Niechęć do przyjmowania uchodźców to jedna sprawa. Wielu ludzi w Polsce powtarza jak mantrę, że trzeba przede wszystkim pomagać tam, na miejscu. To święta prawda. Tak się jednak składa, że ci, którzy realnie pomagają w Syrii czy Iraku, jak Caritas Polska, PAH Ochojskiej i nie tylko, nie sprzeciwiają się przyjmowaniu cywilów uciekających przed śmiercią i wegetujących w przejściowych obozach. Jest jeszcze jedna. sprawa. Po ludzku wołająca wręcz o pomstę do nieba. Najpierw ilustracja ze wspomnianej książki Samar Yazbek (s. 139):

Kiedy dotarliśmy do granicy, ujrzeliśmy długie kolumny kobiet z dziećmi, które nadchodziły z innej strony (…) Dostrzegłam niespełna dwudziestoletnią kobietę, która miała wydatny brzuch, na ręku niemowlę i prowadziła małego chłopca. Dziecko miało olbrzymie okulary przeciwsłoneczne i było całkiem łyse – jego głowa najwyraźniej została poparzona, podobnie jak całe ciało: skórę pokrywały czerwone mięsiste blizny przypominające wnętrzności. Twarz chłopca wyglądała jak plastikowa maska, która się pogięła i ponaddzierała. Cienkie nitki blizn wybrzuszały się na jego szyi, sięgając łopatek. Chociaż mógł mieć najwyżej osiem lat, sprawiał wrażenie zmumifikowanych zwłok i wlókł się za matką, która ciągnęła go za rękę. Wyprzedziło ich kilka kobiet, a potem pojawił się mężczyzna bez nogi i ręki. Poruszał się, skacząc jak jakiś królik. Za nim szli dwaj inni młodzi mężczyźni, którzy kuśtykali w podobny sposób. Ścigali się do niewielkiego zadaszonego podwyższenia, na którym tłoczyli się ludzie, szukając wytchnienia od skwaru. W chwilach takich jak ta – w środku dnia i w promieniach słońca – nie sposób było ogarnąć rozumem tego, co widziały oczy: tłumy uciekające przed bombardowaniami, przewodników czerpiących korzyści z przerzucania ludzi w obie strony, młodych podżegaczy wojennych i kolejne grupy Arabów i innych zagranicznych bojowników