Baltazar, król babiloński, urządził wystawną ucztę dla przedniejszych mężów swojego państwa. Jakie na tej uczcie były potrawy – nie będę opowiadał. Pismo Święte o tym też nie mówi. Ale przytacza jeden przerażający epizod z tej uczty.
Kiedy już król się upił, zrodziła się nim okropna myśl. Kazał przynieść święte naczynia, które jego ojciec Nabuchodonozor, po zdobyciu świętego miasta Żydów, zrabował ze świątyni jerozolimskiej. Kazał przynieść Bogu poświęcone naczynia i napełnić je trunkami. Król, jego żony, dwór i całe rozbawione towarzystwo, pozbawione na wpół rozumu, chwyciło za srebrne i złote naczynia… otumanieni oparami trunków, plączącymi się w ustach językami, bezsensownymi słowy poczęli wielbić pogańskich bogów. Nieokiełzana hulanka osiągnęła już prawie najwyższe natężenie… kiedy nagle… czerwona od wina twarz króla zaczęła blednąć. Na stojącej naprzeciw niego ścianie tajemnicza ręka napisała trzy słowa… Trzy słowa…: „Mane, Thekel, Phares” – „Przeliczył Bóg królestwo twoje, rozdzielił je i zostałeś zważony na wadze”.
Po tych słowach Pismo Święte z przerażającą prostotą dodaje króciutkie zdanie: „Tej samej nocy król chaldejski Baltazar został zabity” (Dn 5, 30).