium jest wyrażona potrójny charakter obecności Chrystusa:
– w osobie przewodniczącego liturgii;
– w rzeczywistości przepowiadanego Słowo (ołtarz Słowa);
– w sprawowanej Eucharystii. Kształt ołtarza nawiązuje formą do kształtu łodzi, a zarazem do formy stołu wieczernika wokół którego trwali zgromadzeni apostołowie, szczególnie jest to widoczne podczas eucharystii sprawowanej przez wielu koncelebransów.

Obraz Zwiastowania ukazuje początek historii zbawienia i wspaniałość postawy Maryi - posłusznej i odważnej Służebnicy Pańskiej.

Obraz chrztu Chrystusa będzie trwale związany z chrzcielnicą, która ma zostać zbudowana w jego pobliżu.

Tajemnica Miłosierdzia Bożego (w pobliżu konfesjonałów) jest ukazaniem łaski spływającego bożego Miłosierdzia, w szczególności objawionego w Sakramencie Pokuty.

Okno witrażowe ma rzucić światło na potęgę i wartość Zmartwychwstania Jezusa, który nas, zjednoczonych we wspólnocie wiary, podnosi do nieba.

Witraże w kaplicy przedstawiają postacie wielkich Polaków XX wieku:
Bł. Ojciec Święty Jan Paweł II, kard. Stefan Wyszyński, św. Siostra Faustyna, św. brat Albert, św. Maksymilian Maria Kolbe.

Historia Świętych jest nauczycielką życia

Pan Bóg nie próżnuje! JEST zawsze i od zawsze Święty i Uświęcający. Świętość jest posłuszeństwem Panu Bogu i działaniu Jego łaski. Świętość jest nieposłuszeństwem wszystkiemu, co sprzeciwia się Panu Bogu i działaniu Jego łaski.

Świętość nie jest potulnością powszechną. Aby przekonać się o tym, warto (i trzeba!) czytać życiorysy Świętych. A i sam nasz Pan Jezus Chrystus, gdy było trzeba, chwycił za bicz i powypędzał kupczące bankierstwo ze świątyni! I niejednokrotnie używał słów dosadnych dla skruszenia serc zatwardziałych i pyszałkowatych.

Naśladując Pana Jezusa i Świętych, dla obrony dzieł Bożych, trzeba w niektórych sytuacjach zdecydowanie i jasno powiedzieć ludziom: nie!

Św. Teresa z Avila, doktor Kościoła, kobieta wybitnej orientacji w sprawach duchowych, pisze z właściwą sobie jasnością: „Przeklęta taka wierność, która posuwa się aż do sprzeniewierzenia się prawu Bożemu! Jest to przewrotny obyczaj świata” (Księga życia).

Powiedzielibyśmy dzisiaj: przeklęta poprawność! Jestpoprawność polityczna, jest jakaś poprawność w niektórych środowiskach kościelnych.

To, że większość tak mówi, to, że większość tak robi, to nie znaczy, że to jest miłe Panu Bogu i zgodne z Jego Najświętszą Wolą. Więc, parafrazując św. Teresę, powiemy:„Przeklęta taka poprawność, która posuwa się aż do sprzeniewierzenia się prawu Bożemu! Jest to przewrotny obyczaj świata”.

Trzeba bardzo wnikliwie badać, co jest miłe Panu Bogu, co jest zgodne z Jego Najświętszą Wolą, co jest działaniem Jego łaski.

„Lepiej nam się narazić ludziom niemądrym, nierozważnym, wyniosłym, chełpliwym niż Bogu”(Kazanie św. Piotra Chryzologa, biskupa).

Równowaga między posługą hierarchiczną a kreatywnym swobodnym działaniem Ducha Świętego jest – jak pokazuje historia Kościoła – często w stanie nierównowagi, nawet konfliktu. Może to świadczyć o roztropnej ostrożności bądź o nieadekwatnym procesie duchowego rozeznania ze strony hierarchii.

Nieadekwatnym, bo nie rozpoznającym Bożej inspiracji w Bożych dziełach. Przykładem jest obciążony wieloma przeciwnościami proces powstawania nowych zakonów (ogrom cierpienia, niezrozumienia, krytyki założycieli!). Przykładem jest też trudny proces ustosunkowania się do autentycznych prywatnych objawień, które często były dezawuowane a osoby, które ich doświadczyły – upokarzane i marginalizowane.

