Autorzy: Magdalena Tomczyk
Artykuł porusza problem osób cierpiących na histerię. Ich zachowania często są nieprzewidywalne, a oni sami najlepiej czują się będąc w centrum uwagi.
Piękna dziewczyna jest wciągana przez pielęgniarki do wanny z lodowatą wodą, miota się przy tym i krzyczy na cały głos. To opis sceny z ostatnio głośnego filmu „Niebezpieczna metoda”.
Bohaterka cierpi na histerię, zaburzenie to było w owym czasie badane przez doktora Gustawa Junga. Dziś na temat histerii jesteśmy w stanie powiedzieć o wiele więcej. Nerwicę histeryczną, popularną histerię wiele osób uważa nie tyle za zespół chorobowy, ile za cechę osobowości, która czasowo może zaostrzać się do postaci zaburzeń wymagających interwencji lekarskiej.
Wiele osób z zaburzeniami histerycznymi to po prostu osobowości silnie egocentryczne, pragnące skupiać całą uwagę otoczenia na sobie. W wyjątkowych przypadkach objawy histeryczne mogą nasilać się aż do zespołu psychotycznego.
Histeria może występować również w dużych …More

Grażyna Rutkowska
Agresja sprawcy niekoniecznie musi być jedynie efektem złego charakteru jej sprawcy. Korzenie czynionego zła mogą sięgać trudnego dzieciństwa, przebytych chorób, odniesionych urazów, być skutkiem uzależnień lub zaburzeń psychicznych.
Kiedy przed około dwudziestu laty zaczęto głośno mówić o przemocy w rodzinie jako problemie społecznym, podjęto działania dla wyjaśnienia przyczyny tego zjawiska. Wiele badań poświęcono określeniu czynników odróżniających agresorów i ich ofiary od tej części populacji, w której przemoc nie występuje.
Badania skupiono na trzech poziomach:
intrapersonalnym, czyli badającym historię danej osoby i jej cechy charakteru oraz psychopatologię i dysfunkcje organiczne,
interpersonalnym i systemowym, czyli zajmującym się relacją małżeńską oraz dynamiką rodziny,
socjokulturowym, czyli badającym wpływy i stresory środowiskowe, problemy rasowe, status społeczny rodziny oraz postawy społeczne jej członków.
Panuje zgodność, że przemoc domowa jest rezulatem …More

dr n. med. Joanna Borowiecka-Kluza
specjalista psychiatra
NZOZ Centrum Dobrej Terapii MindArt
www.centrumdobrejterapii.pl
Co to jest schizofrenia?
Schizofrenia (inaczej „psychoza schizofreniczna” lub choroba Bleurera; termin „schizofrenia” pochodzi od słów schizis i phren, tłumaczonych odpowiednio jako: „rozszczepić” i „umysł”) to przewlekła choroba, którą można i trzeba leczyć. Należy do tzw. zaburzeń psychotycznych (psychoz), czyli stanów
charakteryzujących się zmienionym chorobowo, nieadekwatnym postrzeganiem, przeżywaniem, odbiorem i oceną rzeczywistości.
Chory cierpiący na psychozę ma poważnie upośledzoną umiejętność krytycznej, realistycznej oceny własnej osoby, otoczenia i relacji z innymi, a nawet nie jest do niej zdolny. Występuje kilka postaci schizofrenii. W zależności od przeważających objawów wyróżnia się schizofrenię paranoidalną, hebefreniczną, katatoniczną, prostą, rezydualną i niezróżnicowaną. W Polsce najczęściej rozpoznawana jest postać paranoidalna. Ryzyko zachorowania …More

