+++

1. W każdej mowie, ruchu, piśmie, i innych znakach zewnętrznych, niech będzie prawda.

Nie przystoi, ażeby chrześcijanin aż do kłamstwa się zniżył.

Małej to duszy i spodlonego charakteru człowiek, który co innego ma w sercu, a co innego w ustach.

Mąż szlachetnego umysłu mówi po prostu, jak się rzecz ma; w opowiadaniu nie przesadza, z karła nie robi olbrzyma, nie zmyśla, nie zwodzi; a mówiąc bez ogródek, prawdy jasnej jak słońce plątaniną wyrazów nie ćmi. Prostej prawdzie, prostych wyrazów trzeba.

Ona się być nagą nie wstydzi, bo jest niewinna.

Kłamca zaś i zwodziciel uwija rzecz w dwuznaczne wyrazy, żeby się utaić potrafił.

Równie ten, kto źle mówi, jak i ten, kto źle czyni, nie lubi światła.

Pamiętaj tedy, żeby u ciebie zdanie nie było jak suknia na odmianę, inna na święto, a inna na dzień powszedni; ażebyś prawdę ukrywając w sobie, pozorów na jej miejsce, jak szychu na miejsce złota, nie podstawiał.

Sama natura tym występkiem się brzydzi.

Spojrzyj na dzieci, których umysł jeszcze się nie rozwinął.

One nie znają większego występku nad kłamstwo; i chociaż się go czasem przez płochość dopuszczą, jednak wrodzonym go jakimś instynktem potępiają.

Uwielbiać w tym trzeba Opatrzność Boską, że w serce nasze wlała zarody cnót, bez których życie i społeczność ludzka ostać by się nie mogła.

Najbezecniejszym kłamstwem jest obłuda w postępowaniu.

Bo jeżeli na wszelki fałsz, jako na niegodny uczciwej duszy, z pogardą patrzysz, czemuż się nie lękasz być sam uosobnionym kłamstwem i obłudnym życiem ciągle przeciwko prawdzie grzeszyć?

Wielka to tajemnica, zawsze swój umysł na jednej skali utrzymać.

+++

Jaki jest najwyższy cel człowieka? Jaka droga do tego celu prowadzi?

1. Do nieba cię wiodę, bracie w Chrystusie, to jest, do tego najwyższego szczęścia, które ci nic już więcej do żądania nie zostawi.

To cel, to meta, do której wrodzonym popędem wszystkich się myśli, jakby do ogniska zbiegają.

Każdy szczęśliwym być pragnie; ale niejeden dla pierwszej winy człowieka mgłą mając oczy zakryte, z prawdą się i najwyższym dobrem rozminął, a za marą błędu i pozorów pogonił.

Ci, zakładając najwyższe szczęście na tym, żeby opływać we wszystko; bogactwa za najwyższe dobro uznali.

Ci zakładając je na potędze, albo panować, albo najbliżej tronu być pragną.

Inni się aż do brudnych uciech zniżywszy, najwyższe dobro podniebieniem i lubieżnością mierząc, opływanie w rozkosze największym szczęściem mianują.

Tak u nich jest poziome wyobrażenie o szczęściu. Pracują, nie widząc owoców pracy, błądzą jakby po lesie; a im prędzej gonią za szczęściem, tym szczęście bardziej od nich ucieka. Nieszczęśliwi! bo nawet swego nieszczęścia nie widzą.