To bodaj najtrudniejszy dla mnie do napisania post. Dotyczy zjawiska, które wymyka się wszystkiemu, co dotychczas było mi znane w naszej sferze kulturowej. Cały czas powraca myśl, by o tym NIE pisać, NIE upowszechniać i NIE zadawać bólu innym. By w naszym kulturowo zdziczałym świecie nie wskazywać precedensu. Z drugiej jednak strony pojawia się poczucie obowiązku, że to nie możliwość, ale konieczność, że właśnie napisać TRZEBA. Ku refleksji, odnotowaniu momentu, kiedy cywilizacja, którą znamy, obyczaj, etyka przekroczyły krawędź za którą jest już tylko ciemna czeluść, przepaść z której nie ma powrotu. Ku jednoznacznemu potępieniu! To co budował rygor, tabu, wiara, wreszcie kultura zostało zerwane – nie przez barbarzyńcę, ale przez strażnika! Czy wyobrażają sobie państwo pokaz mody w czynnej świątyni, albo na cmentarzu? To i tak mało...
To, o czym napiszę jest dodatkowo o tyle trudne, że z tym wyjątkowym - nie tylko na skalę Polską, ale też europejską - zabytkiem dane mi było zetknąć się …Więcej