dr n. med. Sławomir Murawiec
specjalista psychiatra, psychoterapeuta
Centrum Zdrowia Psychicznego
Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie
Fot. sxc.hu
Co to jest osobowość paranoiczna?
Osoba charakteryzująca się tym typem zaburzeń na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie podejrzliwej i przeczulonej na własnym punkcie lub przeciwnie, przy pierwszym kontakcie może być przyjacielska, dobroduszna, miła i uczynna. Tak więc, biorąc pod uwagę jej wygląd i pierwsze wrażenie, bywa różne. Jeśli zaczyna dowodzić swoich racji i przekonań, najczęściej robi to bardzo przekonująco, logicznie, w sposób, który długo wzbudza w rozmówcy przekonanie, że sytuacja rzeczywiście jest taka, jak ją przedstawiono. Uwagę może natomiast zwrócić to, że opisywane przez tę osobę sytuacje i opowiadane historie mają wspólny pierwiastek, wynika z nich, że ktoś zachował się wobec niej nie w porządku, zlekceważył ją lub zrobił coś przeciwko niej; że odniosła z tego powodu jakąś szkodę lub spotkał ją zawód; że różne …More

Charakterystyczną cechą objawów nerwicy anankastycznej (nerwica natręctw, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne) jest przymus z jakim się pojawiają oraz zależność, że im chory silniej walczy z objawem, tym bardziej on się nasila.
Osoby z nerwicą natręctw mają natrętne myśli, wyobrażenia zwykle o irracjonalnej treści oraz powtarzają w stereotypowy sposób czynności wbrew własnej woli (objawy te zajmują co najmniej godzinę dziennie). Chory na poziomie intelektualnym zdaje sobie sprawę z bezsensowności swoich działań (myśli) i odczuwa je jako uporczywe i niepożądane, co mu bardzo dokucza i wywołuje w nim napięcie i niepokój. A wewnętrzna walka chorego w kierunku kontroli dotykających go natręctw, powoli ogranicza jego normalne funkcjonowanie.
Nieleczona może nawet prowadzić do całkowitej izolacji od otoczenia, spędzania całego czasu na wykonywaniu przymusowych czynności a nawet uszkodzeń własnego ciała.
Objawy nerwicy natręctw
Objawy anankastyczne w przebiegu choroby natręctw, mogą występować …More

Autorzy: Michalina Respondek
Paranoja inaczej nazywana przewlekłą psychozą to choroba w której stopniowo pojawiają się i rozwijają zaburzenia myślenia w postaci fałszywych przekonań, czyli urojenia.
Osobowość chorych nie przejawia cech dezintegracji a reakcje emocjonalne dostosowane są do treści urojeń. Zwykle paranoja nie zakłóca funkcjonowania życia społecznego, lecz w wyniku podporządkowania swojego zachowania do treści urojeń powstają trudnośći w kontaktach społecznych.
Rozpowszechnienie paranoi i zaburzeń paranoicznych
Paranoja i reakcje paranoiczne zwykle rozpoczynają się między 35 a 45 rokiem życia. Częściej występują u kobiet, osób żyjących w dużych aglomeracjach miejskich oraz o niskim statusie społecznym. W Polsce wśród pacjentów leczonych psychiatrycznie 2,7 % to chorzy ze zdiagnozowaną psychozą przewlekłą.
Etiologia paranoi
Wśród czynników mających wpływ na powstanie paranoi wymienia się czynniki psychospołeczne, głównie zaburzenia więzi rodzinnych, dorastanie w atmosferze …More

Autorzy: Magdalena Justyna Kacperska- dr n. med.
Pedantyzm jak twierdzą lekarze oraz naukowcy ma podłoże emocjonalne. W wielu przypadkach wymaga długotrwałego leczenia.
Każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu może być pedantyczny. Jest to nic innego jak jeden z przejawów cech osobowości jaką jest perfekcjonizm. U źródła pedantyzmu leżą silny lęk, niepokój, strachliwość oraz brak pewności siebie. Jeśli pedantyzm nie utrudnia nam normalnego funkcjonowania w życiu codziennym nie powinniśmy się niepokoić. Sprawa komplikuje się wtedy, gdy pedantyczne podejście do czystości w mieszkaniu, ogrodzie czy nadmierne dbanie o własną higienę osobistą zaczynają rujnować nam życie, utrudniają kontakty z innymi osobami oraz realizację zamierzonych celów. Mowa tutaj o tzw. skrajnym pedantyzmie, który zawsze wymaga specjalistycznego leczenie (terapia psychologiczna oraz leczenie farmakologiczne).
www.psychiatria.pl/wiadomosc/pedantyzm/18611