Wzmiankowane problemy były – przez większość jej życia – udziałem pierwszej australijskiej Świętej: Mary MacKillop, założycielki Sióstr Świętego Józefa (józefitek), kobiety dzielnej, odważnej, przedsiębiorczej, gotowej do wielu poświęceń dla realizacji dzieła Bożego w służbie dzieciom i ubogim.

Do swojej matki pewnego dnia pisała: „Musisz bardzo uważać na to, komu przekazujesz treść moich listów. Aby Cię pokrzepić, piszę Ci bowiem rzeczy, których nie powiedziałabym każdemu, nawet wielu ludziom, którzy podają się za moich przyjaciół. Kocham ich i zawsze będę ich kochać za okazaną mi dobroć, ale nie czuję, że są przyjaciółmi zgromadzenia […]. Zachowuj szczególną powściągliwość wobec duchownych […] – dodawała. – Wszystko wyjdzie na jaw w stosownym czasie”.

Kampania oszczerstw. Biskup nałożył na nią karę ekskomuniki twierdząc, że Mary „podżega siostry do nieposłuszeństwa i buntu”. Została zganiona przezeń za „duchową pychę” i za „zło”, które wprowadziła do klasztoru. Biskup zagroził, że każdy kto będzie się z nią zadawał również zostanie ekskomunikowany.

Nie zgodziła się na nakazaną zmianę konstytucji zakonnych. Znalazła pomoc w Stolicy Apostolskiej i u niektórych duchownych. Życie barwne, naznaczone wieloma napięciami, przeżywanymi w zaufaniu Panu Bogu, choć nie wolne od momentów zniechęcenia w chwilach, gdy trudności się nasilały.

Biograf dopiero o końcowym etapie jej życia napisał:„Zgromadzenie istniało już prawie czterdzieści lat i zyskało ustabilizowaną pozycję. Na szczęście do przeszłości należały też spory z szalejącymi biskupami”.

Kanonizowana przez Ojca Świętego Benedykta XVI dnia 17 października 2010 roku.

Świętość nie jest potulnością powszechną. Aby przekonać się o tym, warto (i trzeba!) czytać życiorysy Świętych. Czytajmy życiorysy Świętych!

Taka była moja druga lektura rekolekcyjna:Święta buntowniczka. Mary MacKillop. Zaznaczę tylko, że Autorka biografii, w kilku sformułowaniach nie jest niestety wolna od – określmy to oględnie –lewoskrętnej wizji Kościoła i chrześcijaństwa. Nie przekreśla to oczywiście cennej roli całego opracowania, które daje nam okazję poznania Świętej Mary i pięknego dzieła Bożego rodzącego się pośród ogromnych trudności na chwałę Boga i dla dobra wielu.

I jeszcze jedno – jeśli by się komuś podobało: św. Mary MacKillop jest przedsoborową świętą!

Historia sanctorum magistra vitae est.Święci uczą.

Polecam!

Lesley O’Brien, Święta buntowniczka. Mary MacKillop, Wydawnictwo WAM, Kraków 2010, s. 296, ISBN 978-83-7505-665-5.

Autor: Novus Hiacynthus

Dbałość o szczegóły w liturgii pomaga w spotkaniu z Bogiem

Papieski ceremoniarz: dbałość o szczegóły w liturgii pomaga w spotkaniu z Bogiem

Papież przywiązuje wielką wagę do szczegółów w liturgii. To bowiem dzięki nim Msza staje się prawdziwą rozmową z naszym Panem – powiedział papieski ceremoniarz w wywiadzie dla agencji CNA.

Benedykt XVI często powtarza, że liturgia to najdoskonalsza adoracja – wspomina ks. Guido Marini.

Dlatego tak ważne miejsce zajmuje w jego Mszy krucyfiks. W czasie konsekracji oczy i serca wszystkich powinny być zwrócone na krzyż, na Tego, który stanowi centrum liturgii.

W ten sposób odnawia się Jego zbawcza ofiara miłości – wyjaśnił ks. Marini. Papieski ceremoniarz zaznaczył, że liturgia składa się z małych rzeczy i dlatego dbałość o szczegóły jest tak ważna. Klękanie przy przyjmowaniu Komunii, czy zachowanie ciszy i skupienia wzmacnia w wiernych postawę adoracji i pozwala im doświadczyć Boga – dodał mistrz papieskich ceremonii liturgicznych w wywiadzie dla amerykańskiej agencji
..

