"Ubrany w szaty kościelne, z kielichem w ręku, służącym do ofiary, wychodzi kapłan z zakrystii do ołtarza. W tej chwili usługujący do Mszy św. daje znak dzwonkiem. Nie bez celu rozlega się głos dzwonka po kościele. To znak, że ma się rozpocząć Msza święta. Więc uwagę naszą mamy od tej chwili skierować ku ołtarzowi; myśli obce oddalić od siebie.
Przyszedłszy do ołtarza, stawia kapłan kielich na rozłożonym korporale, otwiera mszał, schodzi po stopniach ołtarza i staje na posadzce. W tej chwili przypomina mu się głos Boży, mówiący do Mojżesza: „Nie przystępuj tu, zdejm obuwie z nóg twoich, miejsce bowiem, na którym stoisz, ziemia święta jest” (Wyjśc 3, 5). I sam kapłan z trwogą wyznać musi za patriarchą Jakubem: „O, jak to miejsce straszne jest, nie jest tu nic innego, jeno dom Boży, a brama niebieska” (Rodz 28, 5). Taka trwoga święta musi przejąć kapłana zbliżającego się do ołtarza, jeśli się zastanowił nad świętością czynności, której się ma podjąć, a widzi swoje niewierności względem Pana Boga. Wzdryga się i lęka wielkiej odpowiedzialności za każdą Mszę św. Może chciałby się uchylić, jak prorok, od głoszenia woli Bożej, jak Mojżesz od swego posłannictwa, cofnąć się i ukryć, jak ukrywali się Święci przed przyjęciem godności kapłańskiej, ale już za późno – jego nagli ścisły obowiązek przyjęty przez sakrament kapłaństwa, tj. obowiązek chwały Bożej, obowiązek sprawowania łask na cały Kościół wojujący, obowiązek niesienia ochłody duszom w czyśćcu cierpiącym. Zmuszony tą koniecznością, rozpoczyna Mszę św. znakiem Krzyża św.: W Imię Ojca i Syna i Ducha Św. Amen. Odpowiedniej Mszy św. rozpocząć nie może, bo, gdy na początku Mszy św. wymawia najczcigodniejsze imię Trójcy Przenajświętszej, zapowiada tym samym, że do tej czynności najważniejszej, jaką dano sprawować śmiertelnym, zabiera się w imię i z polecenia Boga w Trójcy jedynego, od którego otrzymał godność kapłańską; że sprawować ją będzie ku czci i uwielbieniu tego Boga; zapowiada dalej, że od Niego spodziewa się obrony przeciw zasadzkom szatańskim i pomocy do pobożnego spełnienia tej ofiary. Znak Krzyża św., który towarzyszy tym słowom, wskazuje na to, że pomoc Bożą, jak w ogóle wszystkie łaski, które spływają ze Mszy św., mamy zawdzięczać zasługom ofiary spełnionej na krzyżu. Już w pierwszych czasach Kościoła znaczono się krzyżem św. daleko częściej niż dzisiaj."
(ks. Władysław Muchowicz, Przenajświętsza Ofiara, Lwów 1930)