W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).
Święto Miłosierdzia Bożego Kościół obchodzi w I niedzielę po Wielkanocy, w tym roku 7 kwietnia 2024. Ustanowił je dla całego Kościoła papież Jan Paweł II w dniu kanonizacji s. Faustyny Kowalskiej 30 kwietnia 2000 r. Obecnie jest nazywane też Niedzielą Miłosierdzia. Wcześniej, jako pierwszy wpisał je do kalendarza liturgicznego kardynał Franciszek Macharski dla archidiecezji krakowskiej w roku 1985, a potem niektórzy biskupi polscy w swoich diecezjach. Na prośbę Episkopatu Polski św. Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce…
Po raz pierwszy o ustanowieniu tego święta mówił Jezus w Płocku w 1931 r., gdy przekazywał swą wolę co do powstania obrazu: Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy – ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz. 49).
Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy na Święto Miłosierdzia ma swój głęboki sens teologiczny, który wskazuje na ścisły związek, jaki istnieje pomiędzy wielkanocną tajemnicą Odkupienia, a tajemnicą miłosierdzia Bożego. Ten związek podkreśla jeszcze nowenna z Koronki do Miłosierdzia Bożego, poprzedzająca to święto, która rozpoczyna się w Wielki Piątek. Święto jest nie tylko dniem szczególnego uwielbienia Boga w tajemnicy miłosierdzia, ale czasem łaski dla wszystkich ludzi. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).
Wielkość tego święta mierzy się miarą niezwykłych obietnic, jakie Jezus z tym świętem związał. Kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia – powiedział Chrystus – ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar (Dz. 300).
Niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat (Dz. 699).
Każdy nasz grzech ma podwójny skutek – winę i karę. Winę, jeśli ze skruchą wyznamy w spowiedzi, mamy darowaną. Kara zaś to konsekwencje grzechu – wprowadzony nieład w nasze życie i naszych bliźnich, który musimy przecierpieć w naszym ziemskim życiu lub w czyśćcu po śmierci. Grzech ciężki pozbawia nas komunii z Bogiem i zamyka dostęp do życia wiecznego (nazywamy ten skutek karą wieczną za grzech). Od kary wiecznej za grzech zostajemy uwolnieni przez przebaczenie grzechu w sakramencie spowiedzi, zostaje nam przywrócona komunia z Bogiem. Pozostaje jednak kara doczesna za grzech – jego konsekwencje.
Każdy grzech powszedni, chociaż nie niszczy komunii z Bogiem, powoduje nieuporządkowanie, przykre konsekwencje, które wymagają oczyszczenia albo na ziemi albo po śmierci, w stanie, który nazywamy czyśćcem. Takie oczyszczenie uwalnia od tego, co nazywamy „karą doczesną” za grzech. To tak, jakby grzech miał bardzo przykry zapach, który pozostaje nawet po usunięciu grzechu. Można pozbyć się tego „przykrego zapachu” przez dobre życie, post, modlitwę, praktykowanie miłości bliźniego. To, co nazywamy karą – wieczną czy doczesną – nie jest zemstą Boga, ale konsekwencją grzechu – naszego braku miłości. Zobaczmy to na przykładzie: zdrada wybaczona w sakramencie spowiedzi, ciągnie za sobą wzajemną nieufność, ból osoby zdradzającej i zdradzonej, czasem nawet jej odejście, co pociąga za sobą samotność. Przyjęcie tych konsekwencji z pokorą, próba zadośćuczynienia innym, przyjęcie choroby, trudności i prób życiowych w duchu odpokutowania grzechu jest takim usuwaniem „przykrego zapachu” po grzechu – kary za grzech. Jeśli ktoś nawraca się z wielką miłością, może odpokutować na ziemi wszystkie grzechy, darowane są mu wszystkie kary. Jeśli zaś nie zdąży w czasie ziemskiego życia, będzie mógł zrobić to po śmierci. Przykład? Umiera niespodziewanie alkoholik, zdążył się szczerze wyspowiadać. Wina jest mu odpuszczona, ale pozostają konsekwencje jego grzechu – rozbita rodzina, osoby, których nie zdążył przeprosić, źle wykonana praca… Konsekwencje tego wszystkiego przecierpi – albo inaczej oczyści się z tego wszystkiego – nauczy się kochać w czyśćcu.
Ciekawe to jest to że przypada 7-mego dnia.. Liczba doskonała , potem mrok zapadnie w ameryce. W kraju, który czerpie swoje bogactwa z niekończących się wojen..