Benedykt XVI o pysze, arogancji i analfabetyzmie religijnym

“Dwadzieścia lat po śmierci biskupa Lefebvre historia coraz częściej przyznaje mu rację. Benedykt XVI coraz częściej piętnuje relatywizm doktrynalny, upadek dyscypliny i destrukcję liturgii w Kościele.

Jeszcze zanim Joseph Ratzinger wstąpił na Tron Piotrowy diagnozował kryzys w Kościele w sposób, który zbliżał go do stanowiska Bractwa Św. Piusa X. Osobiście powrócił nawet do liturgii trydenckiej, którą publicznie odprawiał m. in. we Francji i w Niemczech.

Jednocześnie już od lat osiemdziesiątych kardynał Ratzinger mówił, że mimo Soboru Watykańskiego II, który zapowiadał „wiosnę Kościoła”, doszło do „zapaści w wielu sferach”, które sięgają „samych korzeni Kościoła”-pisze dr.hab Sławomir Cenckiewicz
.

Książka Uniżenie przed Bogiem centralną kwestią kultury jest już dostępna w Wydawnictwie Św. Tomasza z Akwinu i w księgarniach.

Wykaz księgarni, który będzie sukcesywnie uzupełniany
znajdziemy tutaj: WEJŚCIE.

* * *

O czym jest ta książka?

* O uniżeniu przed Panem Bogiem.

* O współczesnych zagrożeniach wiary – zwłaszcza w odniesieniu do Najświętszego Sakramentu.

* O wierności Tradycji.

* O odważnym przezwyciężaniu bluźnierczych tendencji antropocentrycznych w Kościele.

* O klękaniu – zwłaszcza przy przyjmowaniu Komunii Świętej.

* * *

* Słowo zawarte na kartach książki umocni tych, którzy kontynuują królewski zwyczaj klękania przy przyjmowaniu Komunii Świętej.

* Słowo zawarte na kartach książki będzie przestrogą dla tych, którzy dokonują destrukcji szlachetnych katolickich zwyczajów.

* Słowo zawarte na kartach książki jest skromnym darem dla Polaków wiernych Tradycji.

* Słowo zawarte na kartach książki wzmocni katolików, którzy w czasachpomieszania powszechnego zmagają się o wierność Prawdzie.

* Słowo zawarte na kartach książki jest kapłańską inspiracją do owocnego przeżycia Roku Wiary.

* * *

Jeżeli nie klękniemy przed Panem Bogiem,
Rok Wiary będzie mnożeniem słów i oklasków.

* * *

Po Soborze Watykańskim II Pan Bóg nie zmienił poglądów.

- - -

źródło: LINK
.

wojciechowskikrzysztof 2014-05-11 22:55:32
Oczekujemy na Intronizację napisał:
.....cóż z tego że " cielęta " proszą o mleko -jak " krowa " ogłuchła ?
----------------------------------------------------------------------------
Trzeba iść do kościoła i tam prosić o "mleko" i nie szukać go pod ogonem tylko tam gdzie może popłynąć.
===================================================
....." mleko płynie" jedynie tam - gdzie oddawana jest Prawdziwa Chwała i Część Bogu i Królowi - Szczególnie Eucharystycznemu - a gdzie Bóg otrzymuje ta PEŁNĄ Chwałę ?
to już każdy z katolików dobrze wie !

@ wojciechowskikrzysztof
"Trzeba iść do kościoła i tam prosić o "mleko"

Tam, gdzie nie każą klękać do komunii, mleka już się nie doprosisz.
Na środku na tronie rozsiadł się człowiek, Boga wypchnął na bok.
Ksiądz rzuci formułką, o pierwszych chrześcijanach, zapominając,
że msze były gdzieś tam w ukryciu odprawiane.
Nie pogadasz - ucieka (jak diabeł od święconej wody).

Kazania na poziomie serwatki.
Wiele o niczym, o Bogu niewiele, a piekła chyba już nie ma, bo o nim nic.

Powiedział mi proboszcz, że w procesji trzeba do Komunii Świętej, na stojąco.
Uśmiechnąłem się do proboszcza.
Widziałem i procesje w kościele i kolejkę w sklepie (pomyślałem).
Proboszcz niezadowolony, ale komunii nie odmówił.

Zacząłem chodzić, tam gdzie balaski.
Kazań nie da się szybko zapomnieć.
Oddycham z ulgą.

Króluj nam Chryste