TOM 8 Księgi Niebios o Woli Bożej - część trzecia. "Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». TE SŁOWA z WCZORAJSZEJ EWANGELII, są JAKBY …Więcej
TOM 8 Księgi Niebios o Woli Bożej - część trzecia. "Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». TE SŁOWA z WCZORAJSZEJ EWANGELII, są JAKBY STRESZCZENIEM TEGO TOMU 8 Księgi Niebios, który miał już dwie części, a dzisiaj jest część ostatnia TRZECIA. Dziś właśnie w Uroczystość Trójcy Przenajświętszej. LICZBA TRZY OSOBY BOSKIE Z JEDNA WSPOLNA WOLA, I JEDEN TYLKO JEDYNY BOG NIEPOJETY: Trzykroć Święty! PRZEDE WSZYSTKIM Tą Największą i Najświętszą Tajemnicę, nie można przyjąć INACZEJ, JAK DZIECKO. SŁOWA PANA JEZUSA, że "Kto nie przyjmie Królestwa Bożego JAK DZIECKO, TEN NIE WEJDZIE DO NIEGO". NAUKA TEGO TOMU w tej trzeciej części JEST NA TEMAT ZJEDNOCZENIA DUSZY Z BOGIEM, gdzie NAJBARDZIEJ ISTOTNYM MIEJSCEM jest dla Ludzkiej Woli BOSKA WOLA. Doskonałym WZOREM ZJEDNOCZENIA w Miłości ZALEZY od ZJEDNOCZENIA JAKIE JEST W SAMYM BOGU między TRZEMA OSOBAMI BOSKIMI! Zapytajmy więc czy każda OSOBA BOSKA ma Swoją Własną Wolę? Oczywiście, że TAK! A …Więcej
- Zgłoś
Portale społecznościowe
- Umieszczony
Zmień wpis
Usuń wpis
Piotr Ptasiński udostępnia to
- Zgłoś
Usuń udostępnienie
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Tak się złożyło cudownie i pięknie, że w Niedzielę Trójcy Przenajświętszej przypadła TA KONFERENCJA o CELU OSTATECZNYM ZJEDNOCZENIA Z BOGIEM według NAUKI KATOLICKIEJ, którą JEZUS PRZEKAZUJE SAM osobiście LUIZIE PICCARRETA i TYM WSZYSTKIM, którzy Księgę Niebios czytają, cze też słuchają. Dlatego tylko CI, którzy przez Wiarę, Nadzieję i Miłość, CNOTY TEOLOGALNE, stają się Dziećmi Bożymi, będą …Więcej
Tak się złożyło cudownie i pięknie, że w Niedzielę Trójcy Przenajświętszej przypadła TA KONFERENCJA o CELU OSTATECZNYM ZJEDNOCZENIA Z BOGIEM według NAUKI KATOLICKIEJ, którą JEZUS PRZEKAZUJE SAM osobiście LUIZIE PICCARRETA i TYM WSZYSTKIM, którzy Księgę Niebios czytają, cze też słuchają. Dlatego tylko CI, którzy przez Wiarę, Nadzieję i Miłość, CNOTY TEOLOGALNE, stają się Dziećmi Bożymi, będą mogli znaleźć WIECZNE MIESZKANIE W BOGU SAMYM w JEGO WOLI i JEGO życiu! Dlatego TE trzydzieści sześć Tomów Księgi NIEBIOS O WOLI BOSKIEJ zostały PODANE I NAPISANE! Uwaga! Jak to widać, w tłumaczeniu na język polski - na przykład z francuskiego - trudności dotyczą przede wszystkim tworzenia rodzajów: męskiego, żeńskiego i nijakiego. Dlatego pomagając sobie systemem serwisu internetowego - otrzymywałem "widoczne tutaj" błędy gramatyczne. Aby jednak poprawiać 36 Tomów Księgi Niebios, wymagałoby to ogromnej i czasochłonnej pracy. Po namyśle i modlitwie, postanowiłem jednak zostawić tę sprawę taką, jaka jest, publikując mimo to, licząc na to, że ludzka wolna wola w porozumieniu z gramatycznym polskim umysłem okaże zrozumienie dla mnie i dokona sama za łaską Bożą pełnego tłumaczenia! Podobnie sprawa dotyczy audycji nagranych do wysłuchiwanie. Deogratcias! free.fr/Polski/Luiza/1.html
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian (Rz 8, 14-17)Otrzymaliśmy Ducha przybrania za synów
Bracia: Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi …Więcej
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian (Rz 8, 14-17)Otrzymaliśmy Ducha przybrania za synów
Bracia: Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale. Oto słowo Boże.
