PRZED CHWILĄ WRÓCIŁEM Z PRZEJAŻDŻKI, PO DOLINIE CIENI...
Wybrałem się na rowerową przejażdżkę po mieście - w słoneczny "piękny" dzień. Tocząc się z wolna jego ulicami mijałem widma... Miałem nieodparte wrażenie, że znalazłem się w centrum programu "ukrytej kamery", a jej tematem przewodnim było: "konkurs na najsmutniejszą twarz". Z oczu mijanych cieni wylewała się ciemność, wymieszana z brunatnym bólem, rozcieńczanym żalem... Jedni tę mieszaninę bólu, rozpaczy i czarnej jak smoła pustki wychlapywali z siebie na wprost, liniowo - jakby nie przed siebie patrzyli ale daleko dalej, jakby tam, gdzie nikt poza nimi spojrzeć nie potrafi. Inni jakby wewnątrz siebie spoglądając i dławiąc się niczym wymiocinami nie wytrzymywali... Jeszcze inni rozrzucali ją chaotycznie, nerwicowo większymi chlapnięciami rzucali ją to na lewo, to pod nogi, to znów wzwyż, jak w traumie wojennej rozglądający się za snajperami... Wczoraj widziałem nauczycielkę, z czasów mojej podstawówki... Grzebała w koszu na śmieci przy jednym ze sklepów... Widziałem dziś kolegę, którego praca to operowanie zestawem narzędzi, co pracuje w przygarbieniu i na kolanach, kolegę, który po przysiadzie z wielkim trudem i bólem prostuje się, który ma też problem z sercem. Po 10u min. spotykam znajomą, którą właśnie za jakąś błahostkę po siedmiu latach pracy wyrzucono jak zużytą szmatę... A chciałem tylko pojeździć, by nie zwariować w nacisku ciężaru który życie z każdą chwilą dokłada... Kolega od kluczy powiedział mi, że cieszy się wiosną i że nie martwi się już tak bardzo że mu odcięli prąd, bo zaczyna się sezon i może ciężko pracując będzie mógł spłacić zaległości, by znów mu go podłączyli... I znów te je*_ne słońce świeci mi prosto w oczy, na zakręcie dziurawej drogi...
- kiedy źli i podli ludzie cieszą się powodzeniem.
