„Jeśli Bóg byłby po prostu i wyłącznie miłosierdziem, to czym byłby obiektywny porządek moralny? Jaka byłaby różnica ostatecznie między dobrem i złem? Jeśli sprawiedliwość polega po prostu na miłosierdziu, to w jaki sposób Bóg może być jeszcze sędzią? Czym innym jest być sędzią łagodnym, a czym innym zrezygnować w ogóle z sądzenia. Czy można być sędzią i nie móc wymierzać kary? Jak można twierdzić, że Bóg karze za zło, i jednocześnie uznawać, że do żadnego karania zdolny nie jest i być nie może?” – zastanawia się publicysta."

Osobiście nie mam takich problemów. Bóg jest taki, jaki jest i żadna norma moralna ani teza teologiczna ani żaden rozum Go nie ogarnie. Bóg jest poza zasięgiem naszej inteligencji, podobnie zresztą, aby nie daleko szukać jak wiele praw fizycznych.
„Wszystko to robi się jeszcze bardziej niejasne", bo jest niejasne. Jest czarne jak noc i dopiero w tej nocy, Bóg daje się poznać na zasadzie ciemnego, ale osobistego poznania. Mówię ciemnego, chociaż raczej powinienem powiedzieć "nieprzekazywalnego", osoba bowiem która tego doświadcza, widzi i rozumie te rzeczy boże jasno i prosto. Popatrzmy na lwa, który rozszarpuje i pożera gazelę, albo na umierające na raka dziecko, albo na przybitego do krzyża Jezusa. Sprawiedliwości, w naszym, europejski odczuciu tam nie znajdziemy, ale w Bożym pojęciu sprawiedliwości tam jest pełna i doskonała, podobnie jak jest tam i pełnia miłosierdzia. "Zmiłuję się nad tym nad kim się zmiłuję" mówi Pan. Rozważania na temat sprawiedliwości bożej i bożego miłosierdzia są trochę jak.... próba zrozumienia istoty Trójcy Świętej.