Twierdzenie to zakłada całkowicie błędne rozumienie Tradycji, która jest przecież żywym przekazem niezmiennej wiary. Tradycja nie zmienia się w swej istocie, lecz dopasowuje swój wyraz do zmiennych okoliczności dziejów — np. potępiając ze szczególną mocą te błędy, które występują w danej epoce. W dziejach Kościoła widać jasno, jak na organicznym rozwoju form liturgicznych (lex orandi), stanowiącym w swej istocie część żywej Tradycji, odciska się wyraźne znamię doktryny (lex credendi), która coraz jaśniej przedstawia prawdę, a jednocześnie surowo potępia błąd. Jeżeli zatem w naszej epoce, zwłaszcza po II Soborze Watykańskim, zaczęły wśród katolików rozpowszechniać się tak poważne błędy odnoszące się do Najświętszej Eucharystii, jak utrata wiary w przeistoczenie czy negowanie kapłaństwa sakramentalnego — co przyznał nawet papież Paweł VI, wydając jeszcze w trakcie obrad soboru encyklikę Mysterium fidei — to praktyka liturgiczna żywej Tradycji winna ze szczególną mocą odzwierciedlać zagrożoną naukę. Niestety, większość wprowadzonych w ramach “posoborowej reformy liturgicznej” nowinek idzie w dokładnie przeciwnym kierunku, a Komunia na rękę jest tego najdobitniejszym przykładem.
2. Komunia na rękę nie prowadzi do świętokradztwa
Większość historyków liturgii, zastanawiając się nad przyczynami wprowadzenia przez Kościół praktyki Komunii św. udzielanej do ust, wskazuje jako jedną z nich wprowadzenie chleba niekwaszonego jako materii Eucharystii. Z pewnością właściwe wypieczenie i wykrojenie komunikantów może ograniczyć liczbę oddzielających się okruchów, lecz na pewno nie jest w stanie całkowicie ich wyeliminować. Konsekwencje są oczywiste: nieużywanie pateny, niedbalstwo i nieuwaga szafarzy i komunikowanych oraz brak odpowiedniego nauczania o obecności Pana Jezusa w każdej cząstce prowadzą nieuchronnie do profanacji okruchów Ciała Pańskiego. W przerażenie mogą wprawić uspokajające głosy niedouczonych księży: “Nie przejmujmy się cząstkami, Jezus to przewidział…” — oto najczęstsza odpowiedź na wątpliwości wiernych. Co mamy jednak sądzić, gdy taką właśnie odpowiedź słyszymy ze strony Kurii Rzymskiej? (Por. pismo z Sekretariatu Stanu załączone do artykułu Świętokradztwo w majestacie prawa, Zawsze Wierni 12/2004).
3. Ręka świeckiego nie jest w niczym gorsza niż ręka kapłana
Każdy kapłan Chrystusowy, świadom swego kapłaństwa, doskonale wie o swojej niegodności. Jak wielką bojaźnią i drżeniem musi go napawać wypowiadanie słów: “Oto ciało moje… Oto krew moja…”. A jednak sam Chrystus Pan nakazał kapłanom spełniać święte czynności. Wykonują je, na mocy władzy święceń, in persona Christi. Stają się przez to Chrystusem sprawującym swą ofiarę i udzielającym sakramentów Nowego Przymierza; oddają się na wyłączną posługę Bogu. “A nikt nie bierze sobie tej godności tylko ten, który jest wezwany przez Boga, jak Aaron” (Hbr 5, 4). Kapłan zresztą nigdy nie dotyka Ciała Pańskiego bez prawdziwej potrzeby. Czy dla katolika świadomego swej wiary nie są to wystarczające argumenty? — Z tego m.in. względu tradycyjni katolicy sprzeciwiają się nadużyciu tzw. świeckich szafarzy Eucharystii.
4. Język nie jest bardziej godną częścią ciała niż ręka
Czytając takie opinie — a nie są one wcale rzadkie! — można dojść do przekonania o całkowitej słuszności powiedzenia: “Jeśli Pan Bóg chce kogoś ukarać, to mu rozum odbiera”. Czy propagatorzy Komunii na rękę spożywają Ciało Pańskie dłonią?! Nie wkładają Hostii do ust?! Nie dotykają jej językiem?! Wydaje się, że powinni doskonale wiedzieć, iż człowiek — cały człowiek, z duszą i ciałem — jest całkowicie niegodny przyjmować Komunię św. Czyżby nie rozumieli już nawet słów: “Panie, nie jestem godzien…”? Chcąc Komunię św. przyjąć, musi wziąć się ją do ust, dotknąć językiem. Nie ma potrzeby angażowania do tego dodatkowych organów ciała. Jeżeli na serio bierze się swą własną niegodność, nigdy nie sięgnie się po Ciało Pańskie jak po zwykły pokarm.
