Zostań niewolnikiem Maryi, a zadzieją się cuda!
Nikomu, ani historykowi, ani psychologowi, nie przychodzi z łatwością dokładne wyjaśnienie wszystkich aspektów osobowości św. Ludwika Marii de Montfort. On sam dostrzegał żywiołowość i siłę swojej natury, mówił wręcz, że bez Bożej łaski byłby straszliwym człowiekiem. Mimo to przed śmiercią misjonarz we wzruszający sposób rozprawiał o łagodności Jezusa Chrystusa. Ludzie zapamiętają go jako dobrego ojca de Montfort.
Misjonarz otwarty na grzeszników
To prawda, że Ludwik Maria publicznie i ze stanowczością sprzeciwia się świeckim widowiskom i rozpustnym demonstracjom, z przyganą stawia czoła skandalistom, cenzuruje nieprzekonujące książki i zwalcza tych, którzy przesadzają z alkoholem. Jezus wypędza przekupniów ze świątyni: w owym zbytku widzi podeptanie godności świątyni Boga, w której chce mieszkać Mądrość. Okazuje się jednak także bardzo otwarty na grzeszników: jest świadectwem Bożej miłości.
Posługa apostolska, jaką wybrał sobie Ludwik Maria, czyni z niego ewangelizatora, katechetę ludu Bożego, który chce „odnowić ducha chrześcijaństwa w chrześcijanach” (RKM 56). Cel ten osiąga za sprawą misji parafialnych, które głosi „dzięki Bożej opatrzności”, czyli żyjąc z tego, co otrzyma od ludzi, i „po apostolsku”, podróżując z miasteczka do miasteczka i głosząc Ewangelię.
W ten szczególny sposób prowadzi działalność duszpasterską, co odróżnia go od innych księży i misjonarzy. Ludwik Maria i jego współpracownicy całkowicie ofiarowują się Bogu wszelkiej dobroci, który nigdy nie porzuca swojej trzody. Jednocześnie każda z misji ma w sobie coś innego, stosownie do potrzeb miejsc i ludzi.
Ubóstwo, czyli brak Boga
Jego apostolat jest skierowany do ubogich. Misjonarz podziela zdanie Fénelona, który napisał: „Największą nędzą człowieka jest nieznajomość Boga”. W takim rozumieniu ubodzy znajdują się w każdej warstwie społecznej i Ludwik Maria nie zapomina o nikim, a szczególnie o tych, którym brakuje podstawowych środków do przeżycia. On sam ubiera się skromnie, je tylko tyle, ile to konieczne, przemieszcza się na piechotę, śpi niewygodnie, pokutuje i różni się tym wszystkim od ówczesnych zakonników. Jest ubogi zgodnie z ewangelicznym błogosławieństwem.
Jego krótkie życie wypełniają porażki, przeszkody i konflikty. Jest gnębiony, odrzucany, nękany. We wszystkim widzi obecność krzyża Jezusa Chrystusa, znaku miłości Bożej wobec niego i jego braci. Czuje się podobny do swego Pana: „Mądrość jest krzyżem, a krzyż Mądrością” (MMP 180).
Niewolnik Maryi
Ludwik Maria sam praktykuje i namawia także wszystkich innych, by praktykowali szczególny kult Najświętszej Dziewicy, który powinien być „wewnętrzny, czuły, święty, nieustanny i bezinteresowny”. To prawdziwa maryjna duchowość oparta na silnej teologii, przeżyta we właściwy sposób, w wewnętrznej rozmowie i na drodze do świętości: Maryja jest Matką Boga i naszą Matką, która prowadzi nas do Jezusa Chrystusa, abyśmy przeżyli tajemnicę Trójcy Świętej w jedności z Bogiem. To tajemnice wcielenia i odkupienia przełożone na nasze codzienne życie.
Ten maryjny przykład życia chrześcijanina i Kościoła jest dziś szczególnie ceniony. Sobór Watykański II wykazał to w teologii. Jan Paweł II przeżył go osobiście i polecił go wszystkim, przedstawiając Ludwika Marię de Montfort jako prawdziwego „duchowego nauczyciela”.
Tekst pochodzi z książki o. Battisty Cortinovisa „Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. Niewolnik Maryi”
źródło: twojawalkaduchowa.pl
www.fronda.pl/a/zostan-niewolni…
