Viganò: papież Benedykt XVI przykładem syndromu sztokholmskiego
Wyjaśnia, że Ratzinger zastosował błędne, wulgarne heglowskie podejście "tezy", "antytezy" i "syntezy" do Kościoła, jak:
Teza: teksty Vaticanum II;
Antyteza: posoborowe ekscesy
Synteza: "hermeneutyka ciągłości".
Podobnie postąpił, gdy wymyślił tytuł "Papa emeritus":
Teza: Papież
Antyteza: już nie papież
Synteza: trochę papież.
Ratzinger dążył do rozwiązania kryzysu Kościoła poprzez zestawianie przeciwieństw, wyjaśnia Viganò, sprzeciwiając się twierdzeniu, że jedynym sposobem na odbudowę Kościoła jest podążanie za Ewangelią, wiedząc, że Dobro i Zło nie mogą być zestawione razem, ponieważ są i pozostają nie do pogodzenia i są przeciwstawne.
Viganò wyjaśnia, że Benedykt XVI otoczył się nieodpowiednimi, nierzetelnymi lub skorumpowanymi współpracownikami, którzy w dużej mierze wykorzystali jego "łagodność". Ponadto, według Viganò, cierpiał on na syndrom sztokholmski, zwłaszcza w odniesieniu do kardynała Bertone i arcybiskupa Georga Gänsweina.
Syndrom sztokholmski jest reakcją psychologiczną, w której uwięziony zaczyna identyfikować się ze swoimi porywaczami i ich programem.
#newsSkiosesjaq