5. Komunia św. do ust umniejsza godność człowieka
Właściwie nie należałoby w ogóle zajmować się tym kłamstwem, wynikającym zresztą z fałszywej religii humanistycznej, której elementy coraz częściej pojawiają się w tzw. Kościele posoborowym. Ktoś, kto recytuje: “Panie, nie jestem godzien”, a w chwilę później walczy o swoją godność, nie zasługuje nawet na miano homo sapiens.
6. Komunia św. na rękę jest zgodna z praktyką pierwszych wieków
Trudno chyba o bardziej kłamliwe twierdzenie w świetle historii liturgii i rozwoju wszystkich znanych rytów chrześcijańskich. Forma, w jakiej rozpowszechniła się Komunia na rękę w dobie reformacji, identyczna z tą, którą promuje się dziś w Kościele katolickim, stanowi ordynarną nowinkę, stojącą w jawnej sprzeczności z praktyką stosowaną w starożytności i wczesnym średniowieczu.
Najistotniejszą różnicę stanowi tu fakt, że nigdy i nigdzie — poza przypadkami naglącej konieczności, jak np. zagrożenie profanacją lub czas prześladowań — wierni nie mogli komunikować się samodzielnie. W znanych opisach patrystycznych czytamy o przyjmowaniu Ciała Pańskiego na dłoń prawej, nie lewej ręki (już sama ta różnica jest dowodem na całkowitą odmienność obu porównywanych praktyk), z której wierny, pochylony w głębokim pokłonie, chwytał Hostię wargami i spożywał, a potem dokładnie wylizywał wnętrze dłoni, zapobiegając profanacji pozostałych cząstek Ciała Pańskiego. Nie było w ogóle mowy o samodzielnym podnoszeniu Hostii palcami do ust.
Zasada ta przez pewien czas dotyczyła także celebrującego kapłana (inny kapłan lub diakon podawał mu Ciało Pańskie), a nawet papieża, któremu Komunii św. podczas uroczystych ceremonii udzielał diakon.
7. Komunia św. na rękę jest w pełni zgodna z przepisami prawa
Jesteśmy jak najdalsi od pozytywistycznego legalizmu liturgicznego, zakładającego, że wszystko, na co wyrażono zgodę w Rzymie, musi z konieczności służyć dobru Kościoła i zbawieniu dusz. Mamy zresztą liczne, smutne dowody, że tak niestety nie jest. Można nawet odnieść wrażenie, że najskuteczniejszą — zdaniem władz rzymskich — metodą walki z nadużyciami jest ich legalizacja. Widać to doskonale właśnie na przykładzie Komunii na rękę, która najpierw została nielegalnie rozpowszechniona, a potem wydano przepisy, umożliwiające uzyskanie indultu na to nadużycie tam, gdzie się rozpowszechniło. Warto jednak dowieść, że wprowadzanie Komunii na rękę w Polsce jest nielegalne nawet w świetle wewnętrznie sprzecznych przepisów posoborowych.
