Na święto Błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła
Nad głębią, gdzie burz skazy, lecz mnóstwo ryb się snuje zapytał Pan trzy razy: Piotrze – czy mnie miłujesz?
Piotr smutno brodę gładził, lecz zważył Pańskie słowa: Pan wiedział że Go zdradzi i wiedział że miłował.
*
Choć krótka była droga i długo ją planował to spotkał Paweł Boga, którego prześladował.
I pytał na pytanie, bo odrzec nic nie umiał: “Kto jesteś? Jesteś, Panie?” I zamilkł, bo zrozumiał.
**
Królestwa drżały klucze, Piotr głosił pośród nocy, chcąc zdrową nieść naukę, gdy fałszu wkrąg prorocy.
Wtórował Paweł z celi, że w Prawdzie żyć potrzeba, w niezmiennej Ewangelii, i choćby anioł z nieba…
***
Na Watykanu skale nienawiść swą świat skupił, lecz Pan zwyciężył w chwale i krwią swą świat odkupił.
Piotr odjął dłoń od pługa, dziedzicom błogosławił i, jak sług skromny sługa, ku ziemi głową zawisł.
****
Kończyły się zawody i nadszedł czas ofiary, i nadszedł czas nagrody, bo ustrzegł Paweł Wiary.
I mocny Bożą zbroją, co pocisk złego kruszy, podnosząc tarczę swoją, w ostatni bieg wyruszył.
-----
Całe wspaniałe nauczanie Kościoła na temat godności Wikariusza Chrystusa, kazania Innocentego III, uroczyste konstytucje Vaticanum, opasłe dzieła Bellarmina i Suareza, zawierają się w istocie w jednym, prostym pytaniu: Piotrze, czy Mnie miłujesz?
