1. Na Soborze Trydenckim w Dekretach o Najświętszym Sakramencie Eucharystii rozdz. 8 Ojcowie soborowi potwierdzają, że najstarsza i apostolską praktyką było to, że kapłani udzielali sobie Komunii sami sobie, a wierni otrzymywali ją od kapłanów.

2. Przytaczane fragmenty w internecie mające udowodnić, że praktyka Komunii Świętej na rękę istniała, powołują się na wg współczesnych badań, wypowiedzi czy listy ariańskich duchownych. Tego, przytaczając wypowiedzi z pierwotnej historii Kościoła, zwolennicy Komunii na rękę, nie dopisują.

3. Już w 173 roku papież Soter zganił surowo diakonisę za to, że tylko dotknęła naczyń liturgicznych. A gdzie do dotykania Najświętszego Sakramentu! Widać diakonisy nie były tym, czym nam się je przedstawia dzisiaj.

4. Bazyli Wielki mówi o Komunii Świętej przyjmowanej za pomocą świeckich rąk tylko w przypadku prześladowań. To oznacza, że praktyka ta była wyjątkowa, skoro trzeba było to tłumaczyć i to pośrednio świadczy o tym, że powszechną praktyka nie było branie Pana Jezusa do rąk przez świeckich.

5. Ze świadectw ze strony ariańskiej, niewierzącej w to, że Chrystus jest współistotny Ojcu, mówiących o Komunii na rękę — wynika, że podawanie Komunii do rąk było manifestem niewiary w Bóstwo Chrystusa równe Ojcu.

6. Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus mógł osobiście dawać uczniom Komunię Świętą do ust, bowiem żydowskim obyczajem było podawanie szczególnie ukochanym gościom chleba bezpośrednio do ust przez samego gospodarza. Po pierwsze było to wielkim wyróżnieniem gościa przez gospodarza, a ze strony gościa było okazaniem bezgranicznej ufności wobec gospodarza. Taki obyczaj był i właśnie tak mogła wyglądać I Komunia Święta Apostołów - mogli być nakarmieni Komunią Świętą do ust przez ręce samego Pana Jezusa. Przeciwne tezy są niewiarygodne, bo pochodzą od ariańskich duchownych, a nie katolickich. Świadczą o tym, że jako nadużycia i manifestacja niewiary obyczaj Komunii do ręki – istniał, ale nie udowadniają, że nie było apostolskim obyczajem podawanie Komunii Świętej do ust. Przyjmowanie Komunii od kapłanów potwierdziło wielu papieży, a także Sobór Trydencki.

7. Tradycja rzymska wyeliminowała postawę podawania Komunii do ręki, nawet jednak tam, gdzie ona występowała, nie tak wyglądała. Nigdy nie było tak, żeby Hostię kłaść na jedną rękę a do ust podnosić drugą, tylko ustami zbierało się Hostię z dłoni, na którą podawano Hostię wraz z okruszynami, partykułami. Kładziono na dłonie lniane ściereczki, żeby nie dotykać Ciała Pańskiego gołą dłonią, nawet w herezjach i sektach, których praktyki zostały przez Kościół rzymski odrzucone. Widać, że dzisiejsza propaganda i kłamstwo rzekomo pierwotnej praktyki na rękę są skuteczne, skoro się urobiło katolików tak, że plotą takie bzdury wbrew jakiejkolwiek historycznej prawdzie.

Hieroglif Anch w starożytnym Egipcie oznaczał życie. Trzymany przez bogów, faraonów był symbolem nieśmiertelności. Gdy w Egipcie pojawiło się chrześcijaństwo, starano się wykorzeniać dawne znaki należące do czasów pogańskich i wskazujące na dawne praktyki związane z kultem różnych bóstw. Pozostawiono jednak nietknięty symbol życia Anch. Kościół koptyjski przyjmuje go jako przedstawienie krzyża koptyjskiego, który to krzyż potem ulega przekształceniu: pętla zamienia się w koło symbol doskonałości. Od tego momentu pojawia się wiele przedstawień krzyża w formie TAU z pętlą. O historii krzyża koptyjskiego opowiada książka: "Symbolika krzyża w arabskojęzycznej literaturze religijnej i obrzędowości Koptów". Reasumując: przedstawienie krzyża z pętlą jest bardzo starym przedstawieniem krzyża chrześcijańskiego. Przedstawieniem starożytnego znaku życia, u którego to dostrzeżono zbieżność formy (ale i treści) z kotwicą funkcjonującą wówczas jako tzw. crux dissimulata. Wacław Korabiewicz, znawca tematyki krzyża, wskazuje na ciekawy źródłosłów greckiego słowa ancyra (kotwica), mającego pochodzić od indoeuropejskiego ankh, określającego wszelkie zakrzywienia łacznie z pętlą. Do greki więc termin ten mógł przyjść z Egiptu. Można domniemywać, że ewentualne wykorzystywanie symbolu Anch do celów magicznych jest zjawiskiem wtórnym. W Kościele pojawiający się kształt krzyża w postaci Tau z pętlą lub kołem powinien być kojarzony z wczesnym chrześcijaństwem. Tu zapewne sprawę roztrzygnełaby intencja pomysłodawcy.