Tak, widziałem Niepokalaną. Dzień dwudziesty trzeci.
Tylko Bóg!
Oto ja, Maryja Niepokalana, Współodkupicielka rodzaju ludzkiego i ofiara miłości.
Wy zawsze postrzegacie ból i poświęcenie w ludzkiej perspektywie, a często nie wiecie, jak wytłumaczyć tę wielką, opatrznościową rolę cierpienia. Jesteście małymi istotami spragnionymi zadowolenia, ponieważ Bóg stworzył was do wielkiej szczęśliwości, dlatego uznajecie jedynie przyjemność.
A przecież ból i poświęcenie są waszą życiową siłą, wielkim posagiem stworzenia, które pielgrzymuje; są tym, co czyni was, w waszej ludzkiej marności, obrazem Boga.
Wieczne i nieskończone szczęście w Bogu
Pan to nieskończona wielkość, nieskończona moc, nieskończona dobroć. On, w wiecznej harmonii swojego bytu, zna sam siebie i siebie miłuje. To nieskończone poznanie i nieskończona miłość, które są odwiecznym, niekończącym się szczęściem Boga! Rozważcie na ile zdołacie, tę nieskończoną szczęśliwość.
Bóg zna sam siebie jako Ten, który jest jak nieskończony Aksjomat, nieskończona Prawda; spoczywa więc sam w sobie i jest nieskończenie usatysfakcjonowany swoim Słowem. W Bogu Prawda nie tylko wypowiedziana, ale i nieskończona, istnieje prawomocnie, nie pozostaje jedynie formułą, jest rzeczywistą obecnością lub, inaczej mówiąc, nieskończoną Mocą. Dlatego Bóg stwarza wszystko swoim Słowem; toteż znajdując w nim upodobanie, jest nieskończenie spełniony, nieskończenie czynny w sobie samym, a działanie wynikające z Jego nieskończonego spełnienia jest nieskończoną miłością. Jest sam ze sobą złączony więzami krwi przez nieskończoną miłość: istniejąc, poznaje się, poznając się i istniejąc, miłuje się. Jest nieskończonym Porządkiem i w sobie samym spoczywa.
Rozważcie tę doniosłą prawdę, a żeby ją pogłębić - zobaczcie pewną analogię.
Kiedy znacie prawdę, czerpiecie z tego rozkosz, ale ta rozkosz nie jest prawdziwa, jeśli nie odkrywacie owej prawdy w sobie samym. Wówczas to nie prawda sprawia wam przyjemność, tylko przekonanie o niej. Ze względu na przekonanie prawda staje się słowem w waszych umysłach, zadowala was, ponieważ jest jak wasze dziecko, i to przyjemność przywiązuje was do niej i pozwala odpocząć. Wy rozumiecie prawdę nie jako puste pojecie, ale jako duchową moc, pewną rzeczywistość, której fizycznie nie widzicie; jest to zasada niezwykle prosta i bogata zarazem, zawierająca w sobie wiele różnych rzeczywistości.
Najbardziej cieszą was prawdy matematyczne, kiedy je zrozumiecie i zgłębicie, ponieważ są właśnie proste i owocne jednocześnie. Matematyka jest jednym z najpiękniejszych promieni odwiecznej Prawdy. Znajomość jakiegoś aksjomatu daje wam radość, kiedy was przekonuje, a przekonuje was, bo widzicie na prostym przykładzie, że wszędzie się on potwierdza. Przyjemność sprawia wam nie tyle fakt, że cztery plus cztery równa się osiem, ile sama rzeczywistość liczb, która stosuje się do wszystkiego.
W danym czasie jest to rzeczywistość kompletna i absolutna. Jest prawem, jest mądrością, jest jednością: prawem w regułach, mądrością w ich wzajemnej relacji, jednością w rzeczywistości.
Prawda zatem jest w was poznaniem, które was ubogaca; daje wam życie wewnętrzne, przekonuje was, namawia, staje się wasza; kontempluje ją jako słowo w waszym umyśle, kochacie ją, ponieważ ją znacie, zaspokaja was, bo widzicie, jak jest płodna, w swojej płodności realizujecie się w miłości.
Rzym, 23 maja 1921 roku