„Jakąż radość i jaką nadzieję daje nam wasza obecność i wasza działalność!… Przeżywanie i rozwijanie tego przebudzenia jest tym, co nazywacie formą katechumenatu pochrzcielnego, który będzie mógł odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym osiągano w okresie przygotowania do Chrztu” (Paweł VI, Do Wspólnot Neokatechumenalnych, Audiencja Generalna, 8 maja 1974; w: Notitiae 95-96, lipiec-sierpień 1974, s. 230).

Droga Neokatechumenalna została zatwierdzona w nowym Statucie jako model katechumenatu pochrzcielnego, który stosować można pod kierownictwem biskupów diecezjalnych, lub, jak określił Jan Paweł II słowami przepisanymi w art. 1 Statutu, jako „itinerarium formacji katolickiej”: program formowania osoby ku wierze chrześcijańskiej, na osnowie katechetycznej i liturgicznej, stosowany we wspólnocie i prowadzony według specyficznych rytmów i metod.