Ta piękna paryska dama na zewnątrz jest światową kobietą, ale w zaciszu serca to rozmodlona mniszka zanurzona w kontemplacji. „Nie ma większej miłości nad tę, gdy żona oddaje życie za swojego męża” – pisze przed śmiercią.
Mąż robił wszystko, by zniszczyć jej wiarę. A ona ofiarowała cierpienie i życie za jego nawrócenie
Elżbieta Arrighi urodziła się 16 października 1866 r. Była wszechstronnie wykształcona, o porywającej aparycji i świetnych manierach. W 1889 r. poślubiła wybitnego lekarza, dziennikarza i znanego polityka – Feliksa Leseura. Małżeństwo z ateistą Małżeństwo zapowiadało się szczęśliwie. Oboje kochali literaturę i muzykę, mieli wiele wspólnych zainteresowań. Jednak po pewnym czasie okazało się, że Feliks w głębi duszy jest ateistą. – Gdy się ożeniłem, byłem zupełnie antyreligijny – wyznał po latach. Wychowany w rodzinie katolickiej, uczeń katolickich szkół, na studiach medycznych karmi się naukami antyreligijnymi i wkrótce staje się poganinem z wyboru. – Karmiłem się wtedy wyłącznie dziełami autorów zwalczających Kościół, stworzyłem obfitą bibliotekę dzieł protestanckich i modernistycznych – pisze. – Z chwilą małżeństwa byłem zmuszony szanować wierzenia mojej żony, ale że neutralność w religii jest oszukiwaniem się, tak w stosunkach prywatnych jak i publicznych, wziąłem Elżbietę jako przedmiot mojej żarliwości antyreligijnej. Zacząłem atakować jej wierzenia, starałem się ją ich pozbawić. Feliks ostrym piórem wojuje z Bogiem i Kościołem, ale walczy z Bogiem nie tylko na łamach gazet – czyni to również w domu i w sercu żony. Robi wszystko, aby zniszczyć jej wiarę. Podsuwa antyreligijne książki, drwi i wyśmiewa. Wreszcie w latach 1897-99 udaje mu się doprowadzić do załamania jej wiary. Cicha walka o nawrócenie
Mimo ogromnej presji Elżbieta stawia opór naciskom męża. Nie walczy z nim otwarcie, nie podejmuje burzliwych dyskusji, nie wytacza argumentów dowodzących tego, że Feliks tkwi w błędzie. Na co dzień Elżbieta odnosi się do męża z wielka dobrocią i czułością. Mimo, że cierpi, a każde słowo drwiny z Jezusa rani jej serce. Nie złorzeczy Feliksowi i nie nawraca go na siłę. Od tej chwili rozpoczyna cichą walkę o duszę i nawrócenie męża. Modli się nieustannie, choć w ukryciu, czyta religijne książki, szuka pomocy i wszystkie uciążliwości ofiarowuje w intencji nawrócenia Feliksa. Paryska dama jest na zewnątrz światową kobietą, ale w zaciszu serca to rozmodlona mniszka zanurzona w kontemplacji. Do zmagań duchowych w 1905 r. dołącza choroba. Elżbieta cierpi i coraz częściej nie może wstać z łóżka. Mimo to mąż nie ustaje w antyreligijnych atakach wobec niej. 17 marca 1911 r. Elżbieta, przykuta do łóżka, składa ślub. Prosi Boga, aby rozporządzał nią wedle swej woli w zamian za nawrócenie Feliksa. Tuż przed śmiercią wyznaje mężowi: „Feliksie, gdy umrę, zostaniesz katolikiem i ojcem dominikaninem”. Testament żony ateisty „Elżbieto, znasz moje nastawienie, przysiągłem Bogu nienawiść, żyję tą nienawiścią i w niej umrę!” – krzyczał do umierającej żony Feliks. „Drogi mój mężu – to testament mojej duszy. Zapewniam cię, mój drogi Feliksie, o mojej jedynej i wielkiej miłości. Dla mego pogrzebu chcę posługi prostej, bez jakiejkolwiek okazałości, ze śpiewami ściśle religijnymi. Wolałabym, aby się zeszli do kościoła moi rodzice i przyjaciele, i zamiast kwiatów dali na mszę św. i ofiarowali trochę jałmużny w mojej intencji” – pisała Elżbieta Leseur 15 października 1905 r., dziewięć lat przed śmiercią. Po pogrzebie Amelia, siostra Elżbiety, wskazała Feliksowi niewielki schowek, w którym znalazł „Dziennik” swojej żony, „Zeszyt postanowień”, „Myśli dnia każdego” i „Testament duchowy”, a w nim zapis: „W 1905 r. poprosiłam Boga wszechmogącego, aby zesłał mi wystarczająco duże cierpienie, aby odkupić twoją duszę. W dniu, w którym umrę, cena zostanie zapłacona. Nie ma większej miłości nad tę, gdy żona oddaje życie za swojego męża”. Spojrzenie Maryi
