Nie można mieć stosunku faktologicznego do zjawisk nadprzyrodzonych. Tak jak nauka nie potrafi mówić o psyche, tak nauka nie ma prawa do oceny czy coś jest prawdziwe czy nie. Bo mówi błędnym językiem o rzeczywistości nie podporządkowanej pod fakty prawdę czy kłamstwo. Żaden człowiek nie powienien mówić czy coś jest prawdziwe czy nie, jednak trzeba widzieć konieczność oraz określoną wartość obrazu wyobrażeniowego. "Ja" to okrutny sędzia. Nie ma sędziów i nie powinno ich być ponad rzeczywistością psychologiczną, wyobrażeniową. Możemy mówić o konieczności i wartości psychologicznej danego obrazu. Tak samo jak nie oceniamy i osądzamy psyche z jej natury za pomocą myślenia oświeceniowego itd. To jest głupie i świadczy o barbarzyństwie ocznym i usznym. Ktoś kto ma nieprawidłowe narzędzia poznawcze obali coś co znaczy więcej niż tzw "rzeczywistość". Tzw prawdziwa rzeczywistość to fantom. Tak samo jak kult ego o zdrowie psychiczne to czczenie fantomu itd. Wszystko staje się subiektywnym obrazem bez znaczenia, liczy się tylko fantom mojej rzeczywistości, którą moje ja uznało za słuszną. To okrutna ignorancja oświeceniowców - moje ja moje ego,i tzw "rzeczywistość" kiedy ona oznacza dla każdego co innego itd. Normalność itd, kiedy każdy jest patologiczny w swojej naturze to największa niesprawiedliwość, to czczenie fantomu. I znęcanie się nad "nieprawdziwymi" czego dowiodła psychiatria marksistów skupiona na obronie kultu ego. To jest znęcania się faktologiczne maluczkich umysłowo, nad duszą.