Pismo Święte jest całe pełne Woli Bożej! Dlaczego jednak takie słowa? Czy to nie proroctwo św. Jana? Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - J 21 Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Ap 10 Jan napisał Ewangelię a potem Apokalipsę, a następnie dopisał Drugi Epilog do swojej Ewangelii. Księga Niebios jest jak 7 gromów z Nieba! Miała powstać z 40 letniego Dialogu Mistycznego Pana Jezusa z Luizą Piccarreta. Nikomu nie zaszkodzi a wspomoże wielu! Powinniśmy dziękować Jezusowi Chrystusowi, że tak się stało i Janowi Pawłowi II z kard. Ratzingerem, że Księgę Zatwierdzili!

Prawda o człowieku grzesznym zawarta została w wielu Psalmach a w PSALMIE 38 doszła do zenitu! Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Ps 38 Koniec Psalmu tego i całe Wołanie Kościoła przyniosło na początku XX wieku Boską Odpowiedź w POSTACI LUIZY PICCARRETY i napisanej przez Nią podyktowanej przez JEZUSA CHRYSTUSA EWANGELII O BOSKIEJ JEGO WOLI ! 22 Nie opuszczaj mnie, Panie, mój Boże, nie bądź daleko ode mnie! 23 Spiesz mi na pomoc, Zbawienie moje - o Panie! PSALM 45 TO PROROCTWO O JEZUSIE CHRYSTUSIE I JEGO MATCE I LUIZIE RAZEM! 6 Strzały twoje4 są ostre - ludy poddają się tobie - [trafiają] w serce wrogów króla. 7 Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie, berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe. 8 Miłujesz sprawiedliwość, wstrętna ci nieprawość, dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił ciebie olejkiem radości5 hojniej niż równych ci losem; 9 wszystkie twoje szaty pachną mirrą, aloesem; z pałaców z kości słoniowej dźwięk lutni raduje ciebie. 10 Córki królewskie wychodzą ci na spotkanie6, królowa w złocie z Ofiru stoi po twojej prawicy6. 11 Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! 12 Król pragnie twojej piękności: on jest twym panem; oddaj mu pokłon! Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Ps 45 Powracając do Księgi Daniela rozdział 12 cytuję "4 Ty jednak, Danielu, ukryj słowa i zapieczętuj księgę aż do czasów ostatecznych. Wielu będzie dociekało, by pomnożyła się wiedza». NIE GDZIE INDZIEJ JAK to możemy stwierdzić jasno i wyraźnie "może się pomnożyć wiedza" ? Zapowiadana przez PROROKA DANIELA zapieczętowana do czasów ostatecznych Księga TO NIE INNA jakaś Księga, lecz właśnie TA Księga Niebios o Woli Bożej, którą tutaj rozkazał mi Pan Jezus Chrystus podać w wielu językach, aby STAŁO się SPEŁNIENIE POROCTWA zapisanego w EWANGELII według św. Mateusza, w TEJ MODLITWIE OJCZE NASZ, którą podyktował sam Jezus Chrystus Apostołom i Kościołowi, Tak też i ON SAM zajął się sprawą SPEŁNIENIA się Słów OJCZE NASZ przez posługę Luizy Piccarrety z Włoch, w CORATO. free.fr/Catholique/BLOGS.html

Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 15,1-8) Zmartwychwstały Chrystus ukazał się Jakubowi
Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem. Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem; że Chrystus umarł za nasze grzechy, zgodnie z Pismem, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim Apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi. Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY - Ps 19,2-3.4-5
Po całej ziemi ich głos się rozchodzi.
Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon. Dzień opowiada dniowi, noc nocy przekazuje wiadomość. Nie są to słowa ani nie jest to mowa, których by dźwięku nie usłyszano: Ich głos się rozchodzi po całej ziemi, ich słowa aż po krańce świata.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ja jestem drogą, prawdą i życiem; Filipie, kto mnie widzi, widzi i Ojca. (J 14,6b i 9c)
Alleluja, alleluja, alleluja
Słowa Ewangelii według świętego Jana (J 14,6-14) Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie
Jezus powiedział do Tomasza: „Ja jestem drogą, prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście”. Rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”. Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: «Pokaż nam Ojca»? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie, wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię”. Oto słowo Pańskie.
Komentarz :