Feliks Leseur poczuł się dotknięty do żywego. Postanowił, w ramach manifestacji wobec żony, napisać książkę przeciwko Lourdes. Pojechał tam, ale książki nie napisał. Jedno spojrzenie na figurę Maryi wystarczyło, aby otrzymać dar wiary. Dar pełny i całkowity. Wszystko zobaczył, w jednej chwili zrozumiał. Wrócił inny. Rok po nawróceniu wydał pisma żony w postaci małego tomiku, a niedługo potem wstąpił do zakonu ojców dominikanów. Aż do śmierci w 1950 r., jako o. Maria Albert Leseur, głosił rekolekcje, propagował spuściznę duchową Elżbiety. W 1934 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny Elżbiety Leseur. Żona, która ofiarowała się w intencji nawrócenia swojego męża, jest dziś służebnicą Bożą.,, Mąż robił wszystko by zniszczyć jej wiarę. A ona ofiarowała cierpienie i życie za jego nawrócenie
,,Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie». Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko». Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy …Więcej
,,Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie». Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko». Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy poczuł się lepiej. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, kiedy Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina. Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.,, Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś.
Trzy historie nawrócenia, trzy różne drogi do Kościoła Można dostrzec pewne podobieństwa w tych trzech historiach prowadzących od ateizmu do Kościoła katolickiego. Wszystkie przedstawione wyżej kobiety trafiły do Kościoła zarówno dzięki osobistym, bardzo konkretnym doświadczeniom, jak i zmaganiom intelektualnym. Wszystkie trzy doświadczyły osobistych spotkań, które stały się integralną częścią …Więcej
Trzy historie nawrócenia, trzy różne drogi do Kościoła
Można dostrzec pewne podobieństwa w tych trzech historiach prowadzących od ateizmu do Kościoła katolickiego. Wszystkie przedstawione wyżej kobiety trafiły do Kościoła zarówno dzięki osobistym, bardzo konkretnym doświadczeniom, jak i zmaganiom intelektualnym. Wszystkie trzy doświadczyły osobistych spotkań, które stały się integralną częścią ich drogi do wiary. Wreszcie wszystkie trzy odkryły w sobie pasję do dzielenia się Ewangelią w sposób, który odzwierciedla ich własną historię nawrócenia. Ciekawsze jest jednak to, jak bardzo różnią się ich drogi do Kościoła katolickiego. Historie ich nawrócenia świetnie ilustrują myśl G.K. Chestertona: „Kościół jest jak dom z setką bram, każdy człowiek przychodzi do niego własną drogą”. Poszukiwania odpowiedzi na pytania o moralność, poszukiwania egzystencjalne, badania naukowe – trzy różne drogi, które jednak doprowadziły do tego samego, pięknego, prawdziwego domu. Theresa doświadczyła nie tyle nawrócenia, co przywrócenia. Wychowała się w religijnym, katolickim domu. Jednak obłuda, jaką widziała u wielu chrześcijan, a także problem cierpienia na świecie zaprowadził ją do odrzucenia Kościoła, przyjęcia ateizmu i wkroczenia na… punk rockową scenę...Jej poszukiwania nie zaprowadziły jej od razu do Kościoła. Stało się to nieco później, i to nie dzięki podejmowanym dyskusjom, ale po spotkaniu z Eucharystią. W tym czasie pogłębiała się jej ciekawość dotycząca spraw duchowych, aż w pewnym momencie poczuła, że przedstawił się jej Bóg. Poczuła się wezwania do prowadzenia religijnego życia, a wkrótce dołączyła do zgromadzenia Córek św. Pawła i zaangażowała się w ewangelizację. Wykorzystując wcześniejszą fascynację punk rockiem, wzywa do nawrócenia. Jej memento mori nie jest mroczne ani przygnębiające, ale pełne nadziei i mające moc odmienienia życia.
