,,Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii: „Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą”. W świetle całej dzisiejszej Ewangelii można również powiedzieć: Ale biedne oczy tych, którzy widzą i nie mogą uwierzyć, i biedne uszy tych, którzy słuchają świętej Ewangelii, ale rozumieją ją po swojemu i nie słyszą w niej słowa Bożego.

Panie Jezu, daj nam tę łaskę, aby nasze oczy i uszy były szczęśliwe i błogosławione!,,

Maryja...
imiona rodziców Maryi oraz miejsca ich pochodzenia. Czytamy ; „Ojciec Jej (Maryi) miał na imię Joachim, matka zaś Anna.(...)
,,,Joachim „był pasterzem swoich owiec i
człowiekiem bojącym się Boga w prostocie i dobroci swojej"
,,Zajmował się swoją trzodą, a korzyści, jakie miał z niej, przeznaczał dla wszystkich bojących się Boga: podwójne ofiary składał tym, którzy żyli w bojaźni i nauce Bożej, pojedyncze zaś przeznaczał dla posługujących. Wszystkie swe dochody, czy to z baranów, czy to z owiec, czy z wełny, czy z czegokolwiek innego, dzielił na trzy części: jedną część rozdawał wdowom i sierotom, podróżnym i ubogim, drugą przeznaczał Bogu, trzecią zaś zachowywał dla siebie i dla swoich domowników" (Tamże: 1,1). Jak więc wynika z przytoczonego tekstu, nie żałował swoich dóbr, zarówno na praktykowanie dzieł miłosierdzia, jak i na cele kultu Bożego. Nie należy się więc dziwić, że „gdy on tak czynił, Bóg pomnażał jego trzody, gdyż nie było w Izraelu męża jemu podobnego" (Ewang. Pseudo-Mat. 1, 2). Inny zaś autor dodaje, że „Joachim był niezmiernie bogaty" (Protoewang. Jak.: 1, 1 por. Dn 13, 4). Stanowiło to wymowny dowód, że Bóg mu błogosławi.
„Kiedy miał lat dwadzieścia, wziął za żonę Annę, córkę Izachara z tego samego pokolenia, to jest z pokolenia Dawida" (Ewang. Pseudo-Mat. 1, 2). Zwracając zaś uwagę na kwalifikacje moralne małżonków, inny autor dodaje: „życie ich było proste i prawe > przed Panem, a podobne i nienaganne przed ludźmi" (Księgi narodź. Maryi: 1, 2). Również podobnie, jak to czynił Joachim w latach swojej młodości, dzielili małżonkowie swoje majętności.
Jednak „tak mili Bogu, a dobrzy wobec ludzi, żyli ze sobą około dwadzieścia lat w obyczajnym małżeństwie, nie mając dzieci" (Tamże: 1, 3). Uważane to było za hańbę oraz znak kary Bożej. Toteż „ślubowali..., że jeśli Bóg da im potomka, to przeznaczą go na służbę Panu" (Tamże: 1, 3), co było u Izraelitów praktykowane. „Z tej to przyczyny każdego roku mieli zwyczaj udawać się w czasie świąt do świątyni Pańskiej" (Tamże: 1, 3), by sobie tę łaskę uprosić u Boga.
Nie należy się więc dziwić, że „kiedy zbliżała się uroczystość Poświęcenia Świątyni, Joachim wraz z kilkoma swoimi rodakami udał się do Jerozolimy. W tym czasie najwyższym kapłanem był Isachar. Gdy zobaczył on Joachima wraz z ziomkami składającymi ofiarę, wzgardził nim i odrzucił jego dary. Zapytawszy go, dlaczego ośmielił się nie mając dzieci stanąć wśród obdarzonych potomstwem, powiedział mu, że dary jego żadną miarą nie mogą być miłe Bogu, który uznał go za niegodnego potomstwa, gdyż Pismo mówi, że ten, kto nie ma potomka męskiego w Izraelu, jest przeklęty. (Dlatego)... najpierw powinien uwolnić się od owego przekleństwa przez spłodzenie potomka, a dopiero wtedy może przyjść z ofiarami przed oblicze Pańskie" (Księga narodź. Maryi 2, 1).
„Zawstydzony wobec ludu Joachim opuścił z płaczem świątynię Pańską i nie powrócił do domu, lecz udał się do swych trzód i poprowadził ze sobą pasterzy w okolice tak odległe, że przez pięć miesięcy jego żona Anna nie miała o nim żadnej wieści" (Ewang. Pseudo-Mat. 2, 1). Trudno mu było zresztą postąpić inaczej. Nie Nie należy się więc dziwić, że opłakiwała ona swą bezdzietność i wdowieństwo.