Pochodzenie praktyki. Początki współczesnej praktyki udzielania Komunii na rękę w Kościele zachodnim można odnaleźć w rewolucji protestanckiej, zwanej reformacją. Niektórzy będą argumentowali, że było to wskrzeszenie powszechnej i czcigodnej praktyki z pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Powszechnie wiadomo, że Komunia na rękę zaczęła upowszechniać się we wczesnych latach 1960. w pewnych środowiskach katolickich w Holandii. Zrodziła się więc jako naśladownictwo praktyki protestanckiej, albo co najmniej jako "fałszywy archeologizm", ubóstwienie (domniemanej) praktyki pierwotnego Kościoła. Pociąga to za sobą ignorowanie (czy wręcz negację) prawdy i zasady rozwoju katolickiej doktryny eucharystycznej od formy mniej do bardziej precyzyjnej - do odrzucenia tego, co zostało nam przekazane w procesie organicznego rozwoju liturgii. Był to akt rażącego nieposłuszeństwa prawu Kościoła i władzy duchownej. Praktyka ta nie pochodziła ani od najwyższej władzy Kościoła, która była jej przeciwna, ani od wiernych katolików (trzymających się silnie doktryny o przeistoczeniu), którzy nigdy o to nie prosili. Jej propagatorami były różne ośrodki wewnątrz Kościoła, zwłaszcza establishment ( grono osób mający duży wpływ ) liturgiczny. Jest to schemat działania typowy dla rewolucji. (za tym stoją masoni)
Kiedy nadszedł czas na wywieranie nacisku na rzecz tej praktyki w Ameryce Północnej, środki, których użyto, nie zawsze były uczciwe. Wprowadzano w błąd i - najdelikatniej mówiąc - dezinformowano. Pomińmy tu milczeniem szczegóły, ale jeśli ktoś chce zapoznać się ze detalami, można znaleźć bogatą dokumentację. Podsumowując: współczesna praktyka Komunii na rękę zrodziła się z herezji i nieposłuszeństwa. Czy zmiany te mogły być inspirowane przez Ducha Świętego? Są podstawy do podejrzeń, że mieliśmy w tym przypadku do czynienia z całkiem innym duchem. Przejawem przewrotności lub nieświadomości sytuacji jest mówienie, że gdyby np. Komunia Św. na stojąco lub na rękę była złem, to Papież by na to nie zezwolił i sam by tak nie podawał.
Papież jest nieomylny w nauczaniu (gdy mówi zgodnie z Ewangelią, prawdziwy, dopow.), a nie w praktyce - swoim postępowaniu. Dlatego jedyną normą postępowania dla biskupa i wszystkich wiernych jest nauka Papieży. 08.07.2005.r. Stolica Apostolska na polecenie Papieża Benedykta XVI w dokumencie "Instrumentum Laboris" ponownie potępiła wręczanie Komunii Św. do ręki.
Gdyby tak było to dlaczego Papież był bezsilny, gdy Episkopat angielski na rozkaz Henryka VIII, króla Anglii, odłączył się od Stolicy Apostolskiej? Przecież było to tysiąckroć większe zło, gdyż miliony wiernych, wraz z biskupami i kapłanami, stało się w krótkim czasie heretykami.
Często się słyszy,że:" Stanowisko oficjalne Watykanu nie zakazuje Komunii otrzymywać na rękę. "Pod pewnymi określonymi warunkami i w określonych sytuacjach. Rodzi się pytanie , cóż mógł uczynić Papież wobec tych już dawno wprowadzonych nadużyć? Wewnętrznie się z tym nigdy nie godził, a podpisując nowy KPK zezwolił na wprowadzenie ich do Kodeksu, jako wyjątków od zasady, aby w ten sposób stworzyć furtkę, dla tych którzy samowolnie dopuścili się tych nadużyć, aby widząc ich złe owoce , mogli się później z tego delikatnie i honorowo wycofać.
Tak samo Chrystus, nie naruszając wolnej woli Judasza, nigdy nie zaakceptował jego postępowania. W miłosierdziu Swoim tolerował je tylko i dopuszczał , ukrywając nawet jego niecne występki, nie chcąc narazić jego imienia na szwank, aby mógł się z tego delikatnie wycofać i rozpocząć nowe lepsze życie. Był to również czas miłosierdzia dla niego. Tak samo postępował Papież i tak samo postępuje B.XVI z wielką roztropnością.
A to ostrzeżenie Papieża to co?
Sam Pan Jezus uczy nas w Ewangelii: " Poznacie drzewo po owocach " Poznacie złych pasterzy po ich owocach, podobnie jak poznaje się drzewo po owocach; dobre drzewo nie może dawać złych owoców, tak samo jak złe drzewo nie może rodzić dobrych owoców.
Pan Jezus dodaje: " Strzeżcie się złych pasterzy " ( chyba pasterzem nie jestem ja czy ty ) Zatem nikt inny jak sam Pan Jezus nas naucza ,że istnieją źli pasterze, ludzie zajmujący kościelne stanowiska , którzy mogą żądać, abyśmy zrobili rzeczy sprzeczne z dobrem Kościoła lub szkodliwie dla naszych dusz.
W przypowieści o dobrym pasterzu Pan Jezus ponadto dodał, że istnieją najemnicy, dla których owce nie mają żadnego znaczenia, ponieważ są to najemnicy.
