,,Pokora to zatem według niej „chodzenie w prawdzie” („andar en el verdad”) (TW VI 10,7) – to realizowanie prawdy, zanurzenie w niej całego swojego życia, własnej codzienności. Czyli mówiąc krótko – poznawanie Boga i poznawanie siebie, odkrywanie prawdy, która pomaga nam żyć z chrześcijańską nadzieją i radością. Zważywszy, że w życiu chodzi przede wszystkim o wchodzenie w relację z kimś drugim, rozwijanie w sobie pokory to w praktyce nieustanna walka i staranie się o wyzwolenie z egoistycznych pragnień oraz koncentracji na samym sobie. To przechodzenie od własnych upodobań i wygodnictwa do miłości jako motywu i nowego stylu własnego życia. ,,
Filary modlitwy - pokora.
,,Modlimy się przecież o to codziennie słowami Ojcze nasz: „bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi”.

Na poziomie deklaracji wszystko wydaje się więc być w porządku. Jednak dobrym sprawdzianem są sytuacje, gdy Bóg nie udziela nam łaski, o którą usilnie prosimy lub

dopuszcza na nas jakieś – w naszym rozumieniu – nieszczęście.

Ile w nas jest wtedy buntu, a ile zgody, na to co się nam przytrafia?
Ile gniewu, a ile zrozumienia, że Boże plany nieskończenie przekraczają nasze małe, ludzkie?
To są faktycznie pytania o to, ile w nas jest pokory.,,
Pokora – czym jest, a czym nie jest | Dom rekolekcyjny Górka

Skromność to piękno

W Księdze Przysłów czytamy, że dzielna niewiasta:

sporządza sobie przykrycie, jej suknia z bisioru i purpury (Prz 31,22).

Ona wcale nie ubiera się w najlichsze, właśnie rozumiane w tym kontekście jako „skromne” ubrania. Ma suknię z najcudowniejszego materiału w kolorze przysługującym najwyższym dostojnikom. Tak, jej wewnętrzne piękno doskonale przekłada się na powierzchowność.

Kobieta skromna nie ma kompleksów. Jeśli jej serce wypełnia miłość Boża, ona jest świadoma swojego piękna i własnej godności, ale także wad. Jest sobą. Potrafi przyjąć komplementy i nie zaprzecza, że jest w czymś dobra albo coś jej się udało. Nie ma w tym próżności, ale wdzięczność wobec Boga i ludzi. W swojej skromności zachwyca pięknem. Tym ukrytym, i tym widzialnym. Nie ubiera się skromnie, lecz ubiera się w skromność!

Skromność to mądrość

Kobieta skromna:

otwiera usta z mądrością (Prz 31,26).

Z mądrością. Nie z grzecznością, sztuczną uprzejmością i „tak”, choć myśli inaczej. Słowa wypływające z serca skromnej kobiety są przemyślane. Ono potrafi wiele przyjąć, znieść, wysłuchać, a potem przetworzyć i oddać w zupełnie innej formie.

Skromna kobieta nie stoi w kącie, bojąc się odezwać.

Nawet jeśli tam stoi, to tylko dlatego, że czeka na właściwy moment, aby powiedzieć coś, co wniesie zupełnie nowe światło.

Z jej oczu i serca bije ciepły, jasny blask. Kobiety skromnej chce się słuchać.

Ma dobre i mądre słowo dla każdego.,,

Jak się okazuje ...,to już taka czkawka swego czasu z W-wy akcji
bilbordowej z cytatem ze S T.
To nowa kampania ,która noszenie męskiego ubioru przez kobiety nazywa "wynaturzeniem".,,

Można ?można ,czemu nie a proszę bardzo ,
czekam na sprzeciw do ordynarnych reklam (dosłownie każdego towaru) z kobietami w roli ...

Powierzanie się Maryi
Naszą odpowiedzią na miłość Maryi do mnie i do całego świata jest Akt poświęcenia się Maryi, oddania się w Jej opiekę.
Raz złożony akt oddania się Maryi winien być potem ponawiany i odnawiany. W teologii maryjnej formułowano różne akty oddania: „z Maryją do Jezusa”, „przez Maryję do Jezusa”, „przez Jezusa do Maryi”. Najpełniejsza formuła relacji do Maryi, zakorzeniona w Piśmie Świętym, winna brzmieć:
„z Maryją przez Jezusa do Ojca w Duchu Świętym”.
Święty Jan Paweł II uczył nas, aby zawierzać różne sytuacje, problemy, trudności i różnych ludzi, rodziny, grupy społeczne z wiarą, że Bóg dzięki temu zawierzeniu i oddaniu się Maryi wspomoże swoją łaską...,,

Stać się przyjacielem Maryi

Kontemplacja życia Maryi pokazuje nam, że Jej nadzwyczajna droga życia realizuje się bardzo zwyczajnie, w codzienności domowych obowiązków, bez efektownych manifestacji i cudów.

Poznawanie Maryi i Jej miłości do nas
Poznajemy Maryję, Jej życie, prace i działania, jakie podejmowała, żyjąc pośród ludzi na ziemi, oraz jakie podejmuje teraz z nieba dla nas.
Kontemplacja życia Maryi pokazuje nam, że Jej nadzwyczajna droga życia realizuje się bardzo zwyczajnie, w codzienności domowych obowiązków, bez efektownych manifestacji i cudów. W swym prostym życiu kobiety z prowincji Maryja najpełniej oddaje się Bogu, całe swoje życie koncentrując na Nim. Jej droga życia jest drogą codzienności – trudów podróży tuż przed porodem, narodzin w niesprzyjającym miejscu, zagrożenia życia, ucieczki wraz z Dzieckiem z kraju w obce Jej duchowo i kulturowo miejsce. Zrozumienie życia Jezusa, Maryi i Józefa w Nazarecie pozwala nam pełniej zrozumieć bogactwo i piękno życia człowieka świeckiego. Nazaret ukazuje, jak ważne jest każde działanie i każda praca świeckich, bo stają się one drogą do zjednoczenia z Ojcem w Duchu Świętym. Trzeba nam poznawać Maryję w Jej ziemskim życiu, jak również w posłudze z nieba, jaką realizuje każdego dnia od ponad 2000 lat. Liczne sanktuaria maryjne na całym świecie, niezliczone ilości wysłuchanych modlitw świadczą o tym, że Maryja kocha nas, wspiera, wstawia się za nami. Dzięki temu, że jest w niebie, może dziś docierać do każdego człowieka, może swoją miłością objąć każdego.

Powierzanie się Maryi
Naszą odpowiedzią na miłość Maryi do mnie i do całego świata jest Akt poświęcenia się Maryi, oddania się w Jej opiekę.
Raz złożony akt oddania się Maryi winien być potem ponawiany i odnawiany. W teologii maryjnej formułowano różne akty oddania: „z Maryją do Jezusa”, „przez Maryję do Jezusa”, „przez Jezusa do Maryi”. Najpełniejsza formuła relacji do Maryi, zakorzeniona w Piśmie Świętym, winna brzmieć: „z Maryją przez Jezusa do Ojca w Duchu Świętym”. Święty Jan Paweł II uczył nas, aby zawierzać różne sytuacje, problemy, trudności i różnych ludzi, rodziny, grupy społeczne z wiarą, że Bóg dzięki temu zawierzeniu i oddaniu się Maryi wspomoże swoją łaską.
Każdy z ruchów (stowarzyszeń apostolskich) ma swoje akty zawierzenia, warto do nich wrócić i je pogłębić.

Uczenie się bycia „maryjnymi” na co dzień

Pogłębiamy naszą relację do Maryi przez to, że Ją poznajemy bliżej i uczymy się Jej postaw, uczymy się być „maryjnymi”, czyli naśladujemy te działania, które Ją kształtowały. Są to:
– całkowite zawierzenie, zaufanie Bogu; – słuchanie i rozważanie Słowa Bożego w różnej formie nam przekazywanego przez Pismo Święte, natchnienia wewnętrzne aż po słowo Boga zawarte w wydarzeniach; – rozeznawanie działania Boga, jak mogę z Nim współpracować; – napełnianie się Duchem Świętym, bycie otwartym na Niego i Jego działanie w wymiarze duchowym, społecznym i fizycznym; – prostota, skromność, ubóstwo, a zarazem konkretność, uczciwość, pracowitość, życzliwość; – apostolstwo dnia codziennego w Nazarecie oraz apostolstwo szersze, czego przykładem jest posługa Elżbiecie.

Uczenie zawierzania się Maryi w sytuacjach trudnych, w doświadczeniu krzyża w naszym życiu
Uczenie się zawierzania Maryi i Bogu w każdej sytuacji: od sytuacji miłych, łatwych i przyjemnych dla człowieka aż po doświadczenie krzyżowania naszych marzeń, pragnień, planów życiowych.
To zawierzenie dotyczy mojego życia osobistego oraz życia społecznego, całego świata i jego problemów. Polecanie wstawiennictwu Maryi ważnych spraw w życiu osobistym, rodzinnym, społecznym.
Zawierzenie, że Opatrzność Boża jest zawsze po naszej stronie, choć teraz tego często jeszcze nie rozumiemy i nie widzimy sensu tych wydarzeń i sytuacji. A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19, 25-25). Pomocne są modlitwy do Maryi: nabożeństwa: majowe, październikowe, fatimskie; różaniec, litania, nowenna, koronka i modlitwa Zdrowaś Mario.
Jednoczenie się z Maryją jako naszą Matką, Królową i Przyjaciółką
Chodzi o głębokie intymne zjednoczenie się z Maryją w Duchu Świętym, niemal mistyczną jedność na co dzień. To zjednoczenie dokonuje się w prostocie i zwyczajnej dynamice naszego codziennego życia. Wiąże się z tym prawda, że prowadzimy żywy dialog z Maryją, rozmawiamy z Nią, a zarazem Jej słuchamy – jedność pogłębia się w miarę dialogu i wzajemnej wymiany. Oby udało się nam trwać w jedności z Maryją stale. Ona jest przy nas obecna dzięki Duchowi Świętemu, ale w większości wypadków jest to obecność cicha i pokorna.

Stać się przyjacielem Maryi | Dom rekolekcyjny Górka

Jeśli porównamy kobietę z fotografii z kobietą z roku 1912 (wtedy zostało wykonane zdjęcie) możemy nazwać niemal „wiekami średnimi". To różnica ledwie czterech pokoleń, ale luka w mentalności jest ogromna.

Postać „damy" w XX wieku prawie całkowicie zanikła. Czytelnik może zadać sobie pytanie: „Jak do tego doszło? I dlaczego tak szybko?".

Mamy tutaj do czynienia ze zmianą historyczną. Kobieta ze zdjęcia nie jest królową z odległego królestwa czy dziedziczką wielkiej fortuny, lecz pełną godności gospodynią domową z początku ubiegłego wieku.
Jeśli spojrzymy na współczesną matkę i gospodynię domową w wieku około trzydziestu lat (tyle miała kobieta przedstawiona na fotografii), dziś ubraną w obcisłe dżinsy i wyblakłą bluzkę, to ogarnie nas zdziwienie...

Tak, ten upadek jest zdumiewający. Właściwie co się stało? Spójrzmy na historyczny postęp faktów.

WOJNA ŚWIATOWA I REWOLUCJA KULTURALNA

Krótko po tym, jak to zdjęcie zostało zrobione, świat został uwikłany w wojnę na niebywałą dotąd skalę. To tak, jakby ktoś zdecydował, że świat potrzebuje gwałtownej zmiany.
W wyniku wojny stara Europa została powalona, a z nią monarchie, rody królewskie, etyka społeczna i moralna, nienaganne maniery, piękna architektura, wspaniałe dzieła sztuki i wiele innych rzeczy. Wszystko to było określane mianem „starego" i oznaczało „przesyt" tym „starym" wszystkiego dookoła. Okna cywilizacji zostały otwarte, a „świeże powietrze" większej swobody mogło znacznie łatwiej przenikać do wnętrza.

Był to czas „odnowy". Czas nowych wynalazków. Czas postępu i liberalizacji życia. Machina została wprawiona w ruch. Wydawało się, że jest to dobra i wspaniała rzecz, ale... ktoś zapomniał o hamulcach.

Wkrótce „odnowa" zapomniała o tradycji, „pomysłowość" o umiarkowaniu, „postęp" o mądrości, a „liberalizacja" o prawie.

W miejsce dawnych monarchii wyrosły nowe demokracje, które się odcięły od tradycji i przeszłości. Etyka społeczna i moralna były uważane za wymysł przeszłości. Dobre maniery zostały zastąpione „zachowaniem spontanicznym". Całkowicie zmieniła się architektura. Budynki miały tak proste linie, że wkrótce zaczęły wyglądać jak olbrzymie pudła. Także koncepcja sztuki została całkowicie uwolniona i poddana jedynie wyobraźni samego artysty. Muzyka zarzuciła ścieżkę harmonii na rzecz postępowej kakofonii. (...)

KOBIETA: GŁÓWNY CEL REWOLUCJI KULTURALNEJ

Niestety, jednym z głównych celów tej wiekowej „rewolucji" przeciwko tradycji i moralności stała się kobieta. Te same złe siły, które bez wątpienia wprawiły w ruch rewolucję kulturalną na polu tradycji, sztuki, muzyki i architektury, skupiły się na kobiecie po to, aby zniszczyć godność społeczeństwa. Jak mówi stare porzekadło: „Jaka jest godność kobiety, taka całego narodu".
SKROMNOŚĆ - ATRYBUT KOBIETY

Dokładnie tak, jak fortece chronią miasto przed atakami, tak samo skromność jest tym, co stawia „damę" na wyżynach i chroni ją przed okazaniem braku szacunku. Jeśli mężczyzna na widok kobiety zdejmuje kapelusz i delikatnie się kłania, to wówczas mamy do czynienia z szacunkiem w społeczeństwie. (...) I oto w modzie nastąpiła tak wielka rewolucja, że współczesne kobiety, które nawet mają dobre intencje, noszą ubiory, które budziłyby rozterki u naszych wielkich babć. My nie tylko zatraciliśmy skromność, ale - co gorsza - utraciliśmy sens znaczenia skromności.

SENS SKROMNOŚCI JEST INTEGRALNĄ CZĘŚCIĄ KOBIECEJ NATURY

Prawdziwa kobieta jest skromna zarówno w duszy, jak i ciele. Jej prawdziwa natura stawia ją na piedestale, toteż nie potrzebuje ona żadnego „ruchu feministycznego", który by walczył o jej prawa.

Kobieta, która jest prawdziwie skromna w duszy i ciele, jest damą. A dama jest kimś w rodzaju anioła, jakiego ta ziemia może dać.

Kobieta jest uosobieniem tego, co delikatne i lekkie, skromne i wzniosłe, szlachetne i twórcze, prawdziwe i bardziej duchowe. Mężczyzna może rządzić umysłami, ale kobieta rządzi sercami. Jej prawdziwa skromność i nie wyzywający wygląd gwarantuje akceptację, a w rezultacie wpływ na innych. (...)

