A zresztą ta sama nauka o Chrystusie Królu, której z lekka dotknęliśmy na podstawie ksiąg Starego Testamentu, bynajmniej nie zanika na kartach Nowego Testamentu, lecz przeciwnie, znajduje tam wspaniałe i pełne blasku potwierdzenie. Wspomnieć tu tylko poselstwo Archanioła, który poucza Dziewicę, iż porodzi Syna, któremu da... Pan Bóg stolicę Dawida ojca Jego i który będzie królował w domu Jakubowym na wieki, a królestwu Jego nie będzie końca (Łk 1, 32-33). Sam Chrystus świadczy o swoim panowaniu: czy to bowiem w ostatnim kazaniu do ludu, przedstawiając nagrody i kary, które spotkają sprawiedliwych i winnych, czy też dając odpowiedź na publiczne zapytanie Namiestnika rzymskiego, czy jest królem, czy także, gdy po zmartwychwstaniu powierza Apostołom urząd nauczania i chrzczenia wszystkich narodów, korzystając z nadarzającej się sposobności sam siebie nazwał Królem (Mt 25, 31-40), i jawnie stwierdził, iż jest Królem (J 18, 37), i uroczyście oświadczył, iż dana Mu jest wszystka władza na niebie i na ziemi (Mt 28, 18): a słowa te cóż innego oznaczają, jak nie wielkość Jego potęgi i nieskończoność królestwa?
Zatem cóż dziwnego, jeżeli ten, którego Jan nazywa księciem królów ziemi (Ap 1, 5), skoro ukazał się temu Apostołowi w widzeniu rzeczy przyszłych, „ma na szacie i na biodrze swoim, napisane: Król na królami i Pan nad panami” (Ap 19, 16). Oto bowiem Ojciec „postanowił Chrystusa dziedzicem wszystkiego” (Hbr 1, 1); a ma królować, ażeby przy końcu świata położyć wszystkich nieprzyjaciół pod nogi Boga i Ojca (1 Kor 15, 25).
A zresztą ta sama nauka o Chrystusie Królu, której z lekka dotknęliśmy na podstawie ksiąg Starego Testamentu, bynajmniej nie zanika na kartach Nowego Testamentu, lecz przeciwnie, znajduje tam wspaniałe i pełne blasku potwierdzenie. Wspomnieć tu tylko poselstwo Archanioła, który poucza Dziewicę, iż porodzi Syna, któremu da... Pan Bóg stolicę Dawida ojca Jego i który będzie królował w domu …Więcej
A zresztą ta sama nauka o Chrystusie Królu, której z lekka dotknęliśmy na podstawie ksiąg Starego Testamentu, bynajmniej nie zanika na kartach Nowego Testamentu, lecz przeciwnie, znajduje tam wspaniałe i pełne blasku potwierdzenie. Wspomnieć tu tylko poselstwo Archanioła, który poucza Dziewicę, iż porodzi Syna, któremu da... Pan Bóg stolicę Dawida ojca Jego i który będzie królował w domu Jakubowym na wieki, a królestwu Jego nie będzie końca (Łk 1, 32-33). Sam Chrystus świadczy o swoim panowaniu: czy to bowiem w ostatnim kazaniu do ludu, przedstawiając nagrody i kary, które spotkają sprawiedliwych i winnych, czy też dając odpowiedź na publiczne zapytanie Namiestnika rzymskiego, czy jest królem, czy także, gdy po zmartwychwstaniu powierza Apostołom urząd nauczania i chrzczenia wszystkich narodów, korzystając z nadarzającej się sposobności sam siebie nazwał Królem (Mt 25, 31-40), ijawnie stwierdził, iż jest Królem (J 18, 37), iuroczyście oświadczył, iż dana Mu jest wszystka władza na niebie i na ziemi (Mt 28, 18): a słowa te cóż innego oznaczają, jak nie wielkość Jego potęgi i nieskończoność królestwa?