ŚWIĘTA Apostołów to szczególne dni dla tych z nas, którzy pragną nieść Ewangelię innym. Owa ogromna radość, której doświadczyli apostołowie Jakub i Filip, sprawiła, że św. Josemaria napisał: „Udzielając Komunii Świętej, ów kapłan miał ochotę wołać: daję ci Szczęście!”. My, chrześcijanie, już na tej ziemi doświadczamy radości, której nie chcemy ukrywać. Żyjemy z Panem: nasze sprawy są Jego rzeczami, Jego życie jest naszym i wiemy, że to jest największa radość. Wyjątkowe szczęście, które to osobiste spotkanie z Chrystusem wywołało w życiu apostołów, było siłą napędową ich głoszenia i dlatego szybko rozprzestrzeniło się na cały świat.Apostołowie często gromadzą się wokół Jezusa, raz na zboczu góry, innym razem przy stole. Wspólnie odbywają długie wędrówki z Jezusem. Wszystko to są chwile bliskości, których nigdy nie zapomną. My również, dzięki Jego miłosierdziu, żyjemy z Chrystusem. A kiedy doświadczamy miłości Boga do każdego z nas, w naturalny sposób rodzi się pragnienie, „aby mówić o Nim z innymi, gdyż tak wielka radość nie mieści się w jednym sercu”. Uświadamiamy sobie, że w takim razie każde działanie, każde zajęcie chrześcijanina jest apostolstwem, które nie musi być traktowane jako coś odrębnego od codziennych obowiązków. Inni doceniają to w bliskości, w pogodzie ducha pomimo trudności, w radości. „Kościół wzrasta dzięki przyciąganiu. A przekazywanie wiary odbywa się poprzez świadectwo, aż po męczeństwo, jak to miało miejsce w przypadku apostołów Filipa i Jakuba. Kiedy widzimy spójność życia z tym, co mówimy, zawsze rodzi się ciekawość: Dlaczego ta osoba żyje w ten sposób? Dlaczego prowadzi życie, służąc innym? I ta ciekawość jest ziarnem, które podejmuje Duch Święty i niesie je dalej”. Całe życie Pana Jezusa, Jego słowa, Jego dzieła, Jego ziemska wędrówka, przemieniają nas. Paweł przypomina Koryntianom, że zostaliśmy zbudowani na tym przesłaniu i że ono nas zbawia. Jest to prawdziwa i wspaniała tajemnica, wspomnienie, które jest czymś więcej niż wspomnieniem, ponieważ uobecnia się w naszym życiu. „Tomasz z Akwinu, posługując się terminologią swojej tradycji filozoficznej, tak to tłumaczy: wiara jest habitus, czyli stałym nastawieniem duszy, dzięki któremu życie wieczne bierze w nas początek”, życie przeżywane w pełni przez apostołów, których dziś wspominamy