" Ja jestem dobrym pasterzem " mówi Pan Jezus. Owce mnie obchodzą i znam je, podobnie jak one mnie znają i idą za mną. Lecz najemnik z nadejściem wilka ucieka porzucając owce na jego łup. Tak jest rzeczą oczywistą, że w Kościele mogą znajdować się źli pasterze, którzy co więcej zawsze w nim istnieli.
Źli pasterze gdzie oni są?, kim są? czy mają świadomość tego co robią, czy rzeczywiście są oni subiektywnie źli? Jedynie Bóg osądzi ich sumienia.
Tak każdy święty żył takim duchem, więc i my żyjmy tym duchem jakim żyli święci i tak postępujmy. Jeżeli chodzi o posłuszeństwo Głowie Kościoła, to na podstawie tego co napisałam doskonale widać jakie to posłuszeństwo było, kto przyjmował te napomnienia?
Papierz JPII nie mógł nowej nauki wprowadzać jaka istniała przez dwa tysiące lat i właśnie musimy być posłuszni nauczaniu wszystkich papieży, ojców, doktorów i świętych Kościoła. Posłusznym trzeba być jak najbardziej, ale tu gdzie się kończy dobro, a zaczyna zło, to też kończy się posłuszeństwo. Jeżeli cały Kościół przez dwa tysiące lat tak nauczał łącznie z JPII ( bo nie mógł inaczej) i teraz Kapłani ( nie wszyscy ) każą przed Bogiem stać a nie klękać, Najświetniejsze Ciało Pańskie dają do ręki, to świadczy ,że coś jest nie tak. signum-dei.blogspot.com/…/siedem-kamstw-o…
Pytania zaniepokojonego katolika ; „Uszanowanie dla sakramentu Eucharystii wymaga, by dotykały go tylko przedmioty konsekrowane. Toteż konsekruje się korporał i kielich, a także ręce kapłana, ujmujące ten sakrament" św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna III, q. 82
Czy zauważyliście zmiany w sposobie udzielania Komunii św. w Kościele katolickim? Czy pamiętacie czasy, gdy katolicy zawsze klękali podczas przyjmowania Komunii Św.? Czy pamiętacie czasy, gdy katolicy przyjmowali Komunię św. tylko do ust? Czy pamiętacie czasy, gdy Komunii św. udzielał sam tylko kapłan? Czy pamiętacie, jak nasi katecheci uczyli nas, że byłoby świętokradztwem, gdyby ktoś poza kapłanem dotknął konsekrowanej Hostii? Czy pamiętacie czasy, gdy tabernakula zawsze znajdowały się w głównym ołtarzu, w najbardziej honorowym miejscu kościoła? Dlaczego zanikł zwyczaj klękania podczas przyjmowania Komunii Św.? Dlaczego tabernakula usunięto z centralnego miejsca kościołów i umieszczono z boku? Dlaczego ludzie przyjmują Komunię św. na rękę? Dlaczego wprowadzono świeckich szafarzy Eucharystii? Dlaczego rzeczy te uległy zmianie? Jeśli zmiany te nastąpiły ze względu na „nowe czasy" i mentalność „współczesnego człowieka", czy wskutek tego kościoły wypełniły się wiernymi — modlącymi się i przystępującymi do sakramentów? Czy odnotowujemy wzrost liczby osób wstępujących do seminariów i zgromadzeń zakonnych? Czy „kryzys powołań" miał miejsce również przed wprowadzeniem wyżej wspomnianych zmian? Dlaczego rubryki Mszy Wszech czasów nakazywały tak wiele środków ostrożności, mających zapobiec sprofanowaniu świętych Postaci? Dlaczego kapłan czyścił korporał pateną, by nie pozwolić nawet najdrobniejszej cząsteczce Hostii upaść (by później wszyscy po cząstkach Hostii deptali i rozrzucali wszędzie z rąk ...)
Masoni też biorą na rękę ... Oprócz maseczek, w kościele za niedługo chyba będą wprowadzone takie higieniczne fartuszki, w ramach ewolucji modernistycznej ;
Czy przyjmowac Komunie swieta na reke? Przepiekne i adekwatne staja sie zdania ludzi, ktorzy doswiadczyli swojej grzeszosci i uswiadomili ja sobie: "Kimze ja jestem przed Twoim Obliczem? Prochem i Niczem !"
