Dzieje Apostolskie 8, 30:
Mniemasz, że rozumiesz, co czytasz?

31Który rzekł: A jako mogę, jeźli mi kto nie pokaże?

Jedno z najtrudniejszych i najczęściej fałszowanych, manipulowanych zagadnień – KANON ŚW. WINCENTEGO Z LERYNU w interpretacji uznanych teologów katolickich.

Kościół ma Boską gwarancję, iż nie sprowadzi swych dzieci na manowce, nawet jeśli dany element jego nauczania nie zostaje podany do wierzenia jako nieomylny. Ta obserwacja winna napełniać nas miłością, wdzięcznością, dawać nam poczucie spokoju i skłaniać ku pobożności; Kościół jest prawdziwie Nauczycielem z Bożego nadania, nauczycielem wszystkich wiernych: niekiedy nieomylnym, lecz zawsze autorytatywnym; nie ma mowy o sprzeciwie wobec magisterium – nie jest ów sprzeciw również żadną miarą potrzebny.
Koncept „oporowców” polegający na tym, by Stolica Apostolska potrzebowała samozwańczej teologicznej „niańki”, korygującej błędy w jej nauczaniu, jest niepraktyczny, niedorzeczny i sprzeczny z nauką Kościoła o samym sobie.
Podsumowując: święty Wincenty z Lerynu, za aprobatą Kościoła, podaje dwie podstawowe zasady, które pozwalają nam rozpoznać prawowierność danego nauczania w zakresie spraw, na temat których Stolica Apostolska definitywnie się [jeszcze] nie wypowiedziała: prawdziwe jest to, czego zawsze nauczano i w co zawsze wierzono w przeszłości (powszechność w czasie) – jak również to, czego nauczali i w co wierzyli wszyscy (powszechność w przestrzeni). Każdy z tych warunków z osobna wystarcza, by stwierdzić prawdziwość danej doktryny.

Kościół ma Boską gwarancję, iż nie sprowadzi swych dzieci na manowce, nawet jeśli dany element jego nauczania nie zostaje podany do wierzenia jako nieomylny. Ta obserwacja winna napełniać nas miłością, wdzięcznością, dawać nam poczucie spokoju i skłaniać ku pobożności; Kościół jest prawdziwie Nauczycielem z Bożego nadania, nauczycielem wszystkich wiernych: niekiedy nieomylnym, lecz zawsze autorytatywnym; nie ma mowy o sprzeciwie wobec magisterium – nie jest ów sprzeciw również żadną miarą potrzebny.
Koncept „oporowców” polegający na tym, by Stolica Apostolska potrzebowała samozwańczej teologicznej „niańki”, korygującej błędy w jej nauczaniu, jest niepraktyczny, niedorzeczny i sprzeczny z nauką Kościoła o samym sobie.
Podsumowując: święty Wincenty z Lerynu, za aprobatą Kościoła, podaje dwie podstawowe zasady, które pozwalają nam rozpoznać prawowierność danego nauczania w zakresie spraw, na temat których Stolica Apostolska definitywnie się [jeszcze] nie wypowiedziała: prawdziwe jest to, czego zawsze nauczano i w co zawsze wierzono w przeszłości (powszechność w czasie) – jak również to, czego nauczali i w co wierzyli wszyscy (powszechność w przestrzeni). Każdy z tych warunków z osobna wystarcza, by stwierdzić prawdziwość danej doktryny.

