„Chcę więc, by mężczyźni modlili się na każdym miejscu, podnosząc ręce czyste, bez gniewu i sporu. Podobnie kobiety - w skromnie zdobnym odzieniu, niech się przyozdabiają ze wstydliwością i umiarem, nie przesadnie zaplatanymi włosami albo złotem czy perłami, albo kosztownym strojem, lecz przez dobre uczynki, co przystoi kobietom, które się przyznają do pobożności.” (1 Tm 2, 8-10).

„Jaki z tego wniosek? Przecież św. Paweł żył dwa tysiące lat temu. To prawda, ale pamiętajmy, że kobiety pogańskie, greckie i rzymskie były nie mniej „wyzwolone” niż dzisiejsze, jeżeli chodzi o strój i obyczaje. Chrześcijanki postępowały inaczej, gdyż rolę kobiecego i w ogóle ludzkiego ciała widziały w odniesieniu do Odkupienia, dokonanego przez Pana Jezusa. Skoro więc Chrystus Pan nabył nas dla Siebie własną Krwią, to powinniśmy na naszym ciele widzieć krople Krwi Chrystusowej. Czy to w porządku, kiedy ciało, na którym jest Krew Pana, jest prawie nagie? Czy to w porządku, kiedy ciało, które nosi na sobie ślady Męki Zbawiciela w sposób duchowy, jest pomalowane, jak nie przymierzając, cyrkowy klaun? Na pewno nie!” Źródło.