Nieco inaczej ukazuje ten problem inny apokryf, w którym czytamy: „Zasmucił się wielce Joachim, i nie pokazał się swej żonie, lecz udał się na pustynię. I rozbił tam swój namiot, i pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, i mówił do siebie...: „Nie zstąpię z góry ani aby jeść, ani aby pić, póki nie spojrzy na mnie Pan, Bóg mój i będzie mi modlitwa pokarmem i napojem" (Protoewang. Jak.: 1, 4). Według tradycji palestyńskiej Joachim udał się na zachód od Jerycha (Wadi al-Qelt). W 476 r. założono tam klasztor Bożej Rodzicielki. W IX w. oznaczono nawet miejsce, gdzie Joachim rozbił namiot. Malowidła w klasztorze ukazują te apokryficzne wydarzenia
Cierpienie, będące efektem opisanego upokorzenia, sprowadziło na Joachima łaskę Bożą. Bo — według zapewniania Psalmisty — „bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu" (Ps. 34, 19). Toteż modlitwa Joachima została wreszcie wysłuchana.(...)Dlatego „również Anna, żona twoja, porodzi ci córkę i nazwiesz Ją imieniem: Maryja. Będzie Ona, jak ślubowaliście, od młodości poświęcona Panu i już w łonie matki zostanie napełniona Duchem Świętym. Nie będzie jeść ani pić niczego nieczystego, ani nie będzie przebywać pośród ludu, lecz w świątyni Pańskiej, aby o nic zdrożnego Jej nie podejrzewano, ani posądzano. A
po upływie pewnego czasu, jak cudownie sama urodzi się z niepłodnej, tak jeszcze cudowniej, Jako Dziewica, porodzi Najwyższemu Syna, który nazwany będzie Jezusem. On, zgodnie ze znaczeniem imienia, będzie Zbawicielem wszystkich narodów" (Tamże. 3, 3). Przytoczony tekst świadczy, że jego autor korzystał z ewangelii św. Mateusza i św. Łukasza.
Joachim, oprócz dowodów z historii narodu izraleskiego, otrzymał również przekonujący dowód ze współczesności. Powiedział mu bowiem wysłannik Pański: „Znak... potwierdzający prawdziwość tego, co ci oznajmiłem, będzie taki: kiedy przybędziesz do Bramy Złotej w Jerozolimie, wyjdzie ci naprzeciw Anna, która bardzo zatroskana z powodu opóźnienia twego powrotu, ucieszy się na twój widok" (Tamże: 3, 4). Również Anna otrzymała za pośrednictwem anioła, podobne polecenie.
„Zgodnie więc z poleceniem...
oboje wyruszyli z miejsc, w których przebywali, udając się do Jerozolimy. A kiedy przyszli na wyznaczone w przepowiedni... miejsce, tam spotkali się ze sobą. Wtedy uradowani swoim widokiem i uszczęśliwieni obietnicą posiadania potomstwa oddali należną cześć Panu, Pocieszycielowi pokornych. A uwielbiwszy Pana wrócili do domu i z radością oczekiwali spełnienia obietnicy Pańskiej. I poczęła Anna i porodziła córkę. A zgodnie z poleceniem anielskim rodzice nazwali ją Imieniem Maryja" (Tamże: 5, 1-2).
Jedną z wielu cnót św. Joachima było jego miłosierdzie względem ubogich. Do niego też zastosować można „pieśń o bogobojnym mężu", ukazującą nam ideał męża sprawiedliwego w duchu Starego Zakonu. Oto jej obszerny fragment:
„Błogosławiony mąż, który boi się Pana
I rozmiłował się w Jego przykazaniach!
Potomstwo jego będzie możne na ziemi,
Pokolenie prawych będzie błogosławione,
Dostatek i bogactwo są w domu jego,
A sprawiedliwość jego trwa na wieki...
Szczęśliwy mąż, który się lituje i pożycza,
Prowadzi swe sprawy zgodnie z prawem,
Bo nigdy się nie zachwieje;
Sprawiedliwy nigdy nie będzie zapomniany,
Nie boi się złej wieści,
Serce jego mocne, ufa Panu... Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki"
(Ps 112, 1-9)
Życie św. Joachima jest właśnie ilustracją tego psalmu. Jakże więc trafnie dobrane są słowa pierwszego czytania mszalnego na jego uroczystość, w którym powtarzamy: „Błogosławiony mąż, którego znaleziono bez winy, który nie gonił za złotem...(Dlatego) dobra jego zostaną utwierdzone, a zgromadzenie opowiadać będzie jego dobrodziejstwa" (Syr. 31, 8, 11).
Wspomnienie o św. Joachimie - ojcu NMP