@V.R.S. Czekając na Pańskie argumenty – koniecznie poparte opinią teologów o autorytecie równym lub większym przywołanym w tekście Leonowi XIII, Piusowi XI, kardynałowi Franzelinowi, Mons. Gerardowi Van Noortowi, kardynałowi Józefowi Hergenrotherowi – pozwalamy sobie przywołać i przypomnieć fragment podlinkowanego tekstu: "Najgłośniejszy spośród starokatolickich heretyków i schizmatyków, ekskomunikowany w roku 1871 Johann Joseph Ignaz von Döllinger (1799-1890), wykorzystywał kanon św. Wincentego w dokładnie taki sam sposób, w jaki wykorzystują go dziś „oporowcy”: twierdzą, że Kościołowi wolno prawowicie nauczać jedynie tego, czego nauczano „zawsze, wszędzie i przez wszystkich” [w znaczeniu, że dane nauczanie musi spełniać wszystkie kryteria naraz]. Döllinger używa tego argumentu w swym dziele pt. Papież i sobór, opublikowanym pod pseudonimem Janus. Rok po jego wydaniu argumentację Döllingera obalił w dziele pt. Anty-Janus – Historyczno-teologiczna krytyka dzieła zatytułowanego „Papież i sobór” kardynał Józef Hergenrother. Napisał między innymi: „Kanonu św. Wincentego z Lerynu nie należy pochopnie interpretować w oparciu o pierwsze wrażenie; święty, podobnie jak inni uznani autorzy, jednoznacznie zakłada postęp nawet w zakresie Wiary”."

Zatem obśmiewanie tekstu i okraszanie go emotikoną nie może stanowić przekonującego argumentu dla kogoś, kto zdaje sobie sprawę z powagi tematu, odnosi się do argumentów logicznych i LICZY SIĘ Z AUTORYTETEM UZNANYCH TEOLOGÓW KATOLICKICH – nie lekceważąc pochopnie i zdawkowo ich stanowiska.

Michał Kowalski Proszę zauważyć, że jeszcze 50 lat temu "kościołem" nazywano tylko Kościół rzymskokatolicki. Prawosławni to "cerkwia". Protestanci to "zbory". Żydzi to "synagogi" a Muzułmanie to "meczety". Przynajmniej w Polsce taki podział był powszechny i akceptowalny. Systemowo pracowano nad tym aby wszystko co jedyne, święte, apostolskie i rzymskokatolickie zrelatywizować do poziomu heretyckich wyznań/ideologii/. 50 lat temu żaden pastor nie miał odwagi zrównać swój "zbór" z "kościołem". Żaden rabin nie odważył się nazywać swoją "synagogę" "kościołem". Itd. Dzisiaj słowo "kościół" jest odbierane jak mydlana/tęczowa/ bańka za którą uganiają się bezrozumni "chrześcijanie".

Kościół ma Boską gwarancję, iż nie sprowadzi swych dzieci na manowce, nawet jeśli dany element jego nauczania nie zostaje podany do wierzenia jako nieomylny. Ta obserwacja winna napełniać nas miłością, wdzięcznością, dawać nam poczucie spokoju i skłaniać ku pobożności; Kościół jest prawdziwie Nauczycielem z Bożego nadania, nauczycielem wszystkich wiernych: niekiedy nieomylnym, lecz zawsze autorytatywnym; nie ma mowy o sprzeciwie wobec magisterium – nie jest ów sprzeciw również żadną miarą potrzebny.
Koncept „oporowców” polegający na tym, by Stolica Apostolska potrzebowała samozwańczej teologicznej „niańki”, korygującej błędy w jej nauczaniu, jest niepraktyczny, niedorzeczny i sprzeczny z nauką Kościoła o samym sobie.
Podsumowując: święty Wincenty z Lerynu, za aprobatą Kościoła, podaje dwie podstawowe zasady, które pozwalają nam rozpoznać prawowierność danego nauczania w zakresie spraw, na temat których Stolica Apostolska definitywnie się [jeszcze] nie wypowiedziała: prawdziwe jest to, czego zawsze nauczano i w co zawsze wierzono w przeszłości (powszechność w czasie) – jak również to, czego nauczali i w co wierzyli wszyscy (powszechność w przestrzeni). Każdy z tych warunków z osobna wystarcza, by stwierdzić prawdziwość danej doktryny.

Poczciwy św. Wincenty zapewne nie wiedział że ma na myśli to co autor tego tekstu

A co do jego prostej zasady: "wszędzie, zawsze i przez wszystkich", która pozwala na obronę przed błędem synchronizmu (czyli popadnięcia w ducha czasu czy też mądrość etapu) to jest taka, równie stara zasada:
"Clara non sunt interpretanda".