Alleluja, alleluja, alleluja.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu, który jest i który był, i który przychodzi. (Por. Ap 1, 8)
Alleluja, alleluja, alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 28, 16-20) Chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
Jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Dar świętości otrzymany w Chrzcie Świętym wymaga wierności ewangelicznemu nawróceniu, na które ma być nastawione całe życie synów Boga: «Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie» (1Tes 4,3). To zobowiązanie dotyczy wszystkich ochrzczonych. «Wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości» (Konstucja dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, n. 40). Jeśli nasz Chrzest był prawdziwym wejściem do świętości Boga, nie możemy zadowalać się w życiu chrześcijanina miernością, rutyną i powierzchownością. Jesteśmy wezwani do doskonałości w miłości, ponieważ Chrzest wprowadził nas w życie w bliskości z miłością Boga. Z głęboką wdzięcznością za ten dar naszego Boga, który zaprosił nas do udziału w swej miłości, adorujmy Go i wychwalajmy, dzisiaj i na wieki. «Niech będzie błogosławiony Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, który zmiłował się nad nami» (Antyfona Mszy Świętej na wejście).
Abba, Ojcze
1. Celem ludzkiego życia jest odnalezienie Boga. Nie tyle w sensie intelektualnego odkrycia prawdy o Stwórcy. Chodzi raczej o spotkanie z Bogiem na poziomie serca, o rodzaj głębokiego zdumienia, zachwytu i czci wobec Tajemnicy Źródła, Początku. Chodzi tym samym o odkrycie siebie, swojej ludzkiej najgłębszej tożsamości, która ukrywa się w relacji do Boga. Na pytanie, kim jest człowiek, odpowiedź wiary chrześcijańskiej brzmi: jest dzieckiem Boga, jest dziełem Jego miłości i mądrości. I jako dziecko jest podobny do Ojca. Człowiekiem w pełni wolnym i świadomym może być tylko ten, kto potrafi powiedzieć do Boga: „Abba, Ojcze!”. A do tego zdolny jest człowiek, który daje się prowadzić Duchowi Świętemu, który jest Duchem przybrania za synów.
2. Lękamy się prawdy o Trójcy Przenajświętszej, jakby to była jakaś tajemna wiedza czy spekulacja oderwana od życia. Tymczasem chodzi ostatecznie o miłość, która jest fundamentem rzeczywistości. Bóg jest miłością Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jest Kimś, kto odwiecznie żyje w relacji, w dawaniu i przyjmowaniu, w komunii Osób, w której znika napięcie między indywidualizmem (odrębnością) a wspólnotą. Człowiek chce być kimś odrębnym, chce mieć poczucie swojej wyjątkowości. I nie ma w tym nic złego, trzeba odróżniać pychę od zdrowego poczucia swojej wartości. Ale jednocześnie człowiek chce należeć do kogoś, chce być czyjś i chce, by ktoś był jego. Jak pogodzić te dwa sprzeczne dążenia? Rozwiązaniem jest miłość. Żyjąc w komunii miłości, dając siebie drugiemu, tracimy wolność samotnika, ale nie stajemy się przez to niewolnikami. Przeciwnie – zostajemy wyzwoleni przez miłość. Żyjemy nie tylko w sobie, ale i w innych, dla innych, z innymi. Kiedy kocham, moje ja nie staje się uboższe, ale bogatsze, piękniejsze.
3. „Tylko w świetle Chrystusa możemy poznać siebie samych i poznać siebie wzajemnie” – powiada Benedykt XVI. A Jezus jest odwiecznie Synem Ojca. Dlatego Duch Święty jest Duchem Syna, jest Duchem usynowienia. Jezus po to przyszedł na świat, abyśmy porzucili taką wolność, która skazuje nas na samotność. Adamowy duch buntu wobec Boga jest duchem niewoli, duchem bojaźni przed karą, lęku przed samym sobą, przed śmiercią. Duch Święty jest miłością, która przywraca nam utracone Boże dziecięctwo. Dla dziecka miłość rodziców jest czymś oczywistym. „Dziecko nie dziwi się temu, że jest kochane, raczej jest zdziwione, kiedy jest niekochane” (Wilfrid Stinissen). Być dzieckiem Boga oznacza żyć w zaufaniu do miłości Ojca jako fundamentalnej oczywistości. Pozwolić Mu, aby On stale nas rodził do lepszego życia. Wołać „Abba”, czyli w modlitwie wciąż zwracać się do Boga: „Ojcze”. Dziecko jest zależne od Ojca, ale jest jednocześnie dziedzicem. Bóg ma sporo bogactwa, które chce nam przekazać. Za progiem śmierci czeka na nas ogromny spadek, którym Ojciec chce nas obdarować, podobnie jak przekazał go po śmierci Jezusowi. Jeśli wspólnie z Chrystusem znosimy cierpienie z powodu miłości, to wspólnie z Nim będziemy mieć udział w chwale.
Bracia: Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale. Oto słowo Boże.