Zespół lęku napadowego zwany też lękiem napadowym, lękiem panicznym lub zespołem paniki, charakteryzuje się epizodami nagłego, ostrego lęku, któremu towarzyszy uczucie nadciągającej katastrofy („napady paniki”).
Osoby dotknięte lękiem napadowym mogą się obawiać że podczas danego epizodu wystąpi u nich zawał, wylew, że się uduszą, omdleją, oszaleją, stracą nad sobą kontrolę. Lękowi towarzyszą zwykle skrajnie nieprzyjemne doznania somatyczne, jak kołatanie serca, duszność, uczucie gorąca, drżenia, słabości, miękkich nóg, zawroty głowy. Częstotliwość napadów lęku może się wahać od kilku dziennie, do kilku rocznie. To jedno z częściej występujących zaburzeń lękowych – dotyka około 3–6% populacji, kobiety obciążone są większym ryzykiem rozwoju lęku panicznego.
Napad paniki jest zwykle przeżywany jako „spadający niczym grom z jasnego nieba”, niespodziewany i gwałtowny, a osoba go doświadczająca może czuć kompletny lub niemal kompletny brak poczucia wpływu na jego przebieg. Z tego też powodu …More

Co to znaczy mieć osobowość antyspołeczną?
Osobowość antyspołeczna to diagnoza charakteru. Określamy tak kogoś, kto żyje w sposób niezgodny z przyjętymi normami w danej kulturze, czy środowisku. Osobę, która nie stosuje się do zwyczajów i stylu zachowania akceptowanych w danym miejscu i nie widzi w tym problemu, przeciwnie: uważa, że są bezwartościowe, ograniczają wolność, a wszyscy wokół się bezpodstawnie „czepiają” lub „nudzą” odwołując się do priorytetów. Niekiedy rozpoznanie osobowości antyspołecznej (dyssocjalnej) utożsamiano z diagnozą „psychopatii” bądź „socjopatii”. W związku ze specyfiką objawów zaburzenia niekiedy powstaje skłonność do takiego rozumienia zjawiska, że psychopata to degenerat, kryminalista, człowiek spoza społecznego nawiasu. Bywa, że jest dokładnie tak, ale też prawdą jest, iż nie wszystkie jednostki antyspołeczne są całkowicie niedostosowane i wymagają odizolowania.
Jak odróżnić czy mamy do czynienia z zagubionym czy z zaburzonym nastolatkiem, albo młodym …More

Autorzy: doktorantka UM w Łodzi- Magdalena Justyna Kacperska
Mitomania
Mitomania, pseudologia bądź zespół Delbrücka definiowana jest jako występująca przejściowo bądź trwale choroba psychiczna. Została opisana przez Antona Delbrücka i związana jest z patologiczną skłonności do mówienia nieprawdy, wymyślania i opowiadania różnych historii, które nigdy nie miały miejsca. Osoba dotknięta mitomanią nie jest w stanie odróżnić prawdy od wymyślonych w danym momencie historii.
Mitomania - Objawy i przebieg
Dotyka ona dzieci (chęć przezywani przygód podobnych w bajkach) ale także młodzież i osoby dorosłe (związana jest z faktem, rozmijania się i nie akceptowania rzeczywistości otaczającej ww. osoby).
Przyczyny, przebieg i objawy
Przyczyn mitomani jest kilka a co ważne trwają nadal badania nad tą patologiczna skłonnością do kłamania i przekłamywania rzeczywistości.
Jedną z przyczyn mogą być dziedziczne (wrodzone) skłonności psychopatyczne, inną przebyte bądź toczące się choroby mózgu, chęć zwrócenia …More