Warto też dopowiedzieć :
JEDNYM Z ASPEKTÓW, które fascynują nas w życiu apostołów, jest ich zdolność do snucia wielkich marzeń i dążenia do ich realizacji. Nie zatrzymują się w obliczu przeszkód, ponieważ wiedzą, że Chrystus już je pokonał i że nawet śmierć nie jest silniejsza od boskiej mocy. Przepełniają ich cnoty śmiałości i wielkoduszności, które i nas popychają ku wspaniałej misji, w której wiemy, że nie jesteśmy sami, ale możemy liczyć na Bożą moc. Nic nie może powstrzymać ani przerazić tych, którzy doświadczają obecności Pana w swoim codziennym życiu. „Być wielkodusznym to znaczy mieć wielkie serce - mawiał św. Josemaria - wielką duszę, otwartą dla wszystkich. Wielkoduszność to siła, która uzdolnia nas do wyjścia poza siebie i do podjęcia wielkich dzieł dla dobra wszystkich (...). Człowiek wspaniałomyślny bez zastrzeżeń poświęca wszystkie swoje siły temu, co wartościowe; dlatego jest zdolny do oddania siebie samego. Nie zadowala się dawaniem, ale oddaje siebie. I tak dochodzi do najwyższego wyrazu wielkoduszności: do oddania siebie Bogu”. Kiedy podejmujemy własne działania, możemy pomyśleć o wielkoduszności apostołów Filipa i Jakuba. Filip z entuzjazmem rozmawiał z Natanaelem i z prostotą prosił Jezusa, aby ujrzał oblicze Ojca. Zgodnie z tradycją udał się do Frygii, aby ewangelizować i umrzeć śmiercią męczeńską. Jakub, krewny Jezusa, był biskupem Jerozolimy. Obaj, filary rodzącego się Kościoła, nie zawahali się zaryzykować swojego bezpieczeństwa, aby przekazać boskie przesłanie radości tak daleko, jak poprowadzi ich Duch Święty. Aby być bardziej śmiałymi „spójrzmy na Jezusa: Jego głębokie współczucie nie było czymś, co koncentrowałoby Go na sobie samym, nie było współczuciem paraliżującym, onieśmielającym ani pełnym wstydu, jak to często bywa w naszym przypadku, ale wręcz przeciwnie. Było to współczucie pobudzające Go do stanowczego porzucenia siebie, aby głosić, być posłanym na misję, do uzdrawiania i wyzwalania. Uznajmy więc naszą słabość, ale pozwólmy, by Jezus wziął ją w Swoje ręce i posłał nas na misję. Jesteśmy istotami kruchymi, ale niosącymi skarb, który czyni nas wspaniałymi i może uczynić lepszymi i szczęśliwszymi tych, którzy go przyjmują. Śmiałość i odwaga apostolska składają się na tę misję”. „ICH GŁOS się rozchodzi na całą ziemię” (Ps 18, 5), powtarzamy wraz z psalmem w uroczystość świętych Jakuba i Filipa. Dziś jest dobry dzień, aby pielęgnować w naszych duszach pragnienie, aby głos Chrystusa dotarł do każdego zakątka naszego świata i naszej historii. Wiemy, że apostolstwo chrześcijańskie nie jest dodatkiem do naszych zwykłych zajęć: jeśli otworzymy miejsce w naszym życiu na Ducha Świętego, jeśli żyjemy wiarą, jesteśmy apostołami w każdej chwili każdego dnia. „Wiara to nie tylko odmawianie Wyznania Wiary, nawet jeśli jest w nim wyrażona. Przekaz wiary to nie dawanie informacji, ale opieranie się na sercu, kształtowanie serca w wierze w Jezusa Chrystusa. Wiary nie można przekazywać mechanicznie. «Weź tę książeczkę, poczytaj, a potem zostaniesz ochrzczony». Nie. Aby dzielić się wiarą, trzeba wybrać inną drogę: przekazywać to, co sami otrzymaliśmy. I dla chrześcijanina to jest wyzwaniem: być płodnym w dzieleniu się wiarą. To także wyzwanie dla Kościoła: być płodnym jak matka, rodzić dzieci w wierze”. „Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy - Jezusa, syna Józefa z Nazaretu” (J 1,45), powiedział Filip do swojego przyjaciela Natanaela. Z kolei apostoł Jakub Młodszy zapytał: „Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2,14). Te dwa fragmenty podsumowują całą chrześcijańską drogę: poznawać Chrystusa coraz bardziej, żyć z Nim, ponieważ to jest właśnie siła, która będzie nas motywować do dawania świadectwa w naszym otoczeniu; przyjaźń z Jezusem popycha nas do pomagania potrzebującym i pragnienia niesienia wszystkim tej nadprzyrodzonej radości. Możemy prosić Pana, aby obdarzył nas takim samym zapałem zakorzenionym w wierze, jaki mieli apostołowie. My, tak jak oni, pragniemy głosić całym naszym życiem, że nic nie może napełnić serca bardziej niż Jezus Chrystus. Kierujemy wzrok ku Najświętszej Maryi Pannie, aby napełniła nas nadzieją i pobudzała nas do myślenia na wielką skalę, z wielkodusznością i śmiałością.

Tertulian : „ Prawda niczego się nie wstydzi i nie musi się ukrywać”.