Alleluja, alleluja, alleluja.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu, który jest i który był, i który przychodzi. (Por. Ap 1, 8)
Alleluja, alleluja, alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 28, 16-20) Chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
Jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Dar świętości otrzymany w Chrzcie Świętym wymaga wierności ewangelicznemu nawróceniu, na które ma być nastawione całe życie synów Boga: «Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie» (1Tes 4,3). To zobowiązanie dotyczy wszystkich ochrzczonych. «Wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości» (Konstucja dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, n. 40). Jeśli nasz Chrzest był prawdziwym wejściem do świętości Boga, nie możemy zadowalać się w życiu chrześcijanina miernością, rutyną i powierzchownością. Jesteśmy wezwani do doskonałości w miłości, ponieważ Chrzest wprowadził nas w życie w bliskości z miłością Boga. Z głęboką wdzięcznością za ten dar naszego Boga, który zaprosił nas do udziału w swej miłości, adorujmy Go i wychwalajmy, dzisiaj i na wieki. «Niech będzie błogosławiony Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, który zmiłował się nad nami» (Antyfona Mszy Świętej na wejście).
Abba, Ojcze
1. Celem ludzkiego życia jest odnalezienie Boga. Nie tyle w sensie intelektualnego odkrycia prawdy o Stwórcy. Chodzi raczej o spotkanie z Bogiem na poziomie serca, o rodzaj głębokiego zdumienia, zachwytu i czci wobec Tajemnicy Źródła, Początku. Chodzi tym samym o odkrycie siebie, swojej ludzkiej najgłębszej tożsamości, która ukrywa się w relacji do Boga. Na pytanie, kim jest człowiek, odpowiedź wiary chrześcijańskiej brzmi: jest dzieckiem Boga, jest dziełem Jego miłości i mądrości. I jako dziecko jest podobny do Ojca. Człowiekiem w pełni wolnym i świadomym może być tylko ten, kto potrafi powiedzieć do Boga: „Abba, Ojcze!”. A do tego zdolny jest człowiek, który daje się prowadzić Duchowi Świętemu, który jest Duchem przybrania za synów.
2. Lękamy się prawdy o Trójcy Przenajświętszej, jakby to była jakaś tajemna wiedza czy spekulacja oderwana od życia. Tymczasem chodzi ostatecznie o miłość, która jest fundamentem rzeczywistości. Bóg jest miłością Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jest Kimś, kto odwiecznie żyje w relacji, w dawaniu i przyjmowaniu, w komunii Osób, w której znika napięcie między indywidualizmem (odrębnością) a wspólnotą. Człowiek chce być kimś odrębnym, chce mieć poczucie swojej wyjątkowości. I nie ma w tym nic złego, trzeba odróżniać pychę od zdrowego poczucia swojej wartości. Ale jednocześnie człowiek chce należeć do kogoś, chce być czyjś i chce, by ktoś był jego. Jak pogodzić te dwa sprzeczne dążenia? Rozwiązaniem jest miłość. Żyjąc w komunii miłości, dając siebie drugiemu, tracimy wolność samotnika, ale nie stajemy się przez to niewolnikami. Przeciwnie – zostajemy wyzwoleni przez miłość. Żyjemy nie tylko w sobie, ale i w innych, dla innych, z innymi. Kiedy kocham, moje ja nie staje się uboższe, ale bogatsze, piękniejsze.
3. „Tylko w świetle Chrystusa możemy poznać siebie samych i poznać siebie wzajemnie” – powiada Benedykt XVI. A Jezus jest odwiecznie Synem Ojca. Dlatego Duch Święty jest Duchem Syna, jest Duchem usynowienia. Jezus po to przyszedł na świat, abyśmy porzucili taką wolność, która skazuje nas na samotność. Adamowy duch buntu wobec Boga jest duchem niewoli, duchem bojaźni przed karą, lęku przed samym sobą, przed śmiercią. Duch Święty jest miłością, która przywraca nam utracone Boże dziecięctwo. Dla dziecka miłość rodziców jest czymś oczywistym. „Dziecko nie dziwi się temu, że jest kochane, raczej jest zdziwione, kiedy jest niekochane” (Wilfrid Stinissen). Być dzieckiem Boga oznacza żyć w zaufaniu do miłości Ojca jako fundamentalnej oczywistości. Pozwolić Mu, aby On stale nas rodził do lepszego życia. Wołać „Abba”, czyli w modlitwie wciąż zwracać się do Boga: „Ojcze”. Dziecko jest zależne od Ojca, ale jest jednocześnie dziedzicem. Bóg ma sporo bogactwa, które chce nam przekazać. Za progiem śmierci czeka na nas ogromny spadek, którym Ojciec chce nas obdarować, podobnie jak przekazał go po śmierci Jezusowi. Jeśli wspólnie z Chrystusem znosimy cierpienie z powodu miłości, to wspólnie z Nim będziemy mieć udział w chwale.