Bycie prawdziwą damą wymaga pokory, skromności, cierpliwości i inteligencji. Może właśnie dlatego inteligencja kobieca ma w sobie niesamowitą moc, którą określa się mianem „kobiecej intuicji". Może był to Boży dar, który miał gwarantować kobietom bycie poruszycielkami serc. Dar, który zarówno może tworzyć, jak i niszczyć. (...)
SKROMNOŚĆ W UBIORZE TO ABSOLUTNY KOMPLEMENT DLA DAMY

Kobieta musi być skromna w ubiorze. Wystawianie ciała na pokaz publiczny jest wyzbyciem się aury tajemniczości. Duch i wnętrze kobiety wymagają, aby była ona nie tylko ubrana, ale żeby to był także strój godny i przyzwoity. Noszenie pozbawionych godności ubrań jest nie tylko niemoralne z tego powodu, że może wywoływać pożądanie u płci przeciwnej, ale jest także całkowicie niegodne natury kobiecej, którą cywilizacja chrześcijańska określiła mianem „damy".

Oto dlaczego absolutnie konieczne było zniszczenie sensu przyzwoitości i skromności. Wskutek tego później można było zniszczyć jeszcze więcej. Nikt nie może zaprzeczyć, że instytucja rodziny jest i będzie jednym z najważniejszych celów rewolucji kulturalnej obecnego wieku. Także nikt nie może zaprzeczyć, że sercem domu jest kobieta. Atakując kobietę, atakuje się rodzinę.

Kobieta ze swej natury jest istotą podlegającą modzie. Ma ona wpojone, by wyglądać pięknie i wcale nie dziwi fakt, że pragnie zdobić społeczeństwo. Zmieniając garderobę kobiety, wkrótce też zmieni się jej mentalność. Jeśli włożymy do jej szafy dobre rzeczy, to i ona niebawem zacznie wyglądać lepiej. Jeśli da się jej piękną suknię, to zacznie ją nosić z gracją, lecz skromnie, i będzie się czuła wyróżniona, a przez ten fakt chroniona. Z kolei jeśli damy jej obcisłe bluzki, to będzie się czuła bardziej pospolicie i będzie narażona na zaczepki. (...)

Jeżeli kobieta jest kobietą dla swojego męża, a damą dla pozostałych, to społeczeństwo zachowuje swoją godność. Lecz kiedy kobieta jest kobietą dla wszystkich oczu spoglądających obcesowo, to wtedy możemy się spodziewać potopu zmysłowości i różnego rodzaju zboczeń. (...)

Oto dlaczego Kościół opiera się na zasadach skromności, a społeczeństwo na zasadach dobrego smaku. Doskonałość wyraża się w zachowaniu równowagi. Nie możemy mówić o skromności jedynie w znaczeniu czasownika „okryć, zasłaniać". Jeżeli skromność byłaby sprawą jedynie okrywania ciała, to z powodzeniem kobieta mogłaby zarzucić na siebie ciemną koszulę i byłoby to wystarczające. Ale właśnie nie tylko o to chodzi. Kobieta katolicka musi zachować równowagę pomiędzy tym, czego wymaga katolickość i moda. Musi ubierać się stylowo, skromnie i w takim stopniu, w jakim to możliwe - „na czasie".
Prawdziwie katolicka kobieta i dama nie może odstawać od tego, co jest w danym czasie modne. Jeśli tak postąpi, to straci zdolność wpływania na innych. Uwagi typu: „Spójrz, jak ubierała się Matka Boża" brzmią pięknie i pobożnie, ale strój ten nie może być dokładnie odwzorowany w dzisiejszych czasach. Matka Boża żyła 2000 lat temu w kulturze żydowskiej. Od niej z pewnością musimy nauczyć się sensu skromności oraz mądrości.

Katolicka kobieta musi ubierać się zgodnie z zasadami skromności, o których naucza Kościół, dostosowując je jednak do czasów, w których żyje, i wybierać ubiory, które dopełnią jej kobiecości, jednak nigdy nie narażą na niegodziwości moralne. (...)

My, kobiety, musimy chcieć poprawić naszą godność i przywrócić społeczeństwu niezrównany, pełen godności element - postać damy.
Kobieta wyższa koncepcja skromności - Przymierze z Maryją