Pan Sławomir, z którym tu parokrotnie polemizowałem, m.in. przy okazji jego pochwał dla forumowej sekty "pantelonoklastów" marginalizuje, moim zdaniem, zasadniczy, kardynalny związek przyczynowo-skutkowy.
Otóż to nie upadek wiary jest skutkiem upadku moralności, lecz jest dokładnie odwrotnie.

To upadek wiary jest u podstaw upadku moralności.
To fundament zdrowej wiary daje bowiem fundament moralności i to zarówno jesli chodzi o nauki i normy moralne, jak i środki zachowania tychże norm (w szczególności niezbędna łaska uświęcająca).

"Na prawdziwej i czystej wierze w Boga opiera się moralność ludzkości. Wszelkie próby oderwania nauki moralnej i porządku moralnego od fundamentu wiary, silnego jak skała, i oparciu ich na piasku norm ludzkich, prowadzą jednostkę i społeczeństwa prędzej czy później do upadku moralnego. (…) Głupców tych, zamierzających obecnie rozdzielić religię i moralność, jest legion.”
(Pius XI: Mit brennender Sorge)

Naturalizm, prowadzący niekiedy aż do dogmatyzmu moralnego - moralności dla samej moralności, oderwanie moralności od wiary (nadprzyrodzonego fundamentu) i posadowienie jej wyłącznie na używaniu (lepszym lub gorszym) przez danego człowieka jego sumienia, czy, posługując się określeniami kantowskiemi, jakimś tam imperatywie tkwiącym w człowieku, kończy się zawsze tragicznie.

I tak przykładowo: jeśli ktoś wierzy że Msza Święta jest Najświętszą Ofiarą Chrystusa, który jest w niej realnie obecny pod postaciami chleba i wina, uobecnieniem Ofiary Golgoty, nie przyjdzie na Mszę niestosownie ubrany.
Jeżeli nie wierzy, jeśli jest to dla niego jedynie jakieś wspólnotowe, radosne zebranie plus symboliczna Komunia, nie będzie miał z tym problemu.
A jak doprowadzić "katolika" do takiego stanu? Tu odpowiedzi udziela nam oglądana od lat rewolucja liturgiczna, która atakuje dwupłaszczyznowo: umniejsza znaczenie zarówno dogmatu i wiary w doktrynę katolicką rzeczywiście (nie jako jakieś tam uczucie czy poczucie "relacji" z Bogiem), jak i zewnętrznych znaków pobożności.
W której uczestniczył powoływany niżej łże-"autorytet" F. Blachnicki, robotnik przedziwny, który rozwalając fundament, niby walczył o górne kondygnacje pewnych obyczajów. Zresztą walczył w duchu modernistycznym, o czym świadczy poniższy cytat:
"Dla kogo się ubierasz, dla kogo się stroisz, dla kogo się odsłaniasz, pod takim czy innym względem? To od ciebie zależy, jakie uczucia wywołasz w człowieku, który na ciebie patrzy: szacunek czy lekceważenie, podziw czy namiętność"

Szukanie podziwu czy szacunku innych jako podstawa moralności to obłęd.

Podobnie jeśli ktoś wierzy, że nieczystość jest grzechem głównym, że obraża nim Boga nie będzie do nieczystości prowokował innych wyzywającym ubiorem. A jeśli sprowokuje, będzie żałował.
Jeśli nie wierzy, bo np. uważa że Bóg i tak jest miłosierny, i nie może się obrazić, no to będzie skupiał się jedynie na tym żeby modnie wyglądać oraz na własnej, źle pojmowanej wolności ubioru (bo przecież Pan Bóg i tak mnie kocha, więc o co kaman?)

I